Γράφοντας την περασμένη Κυριακή για να υπερασπιστώ την αποχή, το λευκό ή το άκυρο, ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσα αντιδράσεις σε συντρόφους και φίλους που ανήκουν ή στηρίζουν δυνάμεις της αριστεράς και δη την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ. Επειδή είναι αδύνατον να απαντήσω σε όλα τα mail που έλαβα και συνεπώς στον καθένα χωριστά, νιώθω ότι οφείλω τουλάχιστον μια γενική απάντηση, η οποία ταυτόχρονα περιέχει και την εκτίμησή μου για τις συνέπειες του εκλογικού αποτελέσματος στην αριστερά.
Αφετηρία της θέσης μου της περασμένης Κυριακής ήταν η απάντηση που έδωσα σε ένα δίλημμα που με ταλανίζει χρόνια τώρα και το οποίο βασανίζει και πολλούς άλλους αριστερούς. Περί τίνος πρόκειται; Πρόκειται για το ερώτημα: Στηρίζουμε, είτε συμμετέχοντας σε αυτά, είτε συνεργαζόμενοι, είτε ψηφίζοντάς τα, τα αριστερά κόμματα, παρά το ότι διαφωνούμε σε πολλά μαζί τους, ή επειδή κάτι τέτοιο ενισχύει τα στραβά τους τα καταγγέλλουμε και αγωνιζόμαστε να τα ξεπεράσουν.
Παρά λοιπόν τις ταλαντεύσεις μου -προϊόν μικροαστού διανοούμενου θα σπεύσουν να τις χαρακτηρίσουν ορισμένοι, προϊόν κριτικής αδέσμευτης από μηχανισμούς σκέψης θα τις χαρακτήριζα εγώ - κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όταν πρόκειται για σημαντικές διαφωνίες οι οποίες στιγματίζουν αρνητικά την αριστερά, και κατ' επέκταση το μέλλον του λαϊκού κινήματος, πρέπει να τις δημοσιοποιούμε και όχι να τις συγκαλύπτουμε και συνεπώς για να είμαστε συνεπείς να μην ενισχύουμε ούτε με την ψήφο μας την αριστερά με την οποία διαφωνούμε.
Η μέχρι τώρα εμπειρία μου μου έχει αποδείξει ότι μια τέτοια ενίσχυση δεν βοηθά στο να ξεπεράσει η αριστερά τα λάθη, τις αδυναμίες, τις ασυνέπειές της, τις αριστερές ή δεξιές παρεκκλίσεις της, αλλά αντίθετα τα ενισχύει.
Αλλωστε τουλάχιστον η βασική συνιστώσα της αριστεράς συνειδητά έχει επιλέξει να κρατά τα μέλη και πόσω μάλλον τους ψηφοφόρους της μακριά από σημαντικότατα ζητήματα τα οποία και τη στιγματίζουν και να τους ζητά την υποστήριξή τους στην καλύτερη περίπτωση στη βάση ενός ριζοσπαστικού ρεφορμισμού. Απόδειξη και η επιμονή της στην άρνηση κάθε διαλόγου για τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας και το σοσιαλισμό του μέλλοντός μας.Κάτω απ' αυτό το πρίσμα και το αναμφιβόλως θετικό για το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτέλεσμα -δίχως σε καμιά περίπτωση να ταυτίζω σε όλα τους δυο αυτούς σχηματισμούς- σε συνδυασμό με ένα τμήμα της αποχής, του λευκού και του άκυρου, από τη μια έχει τα θετικά του από την άλλη τα αρνητικά του.
Τα θετικά είναι ότι η ενίσχυση αυτών των κομμάτων δείχνει μια μετακίνηση προς τα αριστερά ενός τμήματος του εκλογικού σώματος, έστω κι αν αυτή δεν έχει το χαρακτήρα ενός ισχυρού ρεύματος (αθροιστικά μιλάμε για περίπου 145.000 ψήφους). Αν μη τι άλλο το να ενισχύονται δυνάμεις που τοποθετούνται κατά του καπιταλισμού και υπέρ του σοσιαλισμού -όσο κι αν διαφωνεί κανείς τόσο με το πώς βλέπει το ΚΚΕ το σοσιαλισμό (κάτι που ο πολύς κόσμος αγνοεί) είναι θετικό. Ειδικά η προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ψήφος είναι αναμφίβολο ότι αποτελεί δείγμα ριζοσπαστικοποίησης ενός πια όχι αμυδρού αλλά υπολογίσιμου τμήματος της αριστεράς.
Τα εν δυνάμει αρνητικά αυτής της ψήφου είναι ότι τα επιτελεία των δυο αυτών σχηματισμών το πιο πιθανόν είναι να εκτιμήσουν την εκλογική τους επιτυχία ως επιβράβευση των μέχρι τώρα επιλογών τους και να συνεχίσουν προς την ίδια κατεύθυνση, αν όχι να ενισχύσουν παραπέρα τις κρίσιμες, κατά τη γνώμη μου αρνητικές τους παραμέτρους, δηλαδή το σεχταρισμό και την ανοχή στην προκλητικά ασυνεπή στάση κορυφαίου στελέχους της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλα όσα κατά καιρούς έχω καταλογίσει στο ΚΚΕ, δηλαδή το σεχταρισμό του, το συντηρητισμό του, τη θεωρητική ανεπάρκεια της καθοδήγησής του, τον απαράδεκτο σταλινισμό του, την έλλειψη πολιτισμού διαλόγου...
Με άλλα λόγια, στο δίλημμα εκλογική ενίσχυση της αριστεράς ή εκλογική προειδοποίησή της έτσι ώστε να διορθώσει τα λάθη και τις παρεκκλίσεις της και συνεπώς να ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες του λαϊκού κινήματος, επέλεξα το δεύτερο. Βεβαίως σέβομαι απόλυτα και θεωρώ συντρόφους μου όσους επέλεξαν το πρώτο και ιδιαίτερα εκείνους που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Οσο για το δεύτερο γύρο είναι σαφές ότι ανάλογα με το πώς πρακτικά βολεύει τον καθένα, ο μόνος τρόπος καταδίκης του συστήματος είναι η αποχή, το λευκό και το άκυρο, που ακόμη και εκείνοι που έσπευσαν να καταδικάσουν γενικώς και από θέση αρχής (και όχι μόνο για τη συγκεκριμένη εκλογή) την περασμένη Κυριακή, είναι τώρα πια υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου