Πώς μπορούμε να ανατρέψουμε τα μνημόνια

Του Λ.Μέξη

Η στάση απέναντι στα μνημόνια 1 και 2 αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα κεντρικά ζητήματα των εκλογών. Όχι τυχαία. Τα δυο μνημόνια, οι εφαρμοστικοί τους νόμοι και οι δανειακές συμβάσεις που τα συνοδεύουν ήταν τα δύο προηγούμενα χρόνια η αιχμή του δόρατος της αντιδραστικής επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων και των νέων, ολόκληρου του λαού.

Ιδού, λοιπόν, τα στρατόπεδα που έχουν διαμορφωθεί.

Από τη μια είναι οι πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν το μνημόνιο 1 (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ) και το μνημόνιο 2 (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), οι οποίες μία και μόνο τύχη πρέπει να έχουν στην κάλπη: μαύρο «δαγκωτό».

Από την άλλη είναι οι «αντιμνημονιακοί» των μνημονίων, δηλαδή οι δυνάμεις που στήριξαν το μνημόνιο 1 αλλά όχι το μνημόνιο 2 (ΛΑΟΣ, Κοινωνική Συμμαχία των Κατσέλη-Καστανίδη) ή το αντίστροφο (ΝΔ), και πρέπει επίσης να μαυριστούν.

Απέναντι σε αυτούς, έχει διαμορφωθεί μια ευρεία βεντάλια πραγματικών ή γιαλαντζί αντιμνημονιακών, αλλά και συμμαχίες στο όνομα της αντίθεσης στο μνημόνιο. Αίφνης, ο εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος Δημαράς συντάσσεται με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Καμμένου, στο όνομα του «αντιμνημονιακού μετώπου». Στο όνομα της «αντιμνημονιακής πάλης» επίσης, το ΕΠΑΜ –που ξεκίνησε εμπνεόμενο από τα οράματα του ΕΑΜ και υποστηρίζοντας τη διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ- συμπορεύτηκε με τον γνωστό για τις εθνικιστικές και θρησκόληπτες του απόψεις πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ Στ. Παπαθεμελή.

Τέλος, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ φαντασιώνονται πως μπορεί να υπάρξει αντιμνημονιακός αγώνας με «σεβασμό των διεθνών δεσμεύσεων και συμβάσεων της χώρας» (δηλαδή των δανειακών συμβάσεων) και παραμονή εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Ενώ το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι δεν απαιτείται ειδική αιχμή εναντίον των μνημονίων, αρκεί ο γενικός αγώνας κατά του καπιταλισμού και της ΕΕ. Λες και ο αγώνας κατά του συστήματος και της ΕΕ είναι κάτι γενικό και αόριστο, δεν περνά μέσα από την αντίθεση στις κύριες επιλογές τους, στην πολιτική τους. Λες κι ένα κίνημα που δεν μπορεί να βάλει φραγμό σε μέτρα σαν κι αυτά των μνημονίων είναι δυνατόν να διεκδικήσει κάτι πιο μεγάλο και σοβαρό, όπως ο σοσιαλισμός ή η εργατική εξουσία.

Τι είναι, όμως, τα μνημόνια; Η ιδιοτροπία της Μέρκελ και του ΔΝΤ, των τραπεζών και των διεθνών τοκογλύφων; Είναι μια προδοσία; Είναι η εκχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και τότε τι είναι τα μνημόνια της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας;

Δεν εξηγούνται τα μνημόνια έτσι απλά και εύκολα. Αν τα σκαλίσουμε λίγο πιο πολύ και λίγο πιο βαθιά, θα δούμε σε αυτά την προσπάθεια των τραπεζών-τοκογλύφων (ντόπιων και διεθνών) να ρουφήξουν ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, μέσω της φορομπηξίας, της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» και της αποπληρωμής του χρέους. Θα δούμε την επιδίωξη των εργοδοτών -εγχώριων και πολυεθνικών- να εξασφαλίσουν κέρδη διαμορφώνοντας μισθούς Βουλγαρίας, φορολογική ασυλία Ιρλανδίας, καταπίεση Κίνας, ελαστική εργασία Μεξικού, τσαλαπατώντας άγρια τις εργατικές αποδοχές, την υγεία, την ασφάλιση, το περιβάλλον. Θα δούμε την προσπάθεια του κεφαλαίου να ιδιωτικοποιήσει, να μετατρέψει σε εμπόρευμα καθετί που μπορεί να αποφέρει κέρδος: λιμάνια, νερό, υγεία, παιδεία, επικοινωνίες, δρόμους, αεροδρόμια, ακτές, ενέργεια κ.λπ. Θα δούμε την προσπάθεια της ΕΕ να διατηρήσει τη συνοχή και το νόμισμά της, το ευρώ –με όρους ανισοτιμίας μεταξύ των χωρών-μελών- γιατί μόνο έτσι μπορούν να έχουν κέρδη τα αρπακτικά των αγορών και οι πολυεθνικές τύπου Siemens.

Θα δούμε, με άλλα λόγια μπροστά μας όχι κάποια «παρεκτροπή», αλλά έναν κυνικό, άγριο και καταπιεστικό καπιταλισμό, μια κοινωνία που θυσιάζει τα λαϊκά δικαιώματα στο βωμό του κέρδους, της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτήν την κοινωνία περιγράφουν το Σύμφωνο για το ευρώ που ενέκρινε πέρσι η ΕΕ και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που ενέκρινε φέτος.

Γι’ αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστηρίζει ότι ο αντιμνημονιακός αγώνας είναι ουσιαστικός –άρα μπορεί να είναι και αποτελεσματικός-, μόνο αν στρέφεται ενάντια στην ουσία και στους φορείς που προωθούν την πολιτική των μνημονίων. Αν μάχεται, με άλλα λόγια, κατά των κυβερνήσεων και της ΕΕ, κατά του ΔΝΤ και του καπιταλισμού από θέσεις εργατικής-λαϊκής απελευθέρωσης και όχι αναζητώντας μια ουτοπική επιστροφή στον «παλιό καλό καπιταλισμό του χτες» ή στην «ΕΕ της πραγματικής σύγκλισης».

Γιατί, πώς να το κάνουμε.

Αγώνας κατά των μνημονίων και ανατροπή τους σημαίνει, πρώτα απ’ όλα, αγώνας για τη διαγραφή όλου του χρέους (που στο όνομά του προωθήθηκαν τα μνημόνια), για να μην πληρωθεί ευρώ τσακιστό στους διεθνείς τοκογλύφους.

Αγώνας κατά των μνημονίων και ανατροπή τους σημαίνει ακύρωση-ανατροπή τους, ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των εργαζομένων, με αυξήσεις στους μισθούς, απαγόρευση των απολύσεων, σταθερή δουλειά για όλους, μείωση των ωρών εργασίας, καλύτερη υγεία, παιδεία και ασφάλιση, φορολόγηση του κεφαλαίου, ακύρωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, δήμευση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.

Αγώνας κατά των μνημονίων και ανατροπή τους σημαίνει να είναι δημόσια-συλλογική ιδιοκτησία όλα τα κοινωνικά αγαθά (νερό, λιμάνια, ενέργεια, συγκοινωνίες, υγεία, παιδεία κ.λπ.), και να παρέχονται δωρεάν και έξω από τους όρους ή την παρέμβαση της αγοράς.

Αγώνας κατά των μνημονίων και ανατροπή τους σημαίνει να περάσουν σε δημόσια συλλογική ιδιοκτησία και να λειτουργούν υπό εργατικό έλεγχο και σε όφελος της κοινωνίας οι τράπεζες και οι παραγωγικές μονάδες κρίσιμης σημασίας.

Αγώνας κατά των μνημονίων και ανατροπή τους σημαίνει, τέλος, να απεγκλωβιστούμε από τη μέγγενη του ευρώ και της ΕΕ – ενός από τους βασικούς μηχανισμούς που στηρίζει την προώθησή τους, συχνά πιο άγρια ακόμη κι από το ΔΝΤ.

Με έναν τέτοιο τρόπο, πραγματικά στεκόμαστε ως εργαζόμενοι, ως νεολαίοι, ως λαϊκό κίνημα απέναντι στα μνημόνια, υψώνουμε το ανάστημά μας, τα χτυπάμε στην καρδιά τους, μπορούμε να τα ανατρέψουμε. Μόνο έτσι μπορεί να ενωθεί ο κόσμος της εργασίας σε ένα μεγάλο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, που θα αλλάξει τα πράγματα και θα ανοίξει το δρόμο μιας άλλης κοινωνικής προοπτικής. Αυτόν το δρόμο προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε αυτόν σας καλεί να πάρετε τη δική σας θέση. Φαντάζει ίσως πιο δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος εφικτός και πάντως πολύ πιο εφικτός από τα αντιμνημονιακά μέτωπα που μένουν στη μέση του δρόμου ή αρνούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.

ΜΕΞΗΣ ΛΟΥΚΑΣ

ΓΕΩΠΟΝΟΣ

Υποψήφιος με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στον νομό Βοιωτίας