Χωρίς αυτούς

Ο θρυμματισμός της κοινωνίας προκάλεσε την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού, αποδυνάμωσε τις ιδεολογικές και πολιτικές διαχωριστικές γραμμές, αν και δεν τις παραμέρισε εντελώς. Σ’ αυτό το πλαίσιο η διακήρυξη του Αλέξη Τσίπρα ότι η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικεί την εξουσία, ότι δεν περιορίζεται πλέον στην απλή διαμαρτυρία, άλλαξε άρδην την εικόνα. Διότι δημιούργησε την ελπίδα επανασυσπείρωσης και άρα κάποιας προοπτικής.
Η Αριστερά, όπως εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενδυναμώθηκε, ήρθε στο επίκεντρο. Ο κόσμος τον ακολουθεί επειδή η ηγεσία του «πιάνει» τον παλμό και προσφέρει διέξοδο. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει, ως αυτή τη στιγμή, ψηφοφόρους, όχι οπαδούς. Με αυτή την έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της Αριστεράς, έχει την πολιτική υπεροχή αλλά δεν κατέχει ηγεμονική θέση. Τα πρώην κόμματα εξουσίας γνωρίζουν ότι επαναληπτικές εκλογές θα επισφράγιζαν την καταδίκη τους να την αποτρέψουν. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το ουσιώδες είναι η (ανολοκλήρωτη) ρήξη της κοινωνίας με τους έως τώρα πολιτικά κυρίαρχους.
Αντίθετα, αποδείχθηκε, εκ του εκλογικού αποτελέσματος, ότι οι ζωηροί αντικαπιταλιστές, οι ένθερμοι (παραδοσιακοί και άλλοι) θιασώτες της ρήξης με ΕΕ/Ευρώ, ζουν κατά μόνας, επικοινωνούν μάλλον με τον εαυτό τους παρά με τον κόσμο.

Παραμερίζουν, σχεδόν περιφρονούν, το άμεσο, ώριμο, λαϊκό αίτημα,(της κατεδάφισης πραγμάτων και προσώπων του παρελθόντος), χάριν ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος που προσώρας μόνο αυτοί βλέπουν. Δεν έχει, λοιπόν, καμία σημασία αν έχουν (ή δεν έχουν) δίκιο ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση εντός ΕΕ/Ευρώ. Σημασία έχει ότι δεν επικοινωνούν, δεν έχουν επαφή, με τον κόσμο. Όταν κατεδαφιστεί το παρελθόν θα τεθούν, μάλλον απότομα και επιτακτικά, όλα όσα τώρα κυοφορούνται. Για την ώρα, μόνο «χωρίς αυτούς» υπάρχει ελπίδα, έστω η ελάχιστη. Όχι επειδή «αυτοί» είναι ανίκανοι να διαπραγματευτούν. Ακόμα και αν ήταν ικανοί δεν μπορούν να διαπραγματευτούν επειδή μπορούν να εκβιαστούν και να υποκύψουν. Και, κυρίως, επειδή έχουν συμφέρον να υποκύψουν για να διατηρηθεί η εξουσία τους. Έτσι ήλπιζαν, έως χθές.
Η διακήρυξη του Αλέξη Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας (η κατοχή της εξουσίας είναι κάτι βαθύτερο από την εκλογική νίκη) δεν άλλαξε μόνο το πολιτικό σκηνικό. Αλλάζει καταναγκαστικά (σε μηδενικό χρόνο) και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα κυβερνητικών ευθυνών-και ικανοτήτων. Του επιβάλλει πχ να αντιληφθεί τη διαφορά ιδεολογίας και άσκησης κρατικής πολιτικής όχι μόνο στην Οικονομία αλλά και στα κρίσιμα θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας. Να αποκτήσει αίσθηση του «διεθνούς περιβάλλοντος» μιας μικρής και όχι ισχυρής χώρας, όπως η Ελλάδα σήμερα.
Είτε ως κυβέρνηση είτε ως (αξιωματική) αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει υποχρεωτικά αυτά τα προβλήματα και από την άποψη του Κράτους, όχι μόνο της εσωτερικής πολιτικής αλλά και των διεθνών σχέσεων και συσχετισμών. Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχει συναίσθημα, ούτε το παραμικρό, αλλά μόνο και αποκλειστικά συμφέρον. Οι συμμαχίες πχ της Κύπρου (υπό τον αρχηγό του ΑΚΕΛ…) και η διεθνής ασπίδα που ορθώνουν έναντι της τουρκικής βουλιμίας, παραδειγματίζουν. Το πρόβλημα είναι ότι η Εξωτερική Πολιτική δεν είναι διόλου ανεξάρτητη από την πολιτική στο εσωτερικό της (κάθε) ευρωπαϊκής χώρας.Πηγή:Αριστερό Βήμα