Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς για την εργατική τάξη και γενικότερα για τον λαό μας, είναι μεγάλη πολυτέλεια η αριστερά να ζει στον μικρόκοσμό της και μόνο.
Η λογική του μικρομάγαζου, της μικροπαρέας, των προσωπικών αντιπαραθέσεων και των κτυπημάτων κάτω από τη ζώνη για την αριστερά είναι εγκληματική ειδικά σήμερα. Ο κάθε απλός άνθρωπος της αριστεράς, ο κάθε αγωνιστής της ζωής, που χρόνια μάτωσε για μια καλύτερη μέρα γι΄ αυτόν και τα παιδιά του, θλίβεται αφάνταστα όταν διαπιστώνει ότι η αριστερά με όλες τις εκφράσεις της δεν μπορεί να συντονίσει τον βηματισμό της στον δρόμο της κοινής δράσης και της ενότητας, ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου και του άγριου νεοφιλελευθερισμού, που προωθεί ο δικομματισμός και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Είναι παράλογο λοιπόν ότι ενώ όλοι μας διαπιστώνουμε την ανυπαρξία ουσιαστικών βασικών πολιτικών διαφορών μέσα στην αριστερά ως προς την αντίθεση στην κυρίαρχη σήμερα πολιτική που προωθούν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ η Ε.Ε. και το ΔΝΤ να συνεχίζεται ο πόλεμος χαρακωμάτων μέσα στις γραμμές της.
Βέβαια διαφορετικές προσεγγίσεις σε πολλά ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα πάντα υπήρξαν και θα υπάρχουν, αυτός άλλωστε ήταν και είναι ο πλούτος της σύγχρονης αριστεράς που έχει ξεφύγει από τα δόκανα του δογματισμού και της μοναδικής αλήθειας, σε όλα όμως υπάρχει και ένα μέτρο... Η ανάδειξη της διαφορετικότητας δεν μπορεί να εμποδίζει τον καθένα μας να διακρίνει ποια είναι η πρωτεύουσα και ποια η δευτερεύουσα αντίθεση. Σήμερα εκ των πραγμάτων πάνω απ΄ όλα είναι η ενότητα ως βασική προϋπόθεση για τη λαϊκή αντεπίθεση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική το ΔΝΤ και την Ε.Ε.
Η τριχοτόμηση της ριζοσπαστικής αριστεράς και η πολυδιάσπαση γενικότερα της αριστεράς, εκ των πραγμάτων, γίνεται αρωγός εκείνων των πολιτικών που προωθούν την ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού.
Το πρόβλημα δεν ήταν και δεν μπορεί να είναι για τη διαφορετικότητα της αριστεράς η αντίθεση στα πρόσωπα. Για την αριστερά οι «βασιλικοί άνδρες» έχουν τη σημασία τους ειδικά στις δημοτικές εκλογές, δεν είναι όμως το κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής της οντότητας. Η συλλογικότητα, το «εμείς» και όχι το «εγώ» τα κοινωνικά κινήματα οι οργανωμένες μαζικές εκφράσεις του λαού είναι το παν για την αριστερά.
Δυστυχώς όμως, αυτές τις μέρες στην αριστερά διαπιστώνουμε ότι η αξία της συλλογικότητας και του «εμείς» χάθηκε από τη σκέψη πολλών μέσα στον χώρο της.
Παράλληλα μέσα σ΄ αυτή την πολιτική παραζάλη, μέσα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ για την εύρεση κατάλληλων προσώπων ανοίχτηκε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση για το πώς πρέπει να γίνει η «συνάντηση» με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ που αντιδρά στον άλφα ή βήτα βαθμό στο Μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική.
Τελείως λαθεμένα και έξω από την αριστερή αντίληψη και πείρα, ορισμένοι θεωρούν ότι προσεγγίζοντας και τοποθετώντας ως επικεφαλής κάποιου συνδυασμού ακόμα και στην περιφέρεια Αττικής που ψηφίζει το 40% του ελληνικού λαού ένα πρόσωπο που προέρχεται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ νομίζουν ότι θα εξυπηρετηθεί καλύτερα η πολιτική της συνάντησης με τον χώρο αυτόν.
Αυτή η αντίληψη των συγκλήσεων από τις κορυφές είναι πέρα για πέρα λάθος
Αυτήν την αυταπάτη την πλήρωσε ακριβά η αριστερά στο παρελθόν. Η υποτίμηση των δυνάμεών σου, των στελεχών που βγήκαν μέσα από τη μήτρα σου και η ανάδειξη παραγόντων και παραγοντίσκων έξω από τα σπλάχνα σου είναι σοβαρό πολιτικό ατόπημα.
Γιατί δηλαδή να είναι κάποιος προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ καταλληλότερος να εκπροσωπήσει την αριστερά ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου και όχι κάποιος που προέρχεται από την ίδια την αριστερά με τον δικό της πολιτικό λόγο και πολιτική κουλτούρα.
Γιατί να φτάνεις στον πολιτικό παραλογισμό να διασπάς τον ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική σου συμμαχία για κάποιο πρόσωπο που επίσημα δεν εκπροσωπεί στην πραγματικότητα καμιά συλλογικότητα και να μην σκέφτεσαι πώς θα συναντηθείς με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες όπως και έγινε πριν από λίγα χρόνια.
Ερωτήματα που αν απαντηθούν μπορούν να δώσουν λύσεις ακόμα και τώρα.
Τέλος οι δίκες σε προθέσεις, γιατί παρουσιάσθηκαν και τέτοια φαινόμενα, το να βλέπουμε παντού σκοτεινά σχέδια, το να αλληλοϋπονομευόμαστε ο ένας με τον άλλον, το να κυριαρχεί η λογική των αποκλεισμών και του ιδιότυπου πολιτικού ρατσισμού σε πρόσωπα που έχουν μεγάλη ιστορική διαδρομή μέσα στην αριστερά και που μέχρι χθες ήταν στην ίδια συλλογικότητα με σένα, είναι καταστροφή και πρέπει να σταματήσει. Αυτές οι λογικές, όχι δύο, αλλά εκατόν δύο ψηφοδέλτια ξεχωριστά μέσα στην αριστερά θα δημιουργήσουν.
Οι επιλογές των διασπάσεων είναι καταστροφή πρώτα και κύρια για την ίδια την αριστερά
Όλα τα πρόσωπα έχουν και τα ελλείμματά τους, για τον λόγο αυτό υπάρχουν οι συλλογικότητες που μπορούν να πνίξουν τις λογικές βοναπαρτισμού, άκρατου παραγοντισμού και προσωπικού πολιτικού ναρκισσισμού μέσα από την προώθηση της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης.
Σ΄ αυτές τις δύσκολες μέρες ο κόσμος της αριστεράς από τα κάτω πρέπει να πιέσει για να χτυπηθούν οι διασπαστικές λογικές και να υπάρξει ακόμα και τώρα ενωτική διέξοδος.
Πρέπει να διαφυλάξουμε την ιδέα της ενότητας της αριστεράς ζωντανή και τον ΣΥΡΙΖΑ ενεργό και ενωμένο. Να αποφύγουμε διαχωριστικές επιλογές σʼ όλη τη χώρα για να διατηρηθούν τα κοινά αυτοδιοικητικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Να προσέξουμε πολύ όλοι να μην δημιουργήσουμε με άγονες αντιπαραθέσεις μεγάλα πολιτικά τραύματα μεταξύ μας, που δεν μπορούν μετά εύκολα να επουλωθούν. Κιʼ αυτό γιατί πρέπει να συνεχίσουμε μαζί να παλεύουμε για την ανατροπή του επαίσχυντου Μνημονίου και το γκρέμισμα αυτής της κυβέρνησης.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοέμβρη δίνουν μια μοναδική ευκαιρία στον ελληνικό λαό να τοποθετηθεί ενάντια στο Μνημόνιο και σε μια κυβέρνηση που πρέπει να ηττηθεί και να φύγει το συντομότερο δυνατόν.
* Ο Πριμικηρης Βασίλης είναι Ε.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ
10 σχόλια:
Αριστερα που αναιρει τον λογο υπαρξης της ειναι ανευ σχολιασμου.Αριστερα που δεν συγκρουεται,αριστερα που δεν ειναι αντικαπιταλιστικη,αριστερα που δεν ζει και αναπνεει με τα πανανθρωπινα ιδανικα,αριστερα που η πρακτικη της ειναι χειροτερη απο τα αστικα κομματα,αριστερα που επιτρεπει τους βοναπορτισμους,τους πολιτικους νακρκισσισμους και τον ακρατο παραγοντισμο, ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΙΝΤΡΙΓΚΕΣ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΥΝΔΕΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΕΚΛΑ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΑ ΣΠΙΤΑΚΙΑ ΣΑΣ Η ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΗΚΕΤΑΙ.
Πέρα, λοιπόν, από τις οικονομικές διεκδικήσεις πέρα από τις διεκδικήσεις που σχετίζονται με ζητήματα δημοκρατίας, πέρα από την υπεράσπιση των κεκτημένων, πέρα ακόμη από την προβολή της αναγκαιότητας μιας ριζοσπαστικής πολιτικής αλλαγής, η οποία πολύ συχνά εντάσσεται στο συνδυασμό ενός λεκτικού ριζοσπαστισμού με τον πραγματικό οπορτουνισμό, πρέπει να ανοίξει ένα νέο μέτωπο πάλης ενάντια στις κυρίαρχες αξίες και τον τρόπο ζωής του καπιταλισμού. Ενα μέτωπο πάλης το οποίο ενάντια στο μονοθεϊσμό του χρήματος, τον αδηφάγο ανταγωνισμό, θα προβάλει, όπως μας προτρέπει ο Μαρκούζε, την άρνηση της ανάγκης του κέρδους, την άρνηση του ανταγωνισμού, την άρνηση της συμμόρφωσης, την άρνηση της ανάγκης της μη παραφωνίας, της μη ελευθεριότητας, την άρνηση της ανάγκης για μια σπάταλη παραγωγικότητα, την άρνηση της ζωτικής ανάγκης της απατηλής απώθησης των ενστίκτων, την ανάγκη ηρεμίας, ομορφιάς, τη χαρά της δωρεάν ευτυχίας...(2) Αποσπασμα αρθρου του Γ. Ρουση στην ελευθεροτυπια
Ποια Αριστερά και ποια ενότητα
Είναι η Αιστερά αντάξια αυτής της πρόκλησης; Το σίγουρο είναι ότι την Αιστερά σήμερα χωρίζουν αξεπέραστες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Οι συγκρούσεις που προκύπτουν απ’ αυτές δεν μπορούν να εξαλειφθούν, γιατί πολύ απλά γεννιούνται από την ίδια την αντικειμενική κατάσταση της Αριστεράς, από τη σχέση της με την κοινωνία και τις τάξεις της. Επομένως όποιοι καλούν την Αριστερά να ξεχάσει τις διαφορές της και να ενωθεί, είτε αρνούνται να κατανοήσουν το αυτονόητο είτε επιχειρούν στο όνομα της ενότητας να τη φιμώσουν και να την ποδηγετήσουν, να της επιβάλουν από τα πάνω ένα καθεστώς αποϊδεολογικοποίησης, που στην πράξη σημαίνει πάντα υποταγή στον πολιτικό καιροσκοπισμό. ΑΡΘΡΟ ΚΑΖΑΚΗ
ο ζητούμενο της ενότητας δράσης δεν είναι για την ΑΡιστερά να ξεχάσει τις διαφορές της ή να αναζητήσει τις όποιες «ιδεολογικές συγγένειές» της. Η ενότητα δράσης στο βαθμό που είναι ειλικρινής δεν αφορά αυτήν καθαυτή την «ενότητα της Αριστεράς», αλλά πάνω απ’ όλα την ανάγκη για κοινή πάλη όλων των εργαζομένων εναντίον του κοινού εχθρού. Πολύ περισσότερο σήμερα που η Αριστερά όχι μόνο δεν εκφράζει την πλειοψηφία του λαού, αλλά αδυνατεί να τον προσεγγίσει.
ο ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η «ενότητα της Αριστεράς», όπως κι αν την εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού. Όχι στη βάση της άρνησης των κυρίαρχων πολιτικών, αλλά στη βάση άμεσων απαντήσεων στα πιο κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα. Άλλωστε η ιστορία έχει διδάξει ότι δεν μπορεί να υπάρξει πλειοψηφικό κίνημα ανατροπής στηριγμένο μόνο στην άρνηση.
Η άρνηση δεν οξύνει τη συνείδηση, την αμβλύνει. Μπορεί μόνο να εκφράσει ξεσπάσματα τυφλής οργής, απόγνωσης και πανικού. Γι’ αυτό κι όσοι ζητούν σήμερα το κίνημα να επικεντρωθεί στην ανατροπή των πολιτικών της κυβέρνησης και της τρόικας, χωρίς να διατυπώνει σαφείς προτάσεις για να απαντήσει στα κρίσιμα προβλήματα από τη σκοπιά των εργαζομένων, στην ουσία επιχειρούν να ευνουχίσουν και να αποτρέψουν την κοινή δράση της πλειοψηφίας του λαού. Η κοινή δράση αυτή μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μια ενότητα δυνάμεων που δεν συγκροτείται με βάση ιδεολογικές συγγένειες, αληθινές ή προσχηματικές, δεν απαιτεί δηλώσεις μετανοίας και πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, ούτε προϋποθέτει τη στοίχιση όλων πίσω από αυτόκλητους ηγεμόνες, παράγοντες, γραμματείς και φαρισαίους, ή αυτοανακηρυγμένες «πρωτοπορίες». Αντίθετα απαιτεί μια ενότητα ανοιχτή σε όλους, σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, που αποδέχονται την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό στη βάση των πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων των εργαζομένων και της χώρας.
παιτεί μια ενότητα ισότιμη και δημοκρατική στις διαδικασίες της, η οποία θα σέβεται την πολιτική αυτοτέλεια των συμμάχων και δεν θα εκφράζει μια στενή «από τα πάνω» συνάντηση κορυφών, αλλά θα οικοδομείται κύρια «από τα κάτω» μέσα στην κοινωνία, μέσα στις μαζικές οργανώσεις, τις συσπειρώσεις και τις μορφές δράσης που γεννά η ζωή και η πάλη των εργαζομένων.
Απαιτεί μια ενότητα όπου όλοι συμμετέχουν στη βάση της πιο χαλαρής οργανωτικής σχέσης, η οποία μπορεί να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία ζύμωσης και αντιπαράθεσης των διαφορετικών απόψεων μέσα στο μέτωπο. Απαιτεί μια ενότητα η οποία δεν θα εκφράζεται με γραμματείες κορυφής, βοναπάρτες προέδρους, διορισμένους εκπροσώπους τάσεων και ρευμάτων, «αναντικατάστατους» βουλευτές και παράγοντες
παιτεί μια ενότητα που δεν θα αναλώνεται σε λογικές ψηφοθηρίας, σε κατευθυνόμενες σταυροδοσίες, σε δοσοληψίες του παρασκηνίου για κοινοβουλευτικές έδρες και κονδύλια.
Απαιτεί μια ενότητα που θα σφυ-ρηλατείται πρώτα και κύρια μέσα στους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες και θα μετατρέπει το μέτωπο σε δύναμη πάλης για την εξουσία.
Μόνο έτσι μπορεί να αναδειχθεί μια γνήσια λαϊκή και εργατική ενότητα, η οποία μέσα από τις διαφορετικές προσεγγίσεις και ιδεολογικές ταυτότητες θα εκφράζει μια κοινή συνισταμένη, έναν κοινό αγώνα: Το άνοιγμα του δρόμου για μια ριζικά διαφορετική ανάπτυξη του τόπου προς όφελος των εργαζομένων, στη βάση μιας αυθεντικής δημοκρατίας στην οποία ο λαός θα είναι αληθινά κυρίαρχος στη χώρα του και ελεύθερος από κάθε ιμπεριαλιστική επιβουλή και εξάρτηση.
Η συμφωνία σ’ ένα κοινό πρόγραμμα πάλης που απηχεί τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, του λαού και της χώρας στη σημερινή συγκυρία, αποτελεί τη μόνη ασφαλή βάση αυτής της ενότητας. Αποτελεί το μόνο τρόπο για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των μαζών, να ανοίξουν νέοι ορίζοντες στους αγώνες τους και να εκφραστούν πολιτικά οι προσδοκίες του
Για το σκοπό αυτό χρειάζεται επειγόντως μια πολιτική πρωτο-βουλία ευρύτερων δυνάμεων και αγωνιστών, που να θέσει ως άμεση ανάγκη το ενιαίο μέτωπο με τους όρους και τις προϋποθέσεις που περιγράψαμε. Η πρωτοβουλία αυτή δεν θα ψάξει να βρει μια «άλλη» Αριστερά πιο ριζοσπαστική, πιο αριστερή, πιο ταξική, κοκ., για να της αναθέσει το ενιαίο μέτωπο, αλλά θα απευθυνθεί στις υπάρχουσες δυνάμεις της Αριστεράς, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, με σκοπό να θέσει άμεσα και επιτακτικά την ανάγκη κοινής δράσης για να ανατραπεί το καθεστώς κατοχής. Μα πάνω από όλα, θα απευθυνθεί στον απλό κόσμο της Αριστεράς, στους αγωνιστές της, στους απλούς ανθρώπους του λαού και της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από ιδεολογικές πεποιθήσεις και κομματικές εξαρτήσεις, μετατρέποντας την ενότητα και την κοινή δράση σε δική τους κατεξοχήν υπόθεση
Δημοσίευση σχολίου