Η είδηση για τον θάνατό του, έπειτα από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο, έγινε γνωστή σήμερα τα ξημερώματα, παγώνοντας όσους τον γνώρισαν, δούλεψαν μαζί του, συνδέθηκαν με δεσμούς φιλίας μαζί του. Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης καταγόταν από το Κιλκίς. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε και κράτησε ατόφιους, ισχυρούς, κινητήριους τους δεσμούς με την πατρίδα του, με τους ανθρώπους του εκεί. Εφερε τους κώδικες και την υπερηφάνεια της καταγωγής του, με την ευθύτητα και σοφία που τον διέκρινε.
Μετά τα μαθητικά χρόνια -που δεν ήταν εύκολα, όπως συνέβαινε τότε με τις περισσότερες οικογένειες στην επαρχία- ήρθε στην Αθήνα ως φοιτητής στην Πάντειο. Ηρθε και καθόρισε εν πολλοίς το φοιτητικό κίνημα με τη δράση του, τη μαχητικότητά του, κυρίως όμως με αυτό το ιδεολογικό και πολιτικά ξεκάθαρο βλέμμα. Αναδείχθηκε σε γενικό γραμματέα της ΕΦΕΕ, σε επικεφαλής της Πανσπουδαστικής, μπροστάρης μιας εποχής που η χώρα διψούσε για δημοκρατία.
Το δίλημμα «πολιτική ή δημοσιογραφία» για τη συνέχεια δεν υπήρξε -μπήκε στον χώρο της δημοσιογραφίας, με αυτό το αιχμηρό, κοφτό κείμενο που μπορεί να έμοιαζε ότι κοιτά λοξά αλλά έκανε τις πιο ευθείες, καθαρές αναγνώσεις. Ξεκάθαρη άποψη. Χωρίς πολλά λόγια. Χωρίς ευφυολογήματα. Ευθύβολα. Ομως η δύναμη της φωνής του, η δύναμη της απεύθυνσης στο μεγάλο κοινό, στα αμφιθέατρα που συνέγειρε, τον οδήγησε στο ραδιόφωνο και στη δημιουργία του 902, που έμελλε να αλλάξει πραγματικά τα δεδομένα στον ραδιοφωνικό χάρτη. Σε μια εποχή που το ραδιόφωνο ήταν κραταιό, ήταν επιδραστικό, καθόριζε, αναμετριόταν σε πυγμή με τις εφημερίδες.
Ακολούθησε ο Planet, η «Εξουσία», η «Ημερησία». (Διαβάστε ΕΔΩ αναλυτικά το βιογραφικό του.) Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης δεν έγραψε, έκανε εκπομπές ή διηύθυνε απλώς. Ανοιγε δρόμους, ενέπνεε, κρατούσε από το χέρι νέους δημοσιογράφους και τους οδηγούσε σε δρόμους μιας δημοσιγραφίας που επενδύει στο ρεπορτάζ, στην αλήθεια, στην άποψη, στην απόσταση από προσωπικά πάθη. Γι' αυτό αγαπήθηκε πολύ από τους συναδέλφους του, όπου κι αν βρέθηκε. Τους επέτρεψε με τη γλυκύτητα, το χιούμορ του, το βλέμμα του να μην τον σέβονται απλώς, αλλά να τον αγαπούν.
Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης αφήνει πίσω του δύο κόρες και έναν γιο, την αγαπημένη του σύζυγο Σοφία Φασουλάκη, τη μητέρα του, την αδελφή του. Αφήνει μια αίσθηση ορφάνιας στους φίλους, στους συναδέλφους, σε όσους τον γνώρισαν.
Τριαντάφυλλο στον παράδεισο
Η Ημερησία με συγκίνηση και προσωπικό ύφος αποχαιρέτησε σήμερα τον Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη με το ακόλουθο κείμενο:
«Πώς τα φέρνει η μοίρα. Εμείς οι δημοσιογράφοι, οι γραφιάδες και οι πολυλογάδες, όταν πρέπει να αποχαιρετήσουμε έναν αγαπημένο φίλο, έναν συνάδελφο, να μην βρίσκουμε λόγια. Τι να πεις για έναν άνθρωπο που έζησες μαζί του 15 και πλέον χρόνια; Πώς να χωνέψεις ότι δεν θα ξαναδείς έναν λατρεμένο φίλο;
Δύσκολη ημέρα για την οικογένεια της «Ημερησίας» η οποία έχασε τον Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη, τον επί χρόνια διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας. Κι όσο και αν θέλουμε όλοι να κάνουμε κουράγιο, να πούμε «θα σε θυμόμαστε, αλλά προχωράμε», είναι αδύνατο αυτό.
Ο αγαπημένος Τριαντάφυλλος, ο «Ντάφυ» για τους πολύ στενούς του φίλους, ο «μίστερ Ρόουζ» όπως τον φωνάζαμε χαϊδευτικά, το «λιονταράκι μου» όπως τον αποκαλούσε η αγαπημένη του Σοφία γιατί πάλεψε σκληρά, δεν είναι πια μαζί μας. Λύγισε έπειτα από τρία χρόνια άνισης μάχης με τον καρκίνο.
Δεν θα ξανακούσουμε στη μεγάλη αίθουσα της εφημερίδας να τον φωνάζει η Σίσσυ «Μίστερ Ρόουζ… σύσκεψη». Δεν θα ξανακάνει μαζί μας σύσκεψη, δεν θα μας καθοδηγεί τι να γράψουμε. Δεν θα μας ξαναδώσει τα φώτα του ούτε θα μας ζητήσει «θέμα για το Σαββατιάτικο» μ' εκείνο το γλυκό ύφος.
Εκείνο το πανέξυπνο βλέμμα που σε κοίταζε με τόση αγάπη και τόσο σεβασμό, ακόμη και στις δύσκολες ώρες στη δουλειά, έσβησε. Εκείνη η αέρινη, πάντα καλοντυμένη, φιγούρα με τη βραχνή φωνή και το χαμόγελο στα χείλη δεν υπάρχει πια.
Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης ήταν ένας πραγματικός εργάτης της δημοσιογραφίας. Ακούραστος, μέχρι πριν από λίγους μήνες που κατάλαβε ότι η μάχη με τον καρκίνο είναι σκληρή. Και αποχώρησε από την εφημερίδα αθόρυβα αλλά υποσχόμενος ότι θα ξαναγυρίσει. Αλλά δεν τα κατάφερε…Τρία χρόνια πριν, εκεί στο «κλείσιμο του Σαββατιάτικου» λύγισε για πρώτη φορά. Τότε ξεκίνησε η περιπέτεια που έλαβε τέλος χθες τη νύχτα.
Από μικρό παιδί στον αγώνα για την επιβίωση. Παιδί της επαρχίας που τα κατάφερε στη ζωή του έχοντας αξίες που σπάνια βρίσκει κανείς σε άνθρωπο. Αγωνιστής στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, γενικός γραμματέας της ΕΦΕΕ, επικεφαλής της Πανσπουδαστικής. Μια σπουδαία προσωπικότητα, ένα πολιτικό ον με όλη τη σημασία της λέξης.
Ένα ανοιχτό μυαλό που αγωνίστηκε για τον εκσυγχρονισμό της χώρας από το δικό του δημοσιογραφικό μετερίζι. Και μια εκπληκτική πένα. Τα κείμενά του θα μείνουν για να μας θυμίζουν ότι είχαμε την τύχη να δουλεύουμε με έναν μεγάλο δημοσιογράφο.
Οσοι απλά τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του είναι πολύ τυχεροί. Οσοι έγιναν στενοί φίλοι του είναι ευλογημένοι. Και είχε πολλούς φίλους, είχε πολλούς αγαπημένους δίπλα του στα 59 χρόνια που έζησε.
Τι ειρωνεία; Ο άτιμος καρκίνος χτύπησε αυτό το λαμπρό μυαλό που γεννούσε τίτλους και θέματα σε χρόνο - ρεκόρ. Η αρρώστια «έσπασε» τον Τριαντάφυλλο, λύγισε ένα πραγματικό λουλούδι που κόσμησε αυτή τη ζωή… με τη ζωή του.
Όταν τις τελευταίες ημέρες του κρατούσαμε το χέρι και μας το έσφιγγε με δύναμη για να μη φύγουμε από κοντά του, ξέραμε ότι «σβήνει το καντήλι του». Όμως, πάντα είχαμε την ελπίδα ότι -δεν μπορεί- θα τον ξεγελάσει το θάνατο, θα έρθει πάλι στην εφημερίδα. Και θα τον ακούσουμε να γελάει, να μας κάνει αστεία.
Ο Τριαντάφυλλος αφήνει πίσω του 3 παιδιά, την αγαπημένη του σύζυγο, Σοφία, τη μητέρα του, την αδερφή του. Αλλά αφήνει συγκλονισμένους και εκατοντάδες φίλους του που έχασαν ένα στήριγμα.
Η οικογένεια της Ημερησίας εκφράζει τα βαθιά της συλλυπητήρια στην οικογένεια του Τριαντάφυλλου.
Καλό ταξίδι αγαπημένε φίλε…»
Πηγή: Αντίο, «Ντάφυ» -Αποχαιρετώντας τον σπουδαίο δημοσιογράφο Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/175093#ixzz3HCE1STRp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου