Του Παντελη Μπουκαλα
Τι είν’ η πατρίδα μας; Το ποδόσφαιρό της είναι ή, τέλος πάντων, το ποδόσφαιρό της αποτελεί έναν από τους πιστότερους καθρέφτες της, αφού αποκαλύπτει στην πλήρη τους διάσταση όσα προσπαθούμε να καλύψουμε ή να μακιγιάρουμε. Ποιος χλοοτάπητας· στα γήπεδα θρασομανούν όλα τα άνθη του κακού και πνίγουν το ταπεινό γρασιδάκι. Με ευχέλαια, όρκους και βροντόφωνες υποσχέσεις για καλό και καθαρό ποδόσφαιρο αρχίζει κάθε σεζόν, δηλαδή με τον ίδιο τρόπο που εγκαινιάζει την εξουσία της κάθε νέα (ή απλώς ανασχηματιζόμενη) κυβέρνηση. Αλλά με την πρώτη κιόλας αγωνιστική όλα παίρνουν τον δρόμο τους και η κάλυψη των μισών αγώνων περνάει στη δικαιοδοσία των αστυνομικών ρεπόρτερ, που καλούνται να ιστορήσουν δωροδοκίες παικτών, σωφρονιστικούς προπηλακισμούς διαιτητών, εισβολές αγνών φιλάθλων σε εχθρικές πόλεις–κράτη και καταστροφές καταστημάτων για τσαμπουκά ή για την απόλαυση και μόνο.
Ας μην παραπονιόμαστε όμως. Οι καθάρσεις που εξαγγέλθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες με στόχο την εξυγίανση του «στρογγυλού κόσμου» είναι περισσότερες και από τις καθάρσεις που έχουν εξαγγελθεί, αθροιστικά, στην Υγεία, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία. Και λοιπόν; Η καθαρτήρια μάχαιρα αποδεικνύεται τόσο στομωμένη που καν μια μπάλα πλαστική δεν μπορεί να κόψει. Την κρατούν άλλωστε χέρια απρόθυμα, δειλά ή απλώς ιδιοτελή. Πώς να κάνει κάθαρση αυτός που πρέπει να κόψει το χέρι του με το ίδιο το μαχαίρι που κρατάει;
Ολες οι πληγές που ταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία και πολιτεία στο σύνολό της, εμφανίζονται βαθύτατες στο σώμα του ποδοσφαίρου μας, κι ας καμωνόμαστε ότι πρόκειται για απλές εκδορές. Η διαρκής περιφρόνηση των νόμων από τους μεγαλοπαράγοντες, με την ανοχή πάντοτε ή τη συνενοχή της πολιτείας, η διασπάθιση δημόσιου πλούτου υπέρ της ιδιωτικής αποθησαύρισης (τόσες και τόσες επιχορηγήσεις για γήπεδα και στάδια που έμειναν στου δρόμου τα μισά, τόσα και τόσα σπαταλημένα κονδύλια για γκαλαμουράτες εκδηλώσεις που δεν γίνονται ποτέ), το μαύρο χρήμα που ξεπλένεται για την προκοπή του ενός ή του άλλου «ιστορικού» συλλόγου, το αχαλίνωτο πελατειακό παιχνίδι κάθε κυβερνώντος κόμματος με τα κέρδη του «εκπολιτιστικού» ΟΠΑΠ, η βία στα όρια ενός διαρκούς μικροεμφυλίου με δεκάδες μέτωπα, η αγριότητα και η χυδαιότητα του οπαδικού Τύπου είναι ορισμένες μόνο από τις πληγές και τις αμαρτίες αυτές.
Η ανασχηματισμένη κυβέρνησή μας, πάντως, έδειξε και στον τομέα αυτό πόσο ξεκάθαρες αντιλήψεις έχει και πόσο καλά επεξεργασμένη στρατηγική: Το πρώτο πενθήμερο, η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού υπαγόταν στο υπουργείο Υγείας, επειδή χρειάζονται πολλοί γιατροί. Το δεύτερο πενθήμερο ξαναπέρασε στη ράθυμη ευθύνη του υπουργείου Πολιτισμού, και τώρα, στο τρίτο, τα σχετικά κλειδιά ξαναπέρασαν στον κ. Λοβέρδο. Από Οκτώβριο βλέπουμε. Μα γιατί λοιπόν δεν την ονομάζουν Γενική Γραμματεία Παλινωδιών και Τραγελάφων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου