Το φόβο της έκρηξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης επισείουν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί προκειμένου να επιβάλλουν στους υπόλοιπους «εταίρους» της ΕΕ τη νέα συνθήκη, η οποία θα θέσει υπό αυστηρό έλεγχο τους εθνικούς προϋπολογισμούς. Αν γίνει δεκτή η νέα σύμβαση, όμως, εκείνο που θα εκραγεί θα είναι οι κοινωνίες και η μεγάλη κατάκτηση της Γηραιάς ηπείρου, το κράτος πρόνοιας. Το νέο σύμφωνο θα είναι, εντέλει, η βόμβα που θα τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα το κοινωνικό κράτος. Αλλά και η αστικοδημοκρατική κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης θα εξαερωθεί – σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία έχει ήδη- καθώς τα εθνικά κοινοβούλια έχουν καταστεί κελύφη αδειανά, αφού ο βασικός νόμος των κρατών, οι Προϋπολογισμοί θα κυρώνονται από το κλαμπ της Φραγκφούρτης, δηλαδή τη Γερμανία, τη Γαλλία, τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ, τον πρόεδρο της ΕΚΤ και τους άλλους τραπεζίτες, από ανθρώπους δηλαδή που δεν έχουν καμία πολιτική νομιμοποίηση προς τούτο. Όσο για τους εγχώριους πολιτικούς, αυτοί θα ασχολούνται με ήσσονος σημασίας ζητήματα. Κυρίως θα επιχειρούν την υλοποίηση του Προϋπολογισμού και των άλλων επιταγών του Βερολίνου αλλά και θα επιδίδονται σε επικοινωνιακά παίγνια, όπου θα κάνουν ότι κυβερνούν, δίκην προσομοίωσης, διαδίδοντας ότι δεν υπάρχουν χρήματα για συντάξεις, προετοιμάζοντάς μας για τη στιγμή που πραγματικά δεν θα υπάρχουν, ή εκφοβίζοντάς μας για τους μισθούς μέχρι να μας τους περικόψουν εντελώς.
Ήδη μας έχουν «πείσει» ότι για την κρίση δεν φταίει ο καπιταλισμός, δεν φταίει ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ούτε τα φοροδιαφεύγοντα τοξικά κεφάλαια για τα οποία μάχεται ο Κάμερον, ο Σαρκοζί και η Μέρκελ, ούτε η απληστία των αγορών που επιτίθενται με τα πειρατικά τους από τα νησιά Κέιμαν και Βανουάτου, αλλά ευθύνεται η εργασία, ευθύνονται οι συντάξεις, δηλαδή οι κρατικές «δαπάνες» που θα πρέπει να ελεγχθούν μέσω της πιο βάρβαρης λιτότητας. Απ’ όλα αυτά, βέβαια, κάποιοι κερδίζουν, κρύβοντας τα λάφυρά τους στους off-shore φορολογικούς παραδείσους.
Αυτό το φαινόμενο στο σύνολό του είναι ένας νέος ολοκληρωτισμός, όπου οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι απλώς άχρηστη, όπως στους προηγούμενους ολοκληρωτισμούς, αλλά είναι και περιττή. Ποιος θυμάται το ευρωπαϊκό Σύνταγμα; Ποιος μιλάει πλέον για την Ευρώπη των λαών και του σεβασμού των πολιτισμών αλλά και για τη νέα ευρωπαϊκή πολιτισμική σύνθεση; Κανείς. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την τεράστια μαύρη τρύπα του χρέους. Από ένα χρέος που δεν έχει πρόσωπο, αλλά κρύβεται πίσω από τη μεγάλη αφαίρεση που αποκαλείται: «αγορές». Πίσω από τις αγορές όμως βρίσκονται οι πλανητικής εμβέλειας τράπεζες στην πιο άγρια και μαφιόζικη εκδοχή τους. Έτσι, οδηγούμαστε σ’ έναν οικονομικό και στη συνέχεια πολιτικό ολοκληρωτισμό, σ’ ένα σκαστό ολιγαρχικό φαινόμενο, που είναι ίσως πιο επικίνδυνο από τα προηγούμενα καθώς διατηρούνται οι παλιοί δημοκρατικοί θεσμοί ως απλές επιφάσεις, ως δημοκρατική… στάχτη στα μάτια των πολιτών, σαν πουκάμισα αδειανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου