Για το πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος

Της Μαρία Λούκα 

 

Ρατσιστικό “Θέμα”

Δεν είναι που δεν στέγνωσε ακόμα το αίμα του 27 χρονου ποδηλάτη Σαχτζάτ Λουκμάν πού δολοφονήθηκε από φασιστοειδή στα Πετράλωνα, που δε μάθαμε ακόμα το όνομα του 18χρονου μετανάστη που δολοφονήθηκε πριν λίγες μέρες στο Πεδίο του Άρεως, που οι υποθέσεις δολοφονιών μιας σειράς προσφύγων και μεταναστών στους σκοτεινούς δρόμους της Αθήνας αρχειοθετήθηκαν πριν καν ερευνηθούν , που η θάλασσα του Αιγαίου μετατρέπεται σ’ ένα νεκροταφείο ψυχών και ονείρων, που τα νεκρά σώματα των μεταναστών της Μυτιλήνης αποζητούν ακόμα ταυτοποίηση και αξιοπρεπή ταφή, λες και οι ζωές των κατατρεγμένων αυτού του κόσμου είναι ανάξιες λόγου και η απώλεια τους ανάξια πένθους. 

Δεν είναι που τα στημένα και απολύτως ψευδή ρεπορτάζ προς όφελος της Χρυσής Αυγής – του «πολιτικού κόμματος» που βρέθηκαν 50 φυλλάδια στα σπίτια των δολοφόνων του Σαχτζατ – για τη γιαγιά που συνοδεύουν στην τράπεζα οι φουσκωτοί της Χρυσής Αυγής και για το γιατρό που έδειραν μέλη της επειδή ζήτησε φακελάκι, δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ παρά το γεγονός ότι η γιαγιά ήταν η μητέρα του χρυσαυγίτη υποψήφιου Αλέξανδρου Πλωμαρίτη και οι μοναδικοί ξυλοδαρμοί που έκαναν τα μέλη της φασιστικής συμμορίας ήταν εις βάρος μεταναστών, ομοφυλόφιλων, αριστερών και συνδικαλιστών.

Ούτε είναι που ο «εθνικός κομιστής και εκβιαστής» με τις μαύρες σακούλες των 5 εκατ, ο εκτελεστής συμβολαίων, ο επαγγελματίας τηλεοπτικός σεξιστής που μετατρέπει το γυναικείο σώμα σε αντικείμενο μέτρησης της Nielsen και την ίδια στιγμή μ΄ έναν όψιμο υποκριτικό λόγο εκθέτει το θύμα του βιασμού της Πάρου σε πολλαπλή θυματοποίηση για να στηρίξει τα κηρύγματα μίσους, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν κατάδικος, ενώ στην Ελλάδα του Μνημονίου είναι απολύτως ελεύθερος να διαπράττει και να υποκινεί νέα εγκλήματα.

Ούτε επίσης είναι που η φασιστική φυλλάδα εκμεταλλεύεται την εξαθλίωση που η πολιτική τους δημιούργησε για να χαρίσει κουπόνια και να πάρει ως αντάλλαγμα την αξιοπρέπεια φτωχών ανθρώπων και την τιμή του Τύπου, καθιστώντας το ρεπορτάζ και τη δημοσιογραφική έρευνα συνοδευτικό υλικό προσφορών που αντανακλούν εμπορικές συναλλαγές διεφθαρμένων εκδοτών και μεγαλοϊδιοκτητών super market.

Είναι που βρίσκονται δημοσιογράφοι , φοβισμένοι και υποταγμένοι, που δουλεύουν με ατομικές συμβάσεις και μειωμένους μισθούς ή με μπλοκάκια, να υπογράψουν αυτά τα ρεπορτάζ. Διαβρώνονται καθημερινά , κάνουν κουρελόχαρτο τη δεοντολογία τους, λαδώνουν τα γρανάζια του ρατσισμού , λογοδοτούν στο αφεντικό τους και την Carrefour και όχι στη κοινωνία. Η κοινωνία απομακρύνεται κάθε μέρα περισσότερο. Το πολύ να πάρει τα κουπόνια και να πετάξει τα ρεπορτάζ τους.

Είναι κι όλοι οι άλλοι που γέμισαν τις οθόνες μας με άδεια μπουκάλια μπύρες όλες τις προηγούμενες μέρες και έπαιξαν ως τελευταία την είδηση της δολοφονίας του Σαχτζάτ, που αναφέρονταν γενικά «στα 50 φυλλάδια πολιτικού κόμματος», που δεν εγκάλεσαν κανέναν να καταδικάσει τη ρατσιστική βία, που συγκινήθηκαν με τους νεκρούς μαθητές στο Κονέκτικατ αλλά δε βρήκαν ούτε ένα δάκρυ για τα προσφυγόπουλα που πνίγηκαν την ίδια μέρα στα σαπιοκάραβα του διεθνούς δουλεμπορίου ανοιχτά της Μυτιλήνης, που φιλοτεχνούν χρόνια τώρα το μύθο του «επικίνδυνου μετανάστη», που επικρότησαν τους ρατσιστικούς σχεδιασμούς του κάθε Υπουργού, που έδωσαν χώρο σε κάθε λογής περιφερόμενο «αγανακτισμένο κάτοικο» να χύνει ξενοφοβικό δηλητήριο, που απέκρυψαν συστηματικά τις καταγγελίες και τις επικρίσεις όλων των διεθνών οργανισμών για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και για τις μηδενικές πολιτικές ασύλου του πολιτικού κράτους. Αυτοί έκαναν μια εγκληματική χιτλερική συμμορία «πολιτικό κόμμα».

Και πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτούς. Να καταλάβουμε ότι ο αγώνας για τις εργασιακές μας σχέσεις είναι αλληλένδετος με τον αγώνα για την ανεξαρτησία της ενημέρωσης και ως εκ τούτου κομμάτι του αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και το φασισμό. Να διαλέξουμε θέση στην πόλωση που διαπερνά κάθετα και οριζόντια την κοινωνία και να σταθούμε δίπλα στους μετανάστες, στους εργαζομένους , στους ανέργους, στη νεολαία. Να ξανακάνουμε τα ρεπορτάζ μας άξια να διαβαστούν.

Μαρία Λούκα