ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προελαύνει…… και οι Σαμαράς-Βενιζέλος παραληρούν ……..«των οικιών ημών εμπιμπραμένων υμείς άδετε»

Του Κώστα Κουρκούτη

Σε κατάσταση πανικού, ο μεν Σαμαράς κλιμακώνει το παραλήρημά του κατά της αριστεράς, ανακαλώντας μετεμφυλιακές πολιτικές πρακτικές των δεκαετιών του ’50 και ’60, ο δε Βενιζέλος με περίσσευμα αλαζονείας και ακατάσχετης φλυαρίας, δεν της αναγνωρίζει δικαίωμα διεκδίκησης της εξουσίας.

Όχι μόνο επειδή είναι διαπιστωμένο, λίγες μέρες πριν την 6^η Μάη, ότι τα ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς υπερβαίνουν το άθροισμα των ποσοστών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως επειδή η ενωτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, που διαμορφώνει άμεσα τους όρους για τη “κυβερνώσα αριστερά”, βρίσκει ανταπόκριση στους πολίτες και αποτελεί τις τελευταίες μέρες το πρώτο θέμα στη προεκλογική ατζέντα.

Η ρήση «των οικιών ημών εμπιμπραμένων υμείς άδετε», στο τίτλο αυτού του σημειώματος, ταιριάζει στη στάση των ηγεσιών των υπολοίπων, πλην ΣΥΡΙΖΑ, κομμάτων της αριστεράς απέναντι στην πρόσκληση του τελευταίου για συνεργασία συγκρότησης κυβέρνησης της αριστεράς.

Διότι πράγματι σε συνθήκες που, μεταφορικά μεν στην ουσία δε, «τα σπίτια των πολιτών καίγονται» οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών και κύρια του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ περί άλλων τυρβάζουν, ωσάν να άδουν….

Διότι οι πολίτες γνωρίζουν, ότι η ενότητα της αριστεράς σήμερα εξασφαλίζει κυβερνητική διέξοδο, φραγμό στα σχέδια εξαχρείωσης της κοινωνίας που απεργάζεται το νεοφιλελεύθερο μνημονϊακό μπλοκ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Διότι οι πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν τον ισχυρισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ, ότι μοναδική λύση διεξόδου είναι μια απροσδιόριστη, φαντασιακή «λαϊκή εξουσία» του μακρινού μέλλοντος, πάντα υπό την καθοδήγησή του και να την συσχετίσουν με τις απαιτήσεις της σημερινής επώδυνης πραγματικότητας. Επόμενο λοιπόν είναι όλα αυτά να τα προσλαμβάνουν ως ένα «ανέμελο άσμα…».

Μετά βδελυγμίας απεκδύεται τελευταία η ηγεσία του ΚΚΕ τον αριστερό του χαρακτήρα για να μη «μολυνθεί» από τις άλλες αριστερές δυνάμεις.

Αλλά και η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, προσχηματικούς λόγους προβάλλει για να δικαιολογήσει την άρνησή της για συνεργασία.

Ισχυρίζεται ότι, τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκαταλείπει τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό αποδίδοντας του αυθαίρετα, τάσεις αριστερίστικες και πρόθεση εξόδου από την ΕΕ και το Ευρώ το οποίο μάλιστα υο θεωρεί θέσφατο.

Άλλο τώρα εάν, όπως πρόσφατα επεσήμανε ο Ισπανός υπουργός Εξωτερικών «Η Ευρωζώνη είναι σαν το τιτανικό. Ένας να πνιγεί, θα πνιγούμε όλοι, ακόμα και οι επιβάτες της πρώτης θέσης»….

Οι πολίτες όμως δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη στάση και της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ. Υπολόγιζε και ευχόταν, να περιθωριοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε αντιευρωπαϊκές και αριστερίστικες θέσεις για να εκφράσει κατ’ αποκλειστικότητα η ίδια το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς.

Όμως η πραγματικότητα την διέψευσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν περιθωριοποιήθηκε αλλά πρωταγωνιστεί στη πολιτική σκηνή.

Αντίθετα η ΔΗΜΑΡ είναι αυτή που μετατοπίστηκε δεξιότερα.

Στη δεξιόστροφη αυτή πορεία της, συναντήθηκε με κάποιες δυνάμεις του παλαιού-κλασικού ΠΑΣΟΚ, που δεν ριζοσπαστηκοποιήθηκαν τόσο ώστε να πλαισιώσουν και αυτές το χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς και στάθμευσαν προσωρινά στη ΔΗΜΑΡ, γι’ αυτό και τα δημοκοπικά της ποσοστά υψηλά αρχικά, βαίνουν μειούμενα.

Σε κάθε περίπτωση όταν οι ηγεσίες αφουγκράζονται της προσδοκίες της λαϊκής βάσης τότε καταξιώνονται στη συνείδηση των πολιτών.

Η ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς είναι σήμερα λαϊκό αίτημα.

Στο αίτημα αυτό ανταποκρίθηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και οι πολίτες την εμπιστεύονται.

.Απομένει η ανταπόκριση των ηγεσιών και των άλλων αριστερών κομμάτων.

Ποτέ δεν είναι αργά.

Αρκεί οι ηγεσίες των να απαλλαγούν από το σύνδρομο, ότι είναι οι παρίες της πολιτικής ζωής που η άρχουσα τάξη τους κατέταξε μετά τον εμφύλιο και επιχειρούν να το επαναλάβουν οι σημερινοί εκφραστές της, Σαμαράς και Βενιζέλος.

Το έκανε η ηγεσία της ΕΔΑ το 1958. Το έκαναν οι Χ. Φλωράκης και Λ. Κύρκος το 1989.

Θα το κάνουν σήμερα και η Παπαρήγα και ο Κουβέλης………

Γιατί η αριστερά ασκεί πολιτική με όραμα, έμπνευση, συμμετοχή και αλληλεγγύη κι όχι μόνο με στείρο ορθολογισμό για να αδικούνται οι πολλοί και να επωφελούνται οι λίγοι.

Κ. ΚΟΥΡΚΟΥΤΗΣ