Αυτοοργάνωση παντού

Του Γ.Χ.Παπασωτηρίου 

Κάθε βράδυ στις 9 στο Σύνταγμα και στην Puerta del Sol γίνεται η καθημερινή γενική συνέλευση του κινήματος των «αγανακτισμένων». Οι εκπρόσωποι των επιτροπών δίνουν λόγο για τις δραστηριότητές τους, την καθαριότητα, το φαγητό και το νερό, την τέχνη, την επέκταση του κινήματος. Κάποιοι πληροφορούν για την αστυνομική βία στη Βαρκελώνη και στη Βαστίλη. Κανείς δεν διακόπτει κανένα. Το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει στον άλλο δημόσιο χώρο, στην τηλεόραση. Η τελευταία θα επιχειρήσει να οικειοποιηθεί το γεγονός, να το ελέγξει μπολιάζοντάς το με τους δικούς της κανόνες. Θα δοθεί ο λόγος στους διαδηλωτές, ενώ θα επιστρατευθούν και οι «ειδικοί» προκειμένου να προβούν στην ερμηνεία του φαινομένου. Το θέμα της αποτελεσματικότητας θα είναι το πρώτο που θα θιγεί. Μόνο που όταν οι «ειδήμονες» μιλούν για αποτελεσματικότητα αναφέρονται σε μια άμεση πολιτική λύση. Η κινητοποίηση παρ’ όλα αυτά είναι εκ προοιμίου απολύτως αποτελεσματική, καθώς η όλη τελετουργία έχει ένα πολιτιστικό και πολιτικό περιεχόμενο που τσακίζει την ατομικότητα των «έξυπνων», την ιδεολογία-κουλτούρα του «εκσυγχρονισμού» με την οποία είναι ενοφθαλμισμένη η πολιτική και η οικονομία που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Εδώ, επίσης, μαθαίνεται η συλλογικότητα στην πράξη, γίνεται η εκπαίδευση σε μία δημοκρατία που σέβεται ουσιαστικά την άλλη άποψη, όποια κι αν είναι. Αυτή είναι η πραγματική δημοκρατία κι ας σοκάρει αυτό κάποιους δήθεν δημοκράτες που βάζουν τη δημοκρατία στο κρεβάτι του Προκρούστη. Στο συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος βαφτίζεται μια νέα γενιά, που είναι ασύγκριτα πιο δημοκρατική, πιο πολιτισμένη, πιο διαβασμένη, πιο καλλιεργημένη, πιο έντιμη από τις προηγούμενες. Αυτή η ελληνική και ευρωπαϊκή νέα γενιά μπορεί να πάει κόντρα στο νόμο της βαρύτητας, στη διεθνή μαφία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που έχει επιβληθεί παντού.
Αυτή η γενιά είναι λογικό να επινοήσει νέα σύμβολα και νέους μύθους, θάβοντας πρώτα τους παλιούς. Ο κυρίαρχος ρόλος σ’ αυτή τη δημοκρατία ανήκει στην κοινωνία έτσι ώστε η αναδομημένη λαϊκή κυριαρχία να μεταβάλλεται σε κανονιστική αρχή του δημόσιου βίου.
Αλλά το πιο σημαντικό σήμερα που η πιο μεγάλη βία είναι αυτή της φτώχιας δίχως ελπίδα, είναι η ελπίδα που γεννιέται στο Σύνταγμα και σώζει από την ατομική εξαθλίωση και ενδεχομένως από τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Υ.Γ. Το διαβάζω στους τοίχους και η χαρά μου είναι ανείπωτη: "Αυτοοργάνωση παντού", στις γειτονιές, στις δουλειές, στα πανεπιστήμια... παντού, όλοι αυτοοργανώνονται.