Είναι πραγματικά εφιαλτικά τα στοιχεία για την ανεργία που πλήττει τη χώρα. Παρ' όλα αυτά περί άλλα εξακολουθούν να τυρβάζουν οι κυβερνώντες.
Δεν είναι απλώς ανησυχητικός ο αριθμός των εξακοσίων τόσων χιλιάδων ανέργων [608 εργαζόμενοι έχαναν την εργασία τους κάθε εργάσιμη μέρα (!)· επί 12 μήνες]. Είναι επικίνδυνος· προοιωνίζεται ένα σκοτεινό (άμεσο) μέλλον, όταν μάλιστα ουδεμία ανάκαμψη της οικονομίας διαπιστώνεται.
Η επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση εναντίον της κοινωνίας αρχίζει και αποδίδει. Τα θύματα είναι πολλά πλέον και δεν φαίνεται η κοινωνία να βρίσκει τα κατάλληλα αμυντικά όπλα. Και πώς να τα βρει, όταν αυτοί που υποτίθεται ότι είναι οι υπερασπιστές της έχουν συνθηκολογήσει; Ποια κόμματα, ποια συνδικάτα, ποιοι δήμοι;
Αρα; Τι περιμένουμε ως κοινωνία; Να σταματήσει η κυβέρνηση την επίθεση; Γελιόμαστε αν νομίζουμε κάτι τέτοιο. Θα αυξήσουμε μήπως την παραγωγή και τις εξαγωγές;
Θα «αναπτυχθούμε» από μόνοι μας;
Θα μειώσουμε την κατανάλωση;
Ακόμη και οι τεχνοκράτες παραδέχονται ότι την επόμενη τουλάχιστον δεκαετία η ανεργία θα αυξάνεται, το Δημόσιο θα ξοδεύει περισσότερα απ' όσα εισπράττει, τα χρέη θα πολλαπλασιάζονται. Και πώς να γίνει διαφορετικά;
Η εξακτίνωση των τοπικών οικονομιών φαίνεται ως μια πρώτη λύση-απάντηση, τα έξοδα όμως παραγωγής εξακολουθούν να είναι τεράστια· και τα προϊόντα δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικά. Μας πάνε σε άλλου είδους συναλλαγές, όπως είναι το εμπόριο με ανταλλαγή προϊόντων. Θα δίνουμε δηλαδή δύο αβγά για να πάρουμε λίγη ζάχαρη, όπως γινόταν έως τη δεκαετία του '60.
Και αυτό μπορεί μεν να συμβεί στις αγροτικές περιοχές. Στις αστικές; Είναι βέβαιο ότι η παραβατικότητα θα εκτιναχθεί, η δομή των κοινωνιών αυτών θα εξαρθρωθεί (κλοπές, εγκληματικότητα, φόβος, κλείσιμο στον εαυτό και στο σπίτι, συναλλαγές εκτός εμπορίου, μικροαπατεωνιές κ.λπ.). Κάτι ανάλογο, διαβάζουμε, γινόταν στην Κατοχή. Αλλά και τώρα, θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε ή δεν θέλουμε, είμαστε υπό κατοχή. Οταν χάνεται η εργασία, χάνεται η αξιοπρέπεια, επέρχεται ο θυμός, η οργή. Το μέτρο χάνεται και η εξέγερση είναι πιθανή.
Σε τέτοιες όμως περιπτώσεις η εξέγερση είναι ανέλεγκτη, είτε ατομικά εκφραστεί είτε συλλογικά. Η κατάθλιψη ή η νεύρωση μεταμορφώνονται σε τυφλό μίσος, ζητούν εκδίκηση και δεν έχει σημασία ποιος θα βρεθεί μπροστά τους.
Γι' αυτό και δεν έχει σημασία να αναλυθεί τι έγινε στις εκλογές. Ο,τι και να γραφεί είναι ελάχιστο έως και φαιδρό, όπως αυτό το απίθανο του Ραγκούση, ότι το πολιτικό σκέλος τελείωσε και τώρα γίνεται αυτοδιοικητικό. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν είναι η κυβέρνηση, γι' αυτό και η ανεργία έφτασε εκεί που έφτασε. Και τα χειρότερα έρχονται.
stamg@enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου