Το τραγούδι των σειρήνων

Της Ν. Βαλαβάνη Τρία 24ωρα μετά απ’ αυτές τις εκλογές, ξέρουμε ότι ο άνεμος απελευθέρωσης των ανθρώπων στην Ελλάδα ξεπέρασε τελικά κατά πολύ σε δύναμη το ανοιξιάτικο αγέρι. Το εκλογικό αποτέλεσμα τινάζει στον αέρα την «κλασική» κυβερνητική δικομματική εναλλαγή όσο και τη δυνατότητα συνέχισης της συγκυβέρνησης των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων. Σπάει εξαρτήσεις και στερεότυπα, κάνοντας πολύ πιο δύσκολη τη χειραγώγηση των ανθρώπων. Σε αυτή την περίεργη μετεκλογική άνοιξη το μήνυμα απελευθέρωσης που εκπέμπεται, τόσο έναντι της δηλωμένης «ευρωπαϊκής πρόθεσης» καταδίκης της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας σε μια ζωή-καταναγκαστικά έργα αντί «πινακίου φακής» μέσα από πολιτικές λιτότητας «τουλάχιστον» μέχρι το 2030, όσο και ως δυνατότητα των «πειραματόζωων» να σηκώσουν κεφάλι, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Δονήσεις και τριγμοί γίνονται ήδη αισθητοί απ’ άκρη σε άκρη της Γηραιάς Ηπείρου. Σε αυτά τα τρία «πυκνά» 24ωρα ο ΣΥΡΙΖΑ έμαθε πια με την ίδια του την πείρα διάφορα σημαντικά θέσφατα. Όπως ότι αν ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς βρεθεί ξαφνικά σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης και, πολύ περισσότερο, πάρει την προβλεπόμενη απ’ το Σύνταγμα εντολή διερεύνησης διακυβέρνησης της χώρας και συνεχίζει, παρ’ όλα αυτά, να επισείει ως πεδίο προγραμματικών συγκλίσεων των άλλων δυνάμεων της αριστεράς κι ενός κυβερνητικού προγράμματος μιας αριστερής διακυβέρνησης τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, τότε απλώς δεν κατάλαβε: Ότι οι εκλογές έχουν τελειώσει και νομίζει ότι είναι ακόμα σε προεκλογική περίοδο. Ότι από «κόμμα διαμαρτυρίας» έχει πλέον μεταβληθεί σε (δυνητικά) κόμμα εξουσίας. Αλλιώς, υποκρίνεται, ενώ στην πραγματικότητα δε θέλει να (συν)κυβερνήσει. Τόσο αδιάντροπα, το σύστημα δηλώνει μπροστά στο λαό ότι η κάλπη είναι μόνο για να μαζεύεις τις λαϊκές ψήφους, ενώ μετά βρίσκεσαι «αδέσμευτος» απέναντι τους. Και δεσμευμένος μόνο σε μια «υπεύθυνη λύση» σωτηρίας – σωτηρίας του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας απ’ την Τρόικα στο πλαίσιο του πλέγματος μνημόνιων, μεσοπρόθεσμου και δανειακών συμβάσεων που οικοδόμησαν τα συστημικά κόμματα κατ’ επιταγή της αυτά τα τόσο κρίσιμα 2 χρόνια συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου. Άντε και με λίγη χρονική «χαλάρωση», άντε και με λίγη «ανάπτυξη», απ’ αυτή τύπου «νοτιοανατολικής Ευρώπης», με μισθούς 200 ευρώ. Αλλιώς… Με τέτοια ανιδιοτέλεια τα κόμματα του πρώην δικομματισμού προσφέρουν ψήφους ανοχής στην καινούργια Βουλή σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δε θέλετε τις ψήφους μας; τραγουδούν οι Σειρήνες το γνωστό τραγούδι τους ολόγυρα μας. Εμείς δε ζητάμε τίποτα σ’ αντάλλαγμα. Μόνο την ταυτότητα, το πρόγραμμα, τη δέσμευση ζωής που έχετε δώσει στην εργαζόμενη κοινωνία, την ψυχή σας, τίποτα άλλο. Ναι, είναι άλλο πράγμα να ξέρεις θεωρητικά κι άλλο πράγμα να νιώθεις την καυτή ανάσα στο σβέρκο σου. Πως το ‘λεγε ο Μπρεχτ; «Σαν βλέπω τα πρόσωπα τους που σαπίζουν, μου περνάει η πείνα.»