Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών θα μείνει στην ιστορία για τον τρόπο που κατάφερε να αναδείξει το ζήτημα της μετανάστευσης και την ανάγκη να εγκαταλείψουμε κατευθύνσεις και πολιτικές εγγενώς ατελέσφορες και θεμελιωδώς αντιδραστικές.
Πρώτον, ανέδειξε τους μετανάστες ως ατομικά και συλλογικά υποκείμενα, με λόγο, γνώμη και διεκδίκηση, αναιρώντας στην πράξη την τάση να αντιμετωπίζονται ως απλό πρόβλημα ή στατιστική. Σε πείσμα των πολλαπλώς επαναλαμβανομένων φληναφημάτων περί «υποκίνησης», η επιλογή τους να προχωρήσουν σε μια τόσο ακραία συνειδητή επιλογή, όπως είναι η απεργία πείνας, τους φέρνει στο προσκήνιο ως κατεξοχήν σκεπτόμενα και με υψηλή ηθική δέσμευση υποκείμενα
. Εάν η αναστοχαστική υποκειμενικότητα υπήρξε ιδανικό της νεωτερικότητας, οι μετανάστες την κατακτούν ηρωικά, την ίδια στιγμή που οι υπουργοί της κυβέρνησης συμπεριφέρονται ως ασπόνδυλες πολιτικές μηχανές και βάζουν στην ίδια πλάστιγγα τις ανθρώπινες ζωές και την καιροσκοπική τους επένδυση στο πιο χαμηλά ρατσιστικά αντανακλαστικά. Το ηθικό πλεονέκτημα του απεργού πείνας δεν θα πλησιάσουν ποτέ ούτε τα κυβερνητικά στελέχη, ούτε οι έμποροι της μισαλλοδοξίας.
Δεύτερον, η διεκδίκηση των μεταναστών έφερε στο προσκήνιο τις μόνες κατευθύνσεις που μπορούν να αποτελέσουν απάντηση στα προβλήματα των μεταναστών και όχι κοντόθωρη διαχείριση. Από τη μια με τη διεκδίκηση της νομιμοποίησης, έτσι ώστε να έχουν στοιχειώδη δικαιώματα, να μην είμαι έρμαια της αυθαιρεσίας του κάθε εργοδότη και να σπάσει ο φαύλος κύκλος παρανομία – εργοδοτική ασυδοσία – υπερεκμετάλλευση – «φτηνό εργατικό κόστος». Από την άλλη, με τη διεκδίκηση να μπορούν να αποκτήσουν ταξιδιωτικά έγγραφα και να σπάσει ο παραλογισμός της «Ευρώπης-Φρούριο» και της σύμβασης «Δουβλίνο ΙΙ», που είναι η βασική αιτία για τον εγκλωβισμό χιλιάδων μεταναστών σε χώρες – εισόδους όπως είναι η Ελλάδα και όλα τα προβλήματα που αυτό τους δημιουργεί. Τα «τείχη του αίσχους» και οι πομπώδεις κραυγές περί «μη νομιμοποίησης», δεν ανακόπτουν τις μεταναστευτικές ροές, απλώς αυξάνουν τις μακάβριες στατιστικές των νεκρών στον Έβρο και το Αιγαίο και συντηρούν τις βάναυσες πρακτικές των λαθρο-εργοδοτών.
Τρίτον, η υποστήριξη προς τους απεργούς πείνας, οι χιλιάδες άνθρωποι που κινητοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα, η βοήθεια που προσέφεραν και προσφέρουν σε αυτό τον ηρωικό αγώνα, δεν είναι απλώς ένα παράδειγμα αλληλεγγύης. Είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι αυτός ο τόπος μπορεί να πάψει να είναι ο αφιλόξενος δοκιμαστικός σωλήνας του πιο αυταρχικού και κυνικού νεοφιλελευθερισμού, που δεν διστάζει να κάνει το ρατσισμό επίσημη κυβερνητική θέση, και να γίνει ξανά το φιλόξενο και ανοιχτόκαρδο τοπίο μιας αγωνιζόμενης κοινωνίας. Η κοινή πάλη ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, αυτή η ανάδυση μιας σύγχρονης λαϊκότητας που σε πείσμα της εθνικιστικής ρητορείας μπορεί και τους χωράει όλους, είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναπούμε αυτό τον τόπο πατρίδα.
Όσοι επιμένουμε να αγωνιζόμαστε για κοινωνία δικαιοσύνης χρωστούμε ευγνωμοσύνη στον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας για το παράδειγμα που μας προσφέρουν. Τους οφείλουμε το σεβασμό που αναλογεί σε όσους είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για το δίκιο, αυτό το δίκιο που διεκδίκησαν κάποτε οι παππούδες κι οι πατεράδες, οι γιαγιάδες και οι μανάδες μας όταν γεύτηκαν το πικρό ψωμί της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Και πάνω από όλα μας δεσμεύει χρέος υπέρτατο να κάνουμε ό,τι είναι μπορετό για να δικαιωθεί ο δικός τους αγώνας και να ταπεινωθούν παραδειγματικά αυτοί που τους αρνούνται το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου