Καλή θητεία, σύντροφοι…

Γράφει ο Ζαχαρίας Κατσάνης, Γραμματέας Τοπικής Οργάνωσης ΔΗ.ΜΑΡ. Σερρών

«Η επίταξη συνιστά ακραία επιλογή διαχείρισης της κρίσης και δε βρίσκει σύμφωνη τη Δημοκρατική Αριστερά». Αυτή τη φοβερή ανακοίνωση βγάλαμε εμείς της Δημοκρατικής Αριστεράς και την τρίψαμε στη μούρη του Αντώνη Σαμαρά, όταν η κυβέρνηση προχώρησε στην πολιτική επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό και στην επίταξη των εγκαταστάσεων. Αλλά, για να μη μας περάσουν και για ντιπ αναρχικούς, είπαμε να το μαζέψουμε λίγο το πράγμα: «Οι αδιαλλαξίες από κάθε πλευρά δε διευκόλυναν την ανεύρεση λύσεων», συμπληρωνόταν με νόημα στην ανακοίνωση. Με τη φράση «οι αδιαλλαξίες από κάθε πλευρά» εννοούσαμε, σύντροφοι, κυρίως την αδιαλλαξία από την πλευρά των εργαζομένων, έτσι δεν είναι;

«Δε θα φτάσει καλά στα αυτιά της Δημοκρατικής Αριστεράς μία νέα επίταξη», ακούσαμε μετά από λίγες μέρες από το γραμματέα του κόμματος Σπύρο Λυκούδη, όταν ρωτήθηκε για την ενδεχόμενη (ακόμη τότε) επιστράτευση των ναυτεργατών. Επρόκειτο ασφαλώς για το ανέκδοτο της ημέρας. Γιατί η επιστράτευση των ναυτεργατών έγινε και από τη Δημοκρατική Αριστερά ούτε καν μια ανακοίνωση είδαμε. Από δημοσιογραφικές πληροφορίες και μόνο μάθαμε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. διαφώνησε με το μέτρο της επιστράτευσης.

Είτε διαφώνησε όμως είτε συμφώνησε μας είναι αδιάφορο. Η ευθύνη για τις πράξεις της κυβέρνησης είναι στο ακέραιο ενιαία και αδιαίρετη για όλους όσους τη στηρίζουν. Τα υπόλοιπα είναι φούμαρα. Η δε σιωπή μάς φαίνεται ένοχη. Και προπάντων δείχνει ότι χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια. Φρονίμως ποιών, λοιπόν, ο Φώτης Κουβέλης δεν είπε κουβέντα για την επιστράτευση των ναυτεργατών μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τους Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελο Βενιζέλο. Εξάλλου και τι να έλεγε; Απορία ψάλτου βηξ, λοιπόν.

«Αχ, πού ’σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος», έγραψε κάποτε ο Κώστας Βάρναλης. Κάτι που ταιριάζει γάντι με την περίπτωσή μας. Μα είναι δυνατόν; Κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα της Αριστεράς να συναινεί στην επιστράτευση των ναυτεργατών; Και να μη λέει κουβέντα για τους εφοπλιστές που έχουν απλήρωτους τους ναυτεργάτες για έξι τουλάχιστον μήνες; Που δεν εκπληρώνουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις; Που ζαπώνουν την κρατική επιδότηση για τα δρομολόγια στις λεγόμενες άγονες γραμμές, αλλά τα εκτελούν στη χάση και στη φέξη; Που δεν πληρώνουν την εργοδοτική συμμετοχή στα ασφαλιστικά ταμεία;

Πού είναι και ποιες είναι τέλος πάντων οι περίφημες κόκκινες γραμμές του Φώτη Κουβέλη; Αλήθεια, τι άλλο περιμένουμε να δούμε, προκειμένου να διαχωρίσουμε τη θέση μας από αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας; Μήπως να κατεβούν τα τανκς στους δρόμους; Μήπως να μας ντύσουν όλους στο χακί; Μπορεί, γιατί όχι; Άλλωστε από τον Ιούνιο και δώθε είδαμε (ή δεν είδαμε) πολλά σε αυτή τη χώρα.

Είδαμε, άλλα να λέμε στο λαό προεκλογικά και άλλα να κάνουμε μετεκλογικά…

Είδαμε την προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση να γίνεται κουρελόχαρτο…

Είδαμε να προχωράει η «σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο», αλλά μόνο ως θέμα στις θεατρικές επιθεωρήσεις…

Είδαμε μια άνευ προηγουμένου ληστρική επιδρομή σε μισθούς και συντάξεις, παρά το γεγονός ότι στην προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων αναφερόταν: «Γενική επιδίωξη, όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι»…

Είδαμε περικοπή ακόμη και των πενιχρών συντάξεων του Ο.Γ.Α., τη μεγαλύτερη αθλιότητα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε, αντί για «αποκατάσταση αδικιών με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα».

Είδαμε μηδενισμό του αφορολόγητου ορίου και φορολόγηση από το πρώτο €, αντί για «σταδιακή αύξηση του αφορολόγητου ορίου στους ευρωπαϊκούς μέσους όρους»…

Είδαμε να συμμετέχουμε κι εμείς στο πλιάτσικο και στην κομματική μοιρασιά των θέσεων στις διοικήσεις οργανισμών και φορέων του δημοσίου μέσω της περιβόητης αναλογίας 5–3–2, αντί για «διαφάνεια και αξιοκρατία», αντί για «αποκομματικοποίηση του κράτους»…

Είδαμε να κατεδαφίζεται ό,τι είχε απομείνει από τη δημόσια υγεία, αντί για «καθολική υγειονομική προστασία για όλους χωρίς προϋποθέσεις»…

Και τέλος, είδαμε και ζήσαμε το άγχος της Δημοκρατικής Αριστεράς μην τυχόν και παραπεμφθεί στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής ο Ευάγγελος Βενιζέλος, είδαμε τον υπέρ πάντων αγώνα της για τη διάσωσή του. Για τη διάσωση του Υπουργού Οικονομικών που κρατούσε στα συρτάρια του σπιτιού του τη γνωστή λίστα Λαγκάρντ, λες κι ήταν οικογενειακό κειμήλιο…

Αλήθεια, όλα αυτά η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορούσαν άραγε να τα κάνουν και μόνοι τους. Μια χαρά δεν τα κατάφερναν επί τόσα χρόνια μόνοι τους; Γιατί έπρεπε να βάλουμε κι εμείς πλάτη;

Απαντήσεις δεν υπάρχουν. Και τι να πούμε άλλωστε; Ότι δεν έχει τέλος ο κατήφορος που πήραμε, ότι δεν έχει τέλος η κατρακύλα μέσα από μια πορεία πλήρους μετάλλαξης; Μια πορεία που, δυστυχώς, καμιά σχέση δεν έχει με την Αριστερά και τις παραδόσεις της; Γιατί και μόνο το γεγονός ότι ασπαστήκαμε για καλά την αρχή και το δόγμα «άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε», δε μας δίνει το ηθικό δικαίωμα να μιλάμε πια στο όνομα της Αριστεράς. Τι μας απομένει, λοιπόν; Μα, είπαμε: να κατεβούν τα τανκς στους δρόμους και να μας ντύσουν όλους στο χακί.

Καλή θητεία, σύντροφοι…

Πηγή:  e-simerini.com