Έφυγε στα 90 του ο Έκτωρ Κακναβάτος

Έζησε και έφυγε μαχόμενος ως ποιητής. Στα 90 του χρόνια ο Έκτωρ Κακναβάτος. Ακαταπόνητος, μελετηρός, δημιουργικός ως το τέλος. Συντροφικός. Ανιδιοτελής. Συνεργάτης της Ουτοπίας, παλιός ΕΑΜίτης, εξόριστος στα χρόνια του Εμφυλίου, γενναίος υπερρεαλιστής. Υπερασπιστής της απόκρυφης τελετουργίας της ανάγνωσης. «Πριν απ’ ό,τι άλλο, ο ποιητικός λόγος ρευματοδοτεί πυρήνες συναισθημάτων που είναι φορείς δόνησης της ψυχονοητικής μας στρωμάτωσης. Της οποίας ο χάρτης είναι τόσο ατομικός, τόσο ιδιωτικός, όσο είναι τέτοια τα δακτυλικά μας αποτυπώματα», έλεγε μιλώντας για τον μεγάλο προπάτορα Ανδρέα Εμπειρίκο.

Ο Έκτωρ Κακναβάτος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1920, σπούδασε μαθηματικά και εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση. Δεν διορίστηκε ποτέ λόγω των πολιτικών του φρονημάτων. Υπήρξε μέλος του φοιτητικού του ΕΑΜ. Μετά τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου συνελήφθη και κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το 1944,σε συνεργασία με τον ποιητή Δ.Π. Παπαδίτσα, δημοσίευσαν στο περ. Νεανική Φωνή το άρθρο «Μια θέση και μια έφοδος», που θεωρήθηκε ένα είδος μανιφέστου των τότε νέων ποιητών. Στη δεκαετία του 1980 είχε τη θέση του εκπαιδευτικού συμβούλου στο Υπ. Παιδείας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και στη διετία 1984-1986 αντιπρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Έργα του, Fuga (1943)• Διασπορά (1961)• Η κλίμακα του λίθου (1964)• Τετραψήφιο (1971)• Τετραψήφιο με την έβδομη χορδή (1972)• Διήγηση (1974)• Οδός Λαιστρυγόνων (1978)• Ανάστιξη του θρύλου για τα νεφρά της πολιτείας (1981)• Τα μαχαίρια της Κίρκης (1981)• In perpetuum (1983)• Κιβώτιο ταχυτήτων (1987).
Είπε για αυτόν ο Αλέξανδρος Αργυρίου: «Ο κόσμος που αναδύεται από την ποίηση του Κακναβάτου κρατάει την υλικότητά του χωρίς να ελαττώνονται οι διαστάσεις του από μια μεροληπτική επιλογή. Ο ποιητής αυτός είναι ίσως ο πιο ακραιφνής υπερρεαλιστής της γενιάς αυτής. Η γραφή του στηρίζεται σημαντικά στην ακουστική των λέξεων, παραμένοντας στη γραμμή των πιο ριζοσπαστικών του κινήματος».
Αριστερό βήμα