του Π. Μπουκάλα, Καθημερινή
Τα τύμπανα της πανεθνικής ενότητας και της γενικής συστράτευσης τα ακούμε και τώρα, από πολιτικούς αρχηγούς, μεγαλοδημοσιογράφους που φέρονται σαν κάτι παραπάνω και από πολιτικοί αρχηγοί, τραπεζίτες που κερδοσκόπησαν συμφώνως τω νόμω, αφού ο μόνος νόμος είναι ο νόμος της αγοράς (κι όχι βέβαια «ο νόμος του εργάτη», «του αγρότη» και λοιπά παραμυθητικά ή παραμυθένια), ιερωμένους που δέονται υπέρ των πενήτων γονατισμένοι οι ίδιοι από το βάρος των τιμαλφών που φέρουν…
«Δώστε και σώστε», αυτό είναι είναι το μήνυμα, η εντολή μάλλον, όχι και τόσο καινοφανής είναι η αλήθεια, αφού με το χούι που έχουν οι κυβερνήσεις να παραδίδουν η μια στην άλλη «καμένη γη», οι υπέρ εθνικής σωτηρίας εκκλήσεις ακούγονται ανελλιπώς, απλώς ανεβοκατεβαίνει ο μελοδραματικός τόνος.
Αν όντως «βουλιάζουμε», όπως διατείνονται όσοι επιμένουν ότι γνωρίζουν κάτι περισσότερο από τον «χοντρολαό», εντάξει, να συστρατευτούμε, μονίμως φανταράκια υπό τας διαταγάς των μονίμως στρατηγούντων. Αλλά αν βούλιαξε το καράβι, το βούλιαξαν όλοι μαζί; Η ισότητα στην ευθύνη της πληρωμής δεν προϋποθέτει την ισότητα στην ευθύνη της καταστροφής;
Δηλαδή, σε γλώσσα ευθύτερη, πάλι πρόσχημα και ευκαιρία θα καταντήσει η «ανάγκη πατριωτισμού», οικονομικού εν προκειμένω, όπως τον ζωγραφίζουν όσοι στο προαναφερθέν καράβι υπήρξαν καπεταναίοι και όχι ταπεινοί κωπηλάτες και τώρα, αφού τα ʼκαναν θάλασσα, νίπτουν τας χείρας τους στην ίδια αυτή θάλασσα; Πάλι οι ήδη σαπρόπλουτοι θα σταθούν στο ταμείο του πατριωτισμού για να ανταμειφθούν που τάχα εκπληρώνουν το χρέος τους, διʼ αντιπροσώπων βέβαια, ως συνήθως; Είναι σαν νʼ ακούς κηρύγματα υπέρ του πνευματικού βίου από φανατικούς σαρκόφρονες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου