Ο συμβολισμός της «αποχώρησης» του Θόδωρου Αγγελόπουλου

του Μάριου Μιχαηλίδη
   
    Ένας ΜΕΓΑΛΟΣ έφυγε. Ένας Έλληνας, που χάρισε κύρος στην πατρίδα μας σε όλο τον κόσμο. Ένας «δύσκολος» καλλιτέχνης, που δε «γαργάλησε» τα εύκολα και ταπεινά, που πάσχισε να ανεβάσει το θεατή σε ανώτερες σφαίρες διαλογισμού, συναισθήματος, αισθητικής. Ένας «ποιητής» του σινεμά.
    Θα μπορούσαμε να σταθούμε εδώ. Άντε και να συμπληρώσουμε με ένα «κρίμα κι άδικο», σχετικά με τον τρόπο που έφυγε. Όμως, δεν είναι οποιαδήποτε η χρονική συγκυρία του θανάτου του. Έφυγε τη στιγμή που «φεύγει» η χώρα, που «φεύγουν» το Λαό της, που καταφέρνουν ό,τι δεν κατάφεραν με την ωμή βία οι ντόπιοι «σωτήρες» και οι ξένοι «προστάτες». Ο Αγγελόπουλος κηδεύεται μαζί με τη χώρα και το λαό που τον γέννησε. Να το ΔΡΑΜΑ!
    Δεν ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν σε μεταφυσικές, υπερκόσμιες αιτιολογίες. Επισημαίνουμε, μόνο, τη χρονική σύμπτωση των γεγονότων. Σύμπτωση, η οποία εκπέμπει έναν μακάβριο συμβολισμό: νεκρώνεται η χώρα. Χωρίς ταγούς, χωρίς οδηγούς, με έναν Λαό χωρίς ελπίδα, τσακισμένο, ταπεινωμένο, πένητα, με τον παγωμένο φόβο της επιβίωσης, με την τρομακτική εικόνα του «χαρτόκουτου» των αστέγων στην καθημερινότητά του. Ανάθεμα!
    Νισάφι πια! Δε θα περιμένουμε άλλο! Δε θα τρομοκρατηθούμε άλλο! Δε θα «κολλήσουμε» στην ερμηνεία των «ιερών Γραφών». Δε θα περιμένουμε τη σωτηρία μέσα στο μαντρί, όπου μας οδηγούν για τη σφαγή! Όρθιοι, λαβωμένοι μα όρθιοι, με σφιγμένα δόντια, κοιτάζοντας ψηλότερα από το μπόι μας και πιο πέρα από τη σκιά μας, θα πολεμήσουμε. Και αυτός ο Λαός, δράκου γενιά για αιώνες και αιώνες, τον ξέρει καλά τον πόλεμο. ΣΑΡΩΜΑ! ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ! ΜΠΟΡΟΥΜΕ!