Η παγκόσμια ημέρα νερού έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι το νερό είναι ένας πόρος αναντικατάστατος, κάτι όχι αυτονόητο στην σημερινή Ελλάδα της κακοδιαχείρισης των φυσικών πόρων και όχι μόνο.
Οι έννοιες διαχείριση και προστασία του νερού αποκτούν διαφορετικό νόημα για τους πολίτες απ' ότι για τους πολιτικούς. Έτσι, γινόμαστε μάρτυρες αφενός των καταστροφών από πλημμύρες, που συμβαίνουν, όπως στην Ηλεία1 ή του ποταμού Πηνειού την περασμένη κιόλας εβδομάδα2 κι από την άλλη καταστροφολογικών προειδοποιήσεων για ερημοποίηση εξαιτίας της ανομβρίας που θα συμβεί στον κάμπο της Θεσσαλίας, αν δεν γίνει η εκτροπή του Αχελώου3, που συμβαίνει μόνο στα λόγια αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ομοίως, στα παράδοξα της χώρας είναι η διαπίστωση πως τα ψάρια των ρεόντων υδάτων στην Ελλάδα -πολλά από τα οποία είναι ενδημικά- κινδυνεύουν περισσότερο από όλες τις υπόλοιπες ομάδες ζώων4 και ταυτόχρονα, οι τεχνικές υπηρεσίες των δημόσιων υπηρεσιών να βρίθουν από μελέτες και προτάσεις μικρών και μεγάλων φραγμάτων, που θα δώσουν τη χαριστική βολή στα ψάρια. Τις ανησυχίες συμπληρώνουν τα αδιάψευστα ευρήματα ρύπανσης με εξασθενές χρώμιο, προϊόν ανεξέλεγκτης διάθεσης βιομηχανικών αποβλήτων του Βοιωτικού Ασωπού, αλλά και άλλων περιοχών, όπως έδειξε η έρευνα των Οικολόγων Πράσινων σε σειρά δειγμάτων εμφιαλωμένων νερών.
Η μονομανία της διοίκησης με τα έργα ως μέσο προστασίας των υδατικών πόρων και της φύσης όχι μόνο κοστίζει ακριβά, όχι απλώς δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς αυτούς, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι καταστροφική και εξυπηρετεί απλώς πελατειακές σχέσεις
. Η λίμνη Κορώνεια είναι ένα τέτοιο θλιβερό παράδειγμα, όπου η διοίκηση Ψωμιάδη με την εμμονή στα τεχνικά έργα5 και όχι στα ουσιαστικά μέτρα (έλεγχος των γεωτρήσεων και της ρύπανσης γύρω από τη λίμνη), αφενός κατασπατάλησε οικονομικούς πόρους κι αφετέρου μας στέρησε την ίδια τη λίμνη.
Επικαλούμενοι λοιπόν, την ανάγκη οικολογικής φρόνησης ζητούμε:
Να προχωρήσει αποφασιστικά ένα πλήρες σχέδιο για την απορρύπανση του Ασωπού.
Να ελεγχθούν πραγματικά οι απορρίψεις αποβλήτων σε υδάτινα σώματα.
Να μην αποτελέσουν τα διαχειριστικά σχέδια που υλοποιούνται «δούρειο ίππο» για ακόμη περισσότερα αχρείαστα τεχνικά έργα.
Η διαχείριση των υδάτινων πόρων είναι η ρύθμιση της ζήτησης σε σχέση με την προσφορά. Κι η προσφορά δεν αποτιμάται πλέον με την ποσότητα αλλά με την ποιότητα, δηλαδή τη συνολική κατάσταση του υδάτινου πόρου. Μόνον με αυτό τον τρόπο η διαχείριση μπορεί να γίνει αειφορική. Προσδοκούμε, λοιπόν, σε θεσμικά μέτρα και εργαλεία, όπως και στην απαραίτητη πολιτική βούληση προκειμένου αυτά να υλοποιηθούν, αναμένουμε η διαβούλευση να γίνει ουσιαστική και να μην παραμείνει μια επιβεβλημένη «τυπική διαδικασία». Γιατί αν δεν πεισθούν οι χρήστες του νερού για την αναγκαιότητα τους, τα μέτρα θα μείνουν μόνο στα σχέδια.
Τέλος, με δεδομένη την διεθνή αποτυχία τέτοιων σχεδίων, υψώνουμε τη φωνή μας ενάντια σε κάθε ιδιωτικοποίηση πηγών και δικτύων διανομής πόσιμου νερού.
Από την απόλαυση ποιοτικού και ασφαλούς πόσιμου νερού δεν μπορεί να αποκλειστεί κανείς.
Ομάδα Οικολόγων Πράσινων για τη Διαχείριση των Υδάτων |
|
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου