Ενώ ο πολιτικός κόσμος της Βρετανίας προσποιείται ότι δημοκρατία είναι η προκαθορισμένη εναλλαγή του τάδε με το δείνα, η έμπνευση για όλους μας είναι η Ελλάδα. Δεν είναι αξιοπερίεργο που η Ελλάδα δεν παρουσιάζεται ως φωτεινό παράδειγμα, παρά σα μια «σκουπιδοχώρα» που δικαίως τιμωρείται για τον «παραφουσκωμένο δημόσιο τομέα» καθώς και για τη νοοτροπία της «πλαγίας οδού» (όπως αναφέρει η Observer). Η αιρετική περίπτωση της Ελλάδας μας δείχνει ότι υπάρχει πραγματική ελπίδα στην αντίσταση που πραγματοποιούν οι απλοί πολίτες της, σε αντίθεση με αυτή που επενδύθηκε σπάταλα πάνω στους πολέμαρχους του Λευκού Οίκου.
Η κρίση που οδήγησε στην «σωτηρία» της Ελλάδας, από τις Ευρωπαϊκές τράπεζες και το ΔΝΤ, είναι προϊόν ενός αποτρόπαιου οικονομικού συστήματος που και το ίδιο βρίσκεται σε κρίση. Η Ελλάδα είναι ο μικρόκοσμος μιας μοντέρνας πάλης των τάξεων που σπανίως χαρακτηρίζεται με αυτό τον όρο και δημιουργεί κύματα πανικού στον ιμπεριαλιστικό πλούτο.
Αυτό που διαφοροποιεί την Ελλάδα είναι ότι μέσα στην ιστορική της μνήμη ακόμα υπάρχει η εισβολή, η ξένη κατοχή, η προδοσία της Δύσης, η στρατιωτική δικτατορία και η λαϊκή αντίσταση. Οι απλοί άνθρωποι δεν δειλιάζουν απέναντι στη διεφθαρμένη επιχειρηματοκρατία που κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δεξιά κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, που προηγήθηκε της παρούσας του Γιώργου Παπανδρέου, χαρακτηρίστηκε από τον κοινωνιολόγο Jean Ziegler ως «μια μηχανή συστηματικής λεηλασίας των πόρων της χώρας».
Επική κλοπή
Η μηχανή αυτή έχει περιβόητους φίλους. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ διερευνά το ρόλο της Goldman Sachs και άλλων Αμερικανικών επιχειρήσεων αμοιβαίων κεφαλαίων οι οποίες πόνταραν στη χρεωκοπία της Ελλάδας, καθώς δημόσια περιουσιακά στοιχεία ξεπουλήθηκαν και 360 δισεκατομμύρια ευρώ κατατέθηκαν από πλουσίους φοροφυγάδες σε Ελβετικές Τράπεζες. Οι μεγαλύτερες Ελληνικές πλοιοκτήτριες εταιρείες μετέφεραν τις έδρες τους στο εξωτερικό. Αυτή η «αιμορραγία» κεφαλαίου συνεχίζεται με την έγκριση των Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών και κυβερνήσεων.
Το έλλειμμα της Ελλάδας κυμαίνεται στο 11%, ποσοστό όχι υψηλότερο από αυτό της Αμερικής. Ωστόσο, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπάθησε να δανειστεί από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, ουσιαστικά μπλοκαρίστηκε από Αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι υποβίβασαν την Ελλάδα σε «σκουπίδι». Αυτοί οι οίκοι ήταν εκείνοι που έδιναν ΑΑΑ αξιολόγηση (δηλ. μηδέν πιστωτικός κίνδυνος – η υψηλότερη αξιολόγηση) σε χρεόγραφα ενυπόθηκων δάνειων υψηλού κινδύνου, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, και έτσι επέσπευσαν την οικονομική κατάρρευση του 2008.
Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα ήταν κλοπή σε μία επική - αν και όχι άγνωστη - κλίμακα. Στη Βρετανία, η «σωτηρία» Τραπεζών όπως η Northern Rock και η Royal Bank of Scotland κόστισαν δισεκατομμύρια λίρες. Χάρη στον προηγούμενο πρωθυπουργό, Gordon Brown, και του πάθους του για ικανοποίηση των φιλάργυρων ενστίκτων της «Πόλης του Λονδίνου», (City of London, το κέντρο της χρηματιστηριακής αγοράς), οι δωρεές του δημοσίου χρήματος ήταν άνευ όρων και μεταξύ τους οι τραπεζίτες συνέχιζαν να διανέμουν τα «λάφυρα», τα οποία αποκαλούν μπόνους. Δοθείσας της μονόπλευρης Βρετανικής πολιτικής κουλτούρας, οι τράπεζες έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι επιθυμούν. Στην Αμερική, η κατάσταση προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη. Σύμφωνα με το δημοσιογράφο David DeGraw: «(καθώς οι κύριες Τράπεζες της Wall Street) που ευθύνονται για τη καταστροφή της οικονομίας όχι μόνο δεν πλήρωσαν καθόλου φόρους, παρά πήραν 33 δισεκατομμύρια ως επιστροφή φόρων».
Στην Ελλάδα, όπως στην Αμερική και την Βρετανία, οι απλοί πολίτες καλούνται τώρα να πληρώσουν τα χρέη που δημιούργησαν οι πλούσιοι και οι ισχυροί. Θέσεις εργασίας, συντάξεις και δημόσιες υπηρεσίες οδηγούνται στην κατακρεούργηση, με τους υπαίτιους στο τιμόνι. Για την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, αυτή είναι μια ευκαιρία να «αλλάξουν την νοοτροπία» των Ελλήνων και να διαλύσουν την κοινωνική πρόνοια, ακριβώς όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα «αναδιάρθρωσαν δομικά» -επέβαλαν καθεστώς ελέγχου και φτώχιας- και άλλες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Η Ελλάδα είναι μισητή για τον ίδιο λόγο για τον οποίο η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να καταστραφεί, με πρόσχημα την προστασία των κατοίκων του Κοσόβου. Οι περισσότεροι Έλληνες είναι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ οι νέοι και τα σωματεία συνιστούν μια λαϊκή συμμαχία που δεν έχει καταπνιγεί - τα στρατιωτικά τανκς εναντίον του Πολυτεχνείου παραμένουν, ως πολιτικό φάντασμα. Τέτοια αντίσταση είναι ανάθεμα για τους τραπεζίτες της Κεντρικής Ευρώπης και θεωρείται εμπόδιο στην ανάγκη της Γερμανίας να επιβληθεί στις αγορές, ιδιαίτερα στην εποχή που ανέτειλε μετά την προβληματική ενοποίησή της.
Θεραπεία σοκ
Στην Βρετανία, η 30χρονη προπαγάνδα μιας ακραίας οικονομικής θεωρίας γνωστή στην αρχή ως μονεταρισμός και έπειτα ως νεοφιλελευθερισμός, ήταν τέτοια ώστε να επιτρέπει στον καινούργιο πρωθυπουργό, όπως και στον προκάτοχό του, να χαρακτηρίζει ως «δημοσιονομική ευθύνη» την επιβολή πληρωμής του χρέους - που δημιούργησαν απατεώνες – από τους απλούς πολίτες . Αυτά που δεν κατονομάζονται είναι η φτώχια και οι ταξικές διακρίσεις. Περίπου το 1/3 των παιδιών στη Βρετανία βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας. Στην πόλη Kentish του Λονδίνου, που κατοικείται κατά κόρον από ανθρώπους της εργατικής τάξης, το προσδόκιμο όριο ζωής για τους άντρες είναι τα 70 χρόνια. 3-4 χλμ μακριά, στο Hampstead, το προσδόκιμο είναι 80. Όταν η Ρωσία υποβλήθηκε σε παρόμοια «θεραπεία σοκ» στη δεκαετία του 90, το προσδόκιμο όριο ζωής έκανε βουτιά. Αυτή τη στιγμή, 40 εκατομμύρια άποροι Αμερικανοί – αριθμός ρεκόρ – τρέφονται με κουπόνια φαγητού της κοινωνικής πρόνοιας: με λίγα λόγια, δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους.
Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, έχει επιβληθεί εδώ και καιρό ένα σύστημα «διάγνωσης» από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ που προκαθορίζει ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Κάθε φορά που το ΔΝΤ διατάζει την κατάργηση φόρων εισαγωγής/εξαγωγής και επιδοτήσεων σε τρόφιμα και καύσιμα, οι βιοπαλαιστές αγρότες συνειδητοποιούν ότι κηρύχθηκαν αναλώσιμοι. Το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Πόρων (World Resources Institute) εκτιμά ότι η παιδική θνησιμότητα φτάνει τα 13 με 18 εκατομμύρια το χρόνο. Ο οικονομολόγος κ. Lester C. Thurow, γράφει: «αυτό δεν είναι ούτε αλληγορία ούτε παρομοίωση με πόλεμο, είναι πραγματικός πόλεμος».
Οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν χρησιμοποιήσει φρικτά στρατιωτικά όπλα εναντίον υπανάπτυκτων χωρών, που ο κύριος πληθυσμός τους είναι παιδιά και έχουν εγκρίνει βασανιστήρια ως μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Αποτελεί φαινόμενο στρουθοκαμηλισμού ότι καμία απ'αυτές τις επιθέσεις κατά της ανθρωπότητας, στις οποίες συμμετέχει ενεργά η Βρετανία, δεν επετράπη να «διαταράξει» τις Βρετανικές εκλογές.
Ο κόσμος στους δρόμους της Αθήνας δεν ανέχεται αυτή την άρρωστη κατάσταση. Τους είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο εχθρός τους και θεωρούν ότι για μια ακόμη φορά βρίσκονται υπό ξένη κατοχή. Και για άλλη μια φορά αντιστέκονται, με θάρρος. Όταν λοιπόν ο David Cameron αποπειραθεί να κουτσουρέψει 6 δισεκατομμύρια λίρες από τις δημόσιες υπηρεσίες της Βρετανίας, θα βασιστεί στο ότι αντίδραση σαν κι αυτή της Ελλάδας δεν θα συμβεί στη Βρετανία. Θα πρέπει να τον διαψεύσουμε.
tvxs.gr
6 σχόλια:
Για καμιά άλλη λέξη η πολιτική έννοια δεν παράγεται, στον δυτικό δημόσιο λόγο, τόση ποσότηταασυνάρτητης και ανούσιας φλυαρίας, όσο για τη δημοκρατία...».
«Για καμιά άλλη λέξη η πολιτική έννοια δεν παράγεται, στον δυτικό δημόσιο λόγο, τόση ποσότηταασυνάρτητης και ανούσιας φλυαρίας, όσο για τη δημοκρατία...».
Ερικ Χομπσμπάουμ
Κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, οι αντικαπιταλιστικές τάσεις, αποκομμένες από τα κοινωνικά τους ερείσματα, λόγω της υπεραφθονίας, σταδιακά εκφυλίστηκαν και περιορίστηκαν -ώς έναν μεγάλο βαθμό- σε έωλες ηθικές αναφορές ή αναλώθηκαν στη μικροκοινωνικοποίηση. Η αποστασιοποιημένη και σχεδόν στωική ματιά στα κοινωνικά δρώμενα είναι ένα φυσιολογικό σύμπτωμα των παραπάνω. Η λέξη «Αριστερά», προερχόμενη από τις θέσεις των Ιακωβίνων στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, και μέχρι προ μερικών δεκαετιών συνώνυμη του πολιτικού ριζοσπαστισμού, κατάντησε ένα απλό λογοτεχνικό στολίδι, στεφανωμένο με τις δάφνες της πραότητας, της θυματοποίησης, της ηθικολογίας και, ενίοτε, του μεγαλοαστικού μποεμισμού που εξανίσταται μπροστά στον... «εργατισμό», τον «αναρχοφασισμό» και τον «αριστερισμό».
Ενα επιτυχημένο και ισχυρό άλλοθι του συστήματος... μέχρι τούδε. Η εποχή της ανέμελης αβαντγκάρντ αερολογίας, όμως, φτάνει στο τέλος της... Η «ποπ Αριστερά» αποτελεί προϊόν κινηματικής αναδίπλωσης που προέκυψε από την κοινωνική συναίνεση, το δημιούργησε η υπεραφθονία και θα εξαφανιστεί μαζί της το ίδιο εύκολα. Είναι η Αριστερά που βρίσκεται πολύ δεξιότερα της σοσιαλδημοκρατίας τού '80 στα οικονομικά, ενώ θυμίζει λέσχη φιλάνθρωπων κυριών «εκτός τριβής», στον λόγο της περί τα κοινωνικά.
Υποτίθεται πως ιστορικός ρόλος της Αριστεράς ήταν η όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού με στόχο την κοινωνική δικαιοσύνη, η κοινωνικοποίηση του παραγόμενου πλούτου, η εξάλειψη των σχέσεων εκμετάλλευσης και η αντικατάστασή τους από κοινωνικές-οικονομικές δομές που προάγουν το συλλογικό συμφέρον, αντί του κοινωνικού κανιβαλισμού. Αντ' αυτού, από την «μποέμ Αριστερά» το μόνο που εισπράττουμε είναι ένα κακέκτυπο εκκλησιαστικής ρητορικής που ευχολογεί αφ' υψηλού και υπεράνω υλικών-κοινωνικών παραγόντων, όταν βέβαια δεν περιφέρεται ασκόπως σε διάφορα πάνελ και κοσμικά events. Η μόνη πραγματική θέση που έχει να διατυπώσει είναι η στήριξη στην επίσημη σοσιαλδημοκρατία, τη χρεοκοπία της οποίας εισπράττουμε με την παρούσα νεοφιλεύθερη επέλαση.
Πού βρίσκεται η «ανανέωση» λοιπόν; Στην προσκόλληση στην ψυχορραγούσα και πανθομολογουμένως αποτυχημένη σοσιαλδημοκρατία; Μήπως στην πάση θυσία διατήρηση της «εννόμου τάξεως» ακόμη κι αν εγκληματεί εις βάρος του κοινωνικού συνόλου; Ακόμη κι όταν ξεπουλάει τον δημόσιο πλούτο; Ακόμη κι όταν το κρατικό νταβατζιλίκι της φορομπηξίας των χαμηλόμισθων και υποαπασχολούμενων δεν προσφέρει τίποτα απολύτως για αντάλλαγμα; Οι θεσμοί δεν είναι παρά οι όροι του «κοινωνικού συμβολαίου». Οταν οι όροι του «συμβολαίου» δεν κρίνονται, έστω και στοιχειωδώς, συμφέροντες, τότε αυτό λύεται. Τόσο απλά τα έχουν γράψει οι αστοί κοινωνιολόγοι, όχι οι αναρχικοί ή οι μαρξιστές. Και ποια είναι επιτέλους η πολιτική πρόταση της «ποπ Αριστεράς», με όρους διανομής του πλούτου; (αντί ευχολογίων και γενικολογιών που παραπέμπουν στον Κομφούκιο). Εν όψει των νέων προκλήσεων, δεν θα χωράνε πλέον αφ' υψηλού «παπανουτσισμοί»...
Οσο θα οξύνεται ο ταξικός ανταγωνισμός μέσα στο πλαίσιο της κρίσης τόσο θα προβάλλεται από το status quo η Αριστερά της συναίνεσης και της «σοβαρότητας», που περισσότερο θυμίζει καλλιτεχνικό-ακαδημαϊκό κύκλο, εκτός κοινωνίας, παρά πολιτική τάση που προκύπτει από ζωντανές κοινωνικές ζυμώσεις.
Υπό τις παρούσες συνθήκες γενικευμένης αγανάκτησης, οι υλιστικές προσεγγίσεις πρέπει να αποτελέσουν και πάλι τη βάση της όποιας συζήτησης και η ηθικολογία πρέπει επιτέλους να επιστρέψει στο φυσικό της περιβάλλον, τον... άμβωνα.
dimtannis@gmail.com
Δημοσίευση σχολίου