Περικλής Κοροβέσης: Και η αποχή ψήφος είναι

Αναδημοσίευση από tvxs

Η αποχή, το λευκό και το άκυρο, πηγαίνουν κατά κύριο λόγο στο πρώτο κόμμα. Αυτό δηλαδή που θέλεις να καταψηφίσεις. Ο εκλογικός νόμος νοθεύει την άρνησή σου και την κάνει κατάφαση. Δηλαδή και η αποχή είναι και αυτή ψήφος..."

Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές της 6ης Μαϊου, στην ενότητα “Ξέρω τι να ψηφίσω;” του tvxs.gr, πρόσωπα των γραμμάτων, της διανόησης και της τέχνης, μιλούν στην Κρυσταλία Πατούλη εκφράζοντας τις απόψεις, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς όχι μόνο για την δική τους ψήφο αλλά και την ψήφο του Ελληνικού λαού. Σήμερα απαντά ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Περικλής Κοροβέσης.

Σε όλη μου τη ζωή ψήφιζα Αριστερά. Και κάθε φορά έθετα στον εαυτό μου το ίδιο ερώτημα. Ψηφίζω για μια κοινωνική δικαιοσύνη, ευημερία αυτού του τόπου και εθνική ανεξαρτησία ή ψηφίζω κάποιους γραφειοκράτες για να βγάζουν λόγο στα κενά έδρανα της Βουλής; Στην πολιτική όπως και στη ζωή ποτέ δεν υπάρχουν ξεκάθαρες και ιδανικές καταστάσεις. Και οι επιλογές σου δεν είναι μεταξύ άσπρου και μαύρου, αλλά είναι σε όλη τη γκάμα των δυνατών χρωμάτων. Οπότε αναγκαστικά ψηφίζεις το λιγότερο καταστροφικό για τον τόπο.

Ποτέ δεν ήταν για μένα η ψήφος μια απόλυτη εξουσιοδότηση, αλλά μια εντολή για κοινωνικές αλλαγές προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας. Από όλο το φάσμα των κομμάτων της Αριστεράς, επέλεγα το λιγότερο δογματικό και το περισσότερο ενωτικό, ακόμα και στην περίπτωση που έβλεπα δογματικές παραμορφώσεις, παραγοντισμούς κι αρχηγισμούς.

Αυτό που με ενδιέφερε πρωτίστως ήταν η δημιουργία μιας κοινωνικής Αριστεράς, που να υπάρχει παντού και να πρωταγωνιστεί σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Συνδικάτα, Περιβάλλον, Παιδεία, Υγεία κλπ , με μόνιμες δομές. Και αυτό δεν το είδαμ ε.Αυτό που θα λέγαμε νέα κινήματα, πλατείες, διόδια, κίνημα πατάτας, εναλλακτικές αγορές κλπ δεν προήλθε από καμιά Αριστερά, όσο κι αν στελεχώθηκαν από αριστερούς .Γιατί το παράδοξο με την Αριστερά είναι πως οι ψηφοφόροι της  έχουν συχνά υψηλότερο πολιτικό επίπεδο από τους γραφειοκράτες του κόμματος και μπορούν από μόνοι τους να πάρουν πρωτοβουλίες.

Μια καλή αρχή για την κοινωνική Αριστερά ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ Ι που δημιούργησε ενθουσιασμό και έφτασε σε υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά, αλλά απέτυχε να δημιουργήσει ΣΥΡΙΖΑ μελών, εκλεγμένα όνειρα και συλλογική ηγεσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΙΙ είναι ένας απλός εκλογικός μηχανισμός , στην υπηρεσία κυρίως του ΣΥΝ. Εντούτοις θα τον ψηφίσω για την επόμενη μέρα, μια που την ψήφο την θεωρώ ένα κεκτημένο του λαού με θυσίες και αίμα.

Η αποχή, το λευκό και το άκυρο, πηγαίνουν κατά κύριο λόγο στο πρώτο κόμμα. Αυτό δηλαδή που θέλεις να καταψηφίσεις. Ο εκλογικός νόμος νοθεύει την άρνησή σου και την κάνει κατάφαση. Δηλαδή και η αποχή είναι και αυτή ψήφος.

Αυτό που παίζεται σε αυτές τις εκλογές είναι η ύπαρξη του δικομματισμού, που στην ουσία είναι ένα κόμμα με δύο ανταγωνιστικές φράξιες. Και είναι πιθανόν τα δύο κόμματα να μην μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, αλλά το σύστημα έχει στήσει τις απόχες του. Υπάρχει η απόχη του Καμμένου (αλήθεια ποιος τον θυμάται στην εκπομπή του Τράγκα που με είχε βγάλει αρχηγό της 17Ν;).

Υπάρχει ακόμα η απόχη της Κατσέλη και το νέο ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο Φώτης Κουβέλης. Αυτές όλες οι δυνάμεις, με αποστασίες από τον δικομματισμό μπορούν να δημιουργήσουν κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Και αν δεν μπορέσουν σε αυτές τις εκλογές, θα κοιτάξουν να βελτιώσουν το σκορ τους στις επόμενες, που μπορεί να έρθουν σύντομα, αφού ίσως παίξουν ένα μακάβριο χαρτί εκβιασμού. Κόψιμο μισθών και συντάξεων μέχρι να βγει ισχυρή κυβέρνηση.

Αυτό πιθανότατα να φέρει μεγάλες κοινωνικές ταραχές, ανεξέλεγκτες, όπου στρατός και αστυνομία θα διαταχθούν να επιβάλλουν την τάξη με μια καταστολή μεγάλης κλίμακας. Και τα ΜΜΕ θα αναλάβουν το ρόλο του διαφωτιστή-χωροφύλακα.

Οι εκλογές από μόνες τους δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα. Απλά στην καλύτερη περίπτωση θα ξαναμοιραστεί η τράπουλα στους παίχτες ενός παραλλαγμένου μνημονίου, που θα κρατήσει την ουσία του, μέχρι την πλήρη καταστροφή αυτής της χώρας και το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της έναντι κάποιου χαρτζιλικιού και κάποιες μίζες για τους μεσάζοντες.

Η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει το σκηνικό είναι ο λαϊκός παράγοντας με τις κινητοποιήσεις του. Αλλά αυτό είναι θεωρητικό. Μπορεί να έχουμε μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, αλλά αν δεν υπάρχει ένας πολιτικός παράγοντας να τον εκφράζει και να τον εμπνέει, όχι εκτός κινήματος αλλά εντός και κινητήρια δύναμή του, αλλά να την εναποθέτει στην άμεση και οριζόντια δημοκρατία.

Και ας μη γελιόμαστε. Ο ελληνικός λαός είναι βαθειά δεξιός και το απέδειξε από την μεταπολίτευση και μετά, εναλλάσσοντας στην εξουσία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το να αγανακτεί τώρα μαζί τους, δεν σημαίνει και αυτομάτως στροφή στην Αριστερά. Μπορεί να σημαίνει στροφή στην Ακροδεξιά, όπως γίνεται σήμερα σε όλη την Ευρώπη και δεν αποκλείεται η Χρυσή Αυγή να κάνει εντυπωσιακή είσοδο στη Βουλή με προοπτικές ταχύτατης ανάπτυξης.

Και ξέρουμε όπου η Αριστερά δεν είναι ριζοσπαστική, η οργή της  κοινωνίας εκφράζεται με ναζιστικά και φασιστικά κινήματα. Και εδώ η Αριστερά έχει τις ευθύνες της. Και όπως λέει και ένα αναρχικό σύνθημα «το ένα κόμμα βαράει το άλλο και τα δυό το κίνημα».

Ποια θα μπορούσε να ήταν σήμερα μια αριστερή ριζοσπαστική πολιτική; Κατ΄ αρχήν να θέσει υπό αμφισβήτηση όλα τα ταμπού. Είναι η Ε.Ε. και το ευρώ μια εξ΄αποκαλύψεως αλήθεια, ο γνήσιος λόγος του Θεού, που όποιος δεν τη δέχεται είναι αιρετικός και πρέπει να καταδικαστεί στο πυρ το εξώτερο ή είναι μια ένωση του πιο επιθετικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που θέλει το Νότο της Ευρώπης αποικία της, την καταστροφή των λαών της περιοχής και το άρμεγμα του πλούτου του; Σε τι διαφέρει η οικονομική πολιτική σήμερα της Ευρώπης από αυτή του Χίτλερ; Να σημειώσουμε  πως ο Χίτλερ μιλούσε για οικονομία κατεκτημένων χωρών. Είναι το ευρώ εθνικό νόμισμα ή συνάλλαγμα όπως ήταν το δολάριο για το πέσος της Αργεντινής; Αν ναι, τότε πως μπορούμε Να χαράξουμε εθνική οικονομία με ξένα κόλλυβα;

Η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα και μπορεί να χαράξει δικιά της πολιτική; Τότε τι δουλειά έχει ο ελληνικός στρατός στο Αφγανιστάν; Γιατί το Ισραήλ χρησιμοποιεί την Ελλάδα σαν προσομοίωση του  Ιράν για την μελλοντική του επίθεση; Tι μας χωρίζει εμάς με το Ιράν, τη μόνη χώρα που μας δίνει πετρέλαιο επί πιστώσει; Το περίφημο χρέος πως έγινε; Κανείς δεν μας έχει δώσει μέχρι τώρα μια πειστική απάντηση. Μήπως πήγαν στην τσέπη των «΄Ακηδων» με τον ίδιο τρόπο που είχαν πάει στους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής; Γιατί δεν γίνεται λογιστικός έλεγχος για να δούμε πιο είναι το πραγματικό χρέος και πιο είναι το επαχθές; Μέχρι να μάθουμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος γιατί να πληρώνουμε αυτό που μας επιβάλλουν οι τοκογλύφοι;

Tο ελληνικό κράτος και οι κυβερνήσεις του, εκπροσωπούν την ελληνική κοινωνία ή είναι πρακτορείο ξένων συμφερόντων που θέλουν την χώρα μας αποικία με εξαθλιωμένους και πεινασμένους ιθαγενείς;(όπως έγινε κατ΄ επανάληψη στις χώρες της Αφρικής  από τις ίδιες ευρωπαϊκές δυνάμεις που δυναστεύουν κι εμάς).Και έχουν την πείρα και την μέθοδο να το κάνουν. Καμιά εθνική κυβέρνηση δεν διαλύει τη χώρα της όσο συντηρητική και αν είναι. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις κυβερνήσεις που έχουν τοποθετήσει οι ιμπεριαλιστές. Αυτές κάνουν τα μαζικά εγκλήματα που οι  ίδιοι αποικιοκράτες δεν θα αναλάμβαναν ποτέ την ευθύνη.

Οι μετανάστες τώρα. Γίνεται προεκλογικό θέμα και παρουσιάζονται σχεδόν σαν θεομηνία που απειλεί τη χώρα μας. Ποιός άφησε ανοιχτά τα σύνορα εξ ανατολών και έκλεισε την έξοδο από την Δύση; Ποιος έκανε την Ελλάδα ποντικοπαγίδα για τους μετανάστες; Αυτοί οι δυστυχείς άνθρωποι από κατεστραμμένες χώρες, πέρασμα θέλουν για να πάνε στην Ευρώπη.

Γιατί δεν ανοίγουμε τα σύνορα να φύγουν και να πάνε στον προορισμό τους; Μην τυχόν οι κρατούντες θέλουν να δημιουργήσουν ένα ακόμα πρόβλημα για να στρέψουν τη προσοχή του κόσμου, σε ένα πρόβλημα  κατασκευασμένο και  να παραπληροφορήσει τον κόσμο και να μεταφέρει το κέντρο  βάρους εκεί που δεν είναι; Και το πρόβλημα του κόσμου είναι η ανεργία, η εξαθλίωση και η φτώχεια που δημιούργησαν οι ίδιοι οι κυβερνώντες, όπως βέβαια είναι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης  δυστυχίας για κομματικά οφέλη.

Η λίστα των ταμπού που θα έπρεπε να θίξει η Αριστερά είναι ατέλειωτη. Αλλά πιστεύω πως όλοι οι σχηματισμοί της που αναζητούν μια θέση στο κοινοβούλιο έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και δεν είναι σε θέση να προσφέρουν μια εναλλακτική λύση. Το ΚΚΕ επιθυμεί μια Ελλάδα που θα αντιγράψει το καθεστώς της Β.Κορέας (150.000 υπολογίζονται οι κρατούμενοι που εργάζονται σε καταναγκαστικά έργα). Ο  ΣΥΡΙΖΑ  ισχυρίζεται πως είναι έτοιμος να κυβερνήσει, άσχετα αν παραμένει πάντα μια μειοψηφία ακόμα και στην περίπτωση που τα δημοσκοπικά του ποσοστά είναι υψηλά.

Η ΔΗΜΑΡ και αυτή θέλει να κυβερνήσει με «προγραμματική σύγκληση» με κόμματα που δεν κατονομάζει. Προφανώς γιατί αυτά θα πέσουν στην νέα Βουλή εξ ΄ουρανού. Και εδώ υπάρχει στους δύο τελευταίους  μια δημαγωγία. Πως γίνεται προεκλογικά να μην υπάρχουν κόμματα που συγκλίνουν προγραμματικά και πως θα βρεθούν μετεκλογικά; Μήπως τελικά η περίφημη ανανέωση της Αριστεράς είναι ανανέωση του δικομματισμού και βάλε;

Κοιτάω στη τηλεόραση τα ψυχρά μάτια των πολιτικών αρχηγών που ρήμαξαν την Ελλάδα, δηλώνουν ότι θα την ρημάξουν μέχρι ολοκληρωτικής καταστροφής και εμφανίζονται σαν σωτήρες. Κανείς δεν είδε ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια και να κοιμούνται στο δρόμο; Καμιά αυτοκτονία δεν τους συγκίνησε, όσο και αν αυτοί ήταν πίσω από την σκανδάλη; Ίσως κάτι θα έχουν να μας πουν όταν θα έρθει η Δικαιοσύνη. Μπορεί να αργεί, όπως στην περίπτωση του Πινοσέτ και των άλλων.
Αλλά κάποτε φθάνει.
Περικλής Κοροβέσης