Του δημοσιογράφου Γιώργου Παπασωτηρίου ...
Διαβάζω φίλους και διαφωνώ. Η αποχή δεν είναι πάντα απολιτική. Δεν είναι πάντα απελπισία. Ίσως ως διπλή άρνηση να είναι και μία κατάφαση. Μπορεί να είναι ένα μεγάλο «δεν» στη μεταδημοκρατία, ήτοι τη δημοκρατία ως προσομοίωση, την ολιγαρχία με δημοκρατική μάσκα, όπου βιομήχανοι και πολιτικοί διαπραγματεύονται τα πακέτα των ψήφων των δεύτερης κατηγορίας πολιτών, των εργαζομένων. Αλλά και ένα μεγάλο «ναι» στην ανεύρετη σήμερα δημοκρατία, εκείνη τη δημοκρατία όπου η ψήφος συνιστά πραγματικά έκφραση της πολιτικής βούλησης και όχι αντικείμενο αγοραπωλησίας για μία θέση στο Δημόσιο. Γνωρίζω πολίτες που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα, που αρνούνται την ακύρωση των θεσμών της κοινωνίας των πολιτών από την κομματοκρατία και οι οποίοι βρίσκουν το νόημα της πολιτικής, συμμετέχοντας ενεργά σε οργανώσεις ειδικών σκοπών: αλληλεγγύης, για την προστασία του περιβάλλοντος κ.ά. Οι πολίτες αυτοί δεν εκφράζονται από τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης των σημερινών κομμάτων. Θεωρούν ότι τα κόμματα είναι επιχειρήσεις οικογενειών και παραγόντων ή επαγγελματιών που αναπαράγουν την προσωπική εξουσία τους. Ότι γενικά το παιγνίδι είναι στημένο και γι’ αυτό αρνούνται να το νομιμοποιήσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκλωβίζονται στον ατομικό πυρήνα τους(υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι), αλλά επιχειρούν να βρουν ή να διαμορφώσουν νέες πολιτικές δομές, ανιδιοτελείς, ερασιτεχνικές, νοηματοδοτώντας τες άλλοτε με ανθρωπιά και άλλοτε με μίσος. Ναι με μίσος. Αναφέρομαι στους «κάτω», ακριβέστερα σ’ αυτούς που βρίσκονται στις παρυφές, που αποκτούν ορατότητα και ύστερα τη χάνουν, στους μικροαστούς που είναι πιο κοντά τους «εκτός», στους «αποκλεισμένους», στα δύο εκατομμύρια μεταναστών που δεν έχουν χαρτιά, που δεν έχουν δικαιώματα, που όμως στηρίζουν τα ταμεία αλλά και γίνονται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης. Οι μικροαστοί έχουν δύο διοδεύσεις: ή να ενωθούν με τους «εκτός», εκφράζοντας από τη θέση τους όλη την κοινωνία, ή να τους μισήσουν, να γίνουν ρατσιστές. Μάλιστα, οι χειρότεροι ρατσιστές είναι οι πρώην «εκτός», καθώς οι απόκληροι συνιστούν γι’ αυτούς μία αγχογόνο πηγή, αφού τους θυμίζουν τον προηγούμενο εαυτό τους. Εδώ οφείλεται η υποχώρηση της αριστεράς, αφού η αμυντική στάση της για την υπεράσπιση των «κεκτημένων» των «εντός» ενισχύει έμμεσα το ρατσισμό και την άνοδο του φασιστικού φαινομένου σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Διαβάζω φίλους και διαφωνώ. Η αποχή δεν είναι πάντα απολιτική. Δεν είναι πάντα απελπισία. Ίσως ως διπλή άρνηση να είναι και μία κατάφαση. Μπορεί να είναι ένα μεγάλο «δεν» στη μεταδημοκρατία, ήτοι τη δημοκρατία ως προσομοίωση, την ολιγαρχία με δημοκρατική μάσκα, όπου βιομήχανοι και πολιτικοί διαπραγματεύονται τα πακέτα των ψήφων των δεύτερης κατηγορίας πολιτών, των εργαζομένων. Αλλά και ένα μεγάλο «ναι» στην ανεύρετη σήμερα δημοκρατία, εκείνη τη δημοκρατία όπου η ψήφος συνιστά πραγματικά έκφραση της πολιτικής βούλησης και όχι αντικείμενο αγοραπωλησίας για μία θέση στο Δημόσιο. Γνωρίζω πολίτες που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα, που αρνούνται την ακύρωση των θεσμών της κοινωνίας των πολιτών από την κομματοκρατία και οι οποίοι βρίσκουν το νόημα της πολιτικής, συμμετέχοντας ενεργά σε οργανώσεις ειδικών σκοπών: αλληλεγγύης, για την προστασία του περιβάλλοντος κ.ά. Οι πολίτες αυτοί δεν εκφράζονται από τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης των σημερινών κομμάτων. Θεωρούν ότι τα κόμματα είναι επιχειρήσεις οικογενειών και παραγόντων ή επαγγελματιών που αναπαράγουν την προσωπική εξουσία τους. Ότι γενικά το παιγνίδι είναι στημένο και γι’ αυτό αρνούνται να το νομιμοποιήσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκλωβίζονται στον ατομικό πυρήνα τους(υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι), αλλά επιχειρούν να βρουν ή να διαμορφώσουν νέες πολιτικές δομές, ανιδιοτελείς, ερασιτεχνικές, νοηματοδοτώντας τες άλλοτε με ανθρωπιά και άλλοτε με μίσος. Ναι με μίσος. Αναφέρομαι στους «κάτω», ακριβέστερα σ’ αυτούς που βρίσκονται στις παρυφές, που αποκτούν ορατότητα και ύστερα τη χάνουν, στους μικροαστούς που είναι πιο κοντά τους «εκτός», στους «αποκλεισμένους», στα δύο εκατομμύρια μεταναστών που δεν έχουν χαρτιά, που δεν έχουν δικαιώματα, που όμως στηρίζουν τα ταμεία αλλά και γίνονται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης. Οι μικροαστοί έχουν δύο διοδεύσεις: ή να ενωθούν με τους «εκτός», εκφράζοντας από τη θέση τους όλη την κοινωνία, ή να τους μισήσουν, να γίνουν ρατσιστές. Μάλιστα, οι χειρότεροι ρατσιστές είναι οι πρώην «εκτός», καθώς οι απόκληροι συνιστούν γι’ αυτούς μία αγχογόνο πηγή, αφού τους θυμίζουν τον προηγούμενο εαυτό τους. Εδώ οφείλεται η υποχώρηση της αριστεράς, αφού η αμυντική στάση της για την υπεράσπιση των «κεκτημένων» των «εντός» ενισχύει έμμεσα το ρατσισμό και την άνοδο του φασιστικού φαινομένου σε ολόκληρη την Ευρώπη.
