Του Μάριου Μιχαηλίδη
Μέρα πανεργατικής απεργίας σήμερα (1η Δεκέμβρη). Γιατί δεν κατέβηκε η λαοθάλασσα που θα αντιστοιχούσε στην τρέχουσα επίθεση; Μήπως γιατί ο κόσμος πείστηκε από τη «συγκυβέρνηση» και τον Παπαδήμο; Μήπως γιατί φοβάται για την 6η, την 7η και ποιος ξέρει ακόμη ποια δόση; Μήπως γιατί κουράστηκε από τις διαδηλώσεις, το έριξε στα αντικαταθλιπτικά και αποφάσισε να περιμένει τον κοινωνικό του θάνατο;
Κατά τη γνώμη του γράφοντα, μαζί με πολλές επιμέρους αιτίες, ΜΙΑ είναι αυτή που ξεχωρίζει και καθορίζει τη στάση μεγάλων λαϊκών μαζών: η άποψη ότι «δε γίνεται τίποτα», ότι «δεν υπάρχει ορατή πολιτική λύση», ότι «δε φαίνεται φως στον ορίζοντα».
Είναι δικαιολογημένες αυτές οι αντιλήψεις; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Στους «μυημένους» στα κινήματα και την πολιτική, που πιστεύουν (και δικαίως) ότι οι αγώνες του κόσμου «γεννούν» το «νέο» και ελπιδοφόρο, οι παραπάνω αντιλήψεις «μετράνε» ως ηττοπαθείς. Οι πολλοί, όμως, οι «αμύητοι», που δεν έχουν διαβάσει Μαρξ, που βλέπουν τις ζωές τους να καταρρέουν, ψάχνουν να βρουν ένα πολιτικό «αποκούμπι», κάτι που να τους εξασφαλίζει μια ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ επίλυσης των πρωτόγνωρων προβλημάτων τους.
Είναι η Αριστερά ένα τέτοιο «αποκούμπι»; Μα, θα διαφωνούσε κάποιος, η Αριστερά ποτέ δε λέει «ακολουθήστε με για να σας σώσω»! Αντίθετα, καλεί σε συστράτευση γύρω της, σε ενεργητική και αγωνιστική στάση. Αυτό είναι σωστό, πρέπει να διαθέτει, όμως, μια αξιόλογη μάζα και ενεργητικότητα, που να μπορεί να εμπνεύσει τους πολλούς, να τους δώσει την αισιοδοξία ότι μαζί με αυτή θα λύσουν άμεσα, καυτά προβλήματα, ανοίγοντας το δρόμο σε ένα συνολικά διαφορετικό μέλλον.
Είναι η Αριστερά σήμερα σε τέτοια κατάσταση, όπως απαιτούν οι περιστάσεις; ΟΧΙ! Γιατί; Γνωστή η απάντηση από κάθε «απλό», καλοπροαίρετο άνθρωπο: «γιατί είναι διασπασμένη σε τόσα κομμάτια, που πολεμούν το ένα το άλλο! Πώς να κάνει χωριό έτσι»;
Αλήθεια είναι! Στην Αριστερά, η αντιπαράθεση πολλών, διαφορετικών απόψεων έξω από ενωτικά εγχειρήματα (ΕΑΜ, ΕΔΑ), έχει συντηρήσει μια ατελείωτη «εμφύλια» διαμάχη. Το κάθε υποσύνολό της, θεωρώντας τον εαυτό του «καθαρό» και τους άλλους κάτι σαν προδότες, διεκδικεί στην κοινωνία την επιβεβαίωση της δικής του «αλήθειας» ΚΟΝΤΡΑ σε όλους τους άλλους. Αποτέλεσμα της αλληλοφαγωμάρας: όλα τα υποσύνολα μαζί να «κερδίζουν» τα περιθώρια της κερκίδας, να μην μπορούν να μπουν στον αγωνιστικό χώρο, να ΜΗΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠΑΛΑ! Ενώ, αντίθετα, όταν οι διαφορετικές λαϊκές και αριστερές δυνάμεις συσπειρώθηκαν, έγραψαν ΙΣΤΟΡΙΑ, όπως στην Αντίσταση με το ΕΑΜ και αργότερα με την ΕΔΑ.
Εάν συνεχιστεί ο κατακερματισμός και το αλληλοφάγωμα, το «μέλλον» της Αριστεράς μέσα στον τυφώνα, που ζούμε, θα είναι – ωμά ειπωμένο - η διακύβευση της ύπαρξής της! Στη ζωή, ό,τι δε χρησιμεύει, εξαφανίζεται…
Τραγική ειρωνεία: αυτές οι σκέψεις διατυπώνονται τώρα που τα αστικά πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα λόγω της συγκυβέρνησής τους, αποδυναμώνονται μαζικά και ραγδαία. Τώρα που ανοίγει ένας φαρδύς, ο φαρδύτερος της μεταπολίτευσης, ΔΡΟΜΟΣ για ριζοσπαστικές, προοδευτικές δυνάμεις, η Αριστερά κινδυνεύει να μείνει από βενζίνη!
Λύση υπάρχει; Ναι, και είναι δυνατή, άμεσα πραγματοποιήσιμη: Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΗΣ, Η ΚΟΙΝΗ, ΕΝΙΑΙΑ ΔΡΑΣΗ όλων των συνιστωσών της για τη σωτηρία του Λαού και την προοπτική μιας νέας, ανθρώπινης κοινωνίας, με τη δημιουργική αξιοποίηση όλης της εμπειρίας του περασμένου αιώνα. Να μπει ενωμένη μπροστά στους αγώνες, στην καθημερινή δράση των λαϊκών ανθρώπων, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ που υπάρχουν ή θα εμφανίζονται στους κόλπους της, ανοιχτές για συζήτηση μαζί με το λαό. Χωρίς να φοβάται τη διαφορετικότητα, αλλά κερδίζοντας από αυτή. Δείχνοντας, έτσι, το πώς πρέπει να προχωράει μια γνήσια, λαϊκή δημοκρατία, που δε θα φιμώνει αλλά θα «ανοίγει στόματα»!
Υπάρχει ακόμη καιρός, αλλά λίγος! Άντε να δούμε!
4 σχόλια:
Ευτυχώς που δεν τα διαβάζει ο κόσμος κάτι τέτοια κείμενα. Το ακόλουθο απόσπασμα-συλλογισμός συμπυκνώνει το πολιτικό αδιέξοδο της Αριστεράς:
«Είναι η Αριστερά σήμερα σε τέτοια κατάσταση, όπως απαιτούν οι περιστάσεις; ΟΧΙ! Γιατί; Γνωστή η απάντηση από κάθε «απλό», καλοπροαίρετο άνθρωπο: «γιατί είναι διασπασμένη σε τόσα κομμάτια, που πολεμούν το ένα το άλλο! Πώς να κάνει χωριό έτσι»;
Αλήθεια είναι! Στην Αριστερά, η αντιπαράθεση πολλών, διαφορετικών απόψεων έξω από ενωτικά εγχειρήματα (ΕΑΜ, ΕΔΑ), έχει συντηρήσει μια ατελείωτη «εμφύλια» διαμάχη. Το κάθε υποσύνολό της, θεωρώντας τον εαυτό του «καθαρό» και τους άλλους κάτι σαν προδότες, διεκδικεί στην κοινωνία την επιβεβαίωση της δικής του «αλήθειας» ΚΟΝΤΡΑ σε όλους τους άλλους.»
Το κείμενο αυτό είμαι βέβαιος ότι το πιστεύουν πολλοί που θεωρούν τους εαυτούς τους «αριστερούς», ψηφίζουν ή ψήφιζαν δηλαδή κάποιο από τα κόμματα που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στην Αριστερά. Για τους λεγόμενους παραδοσιακούς αριστερούς το πρόβλημα είναι η διάσπαση της αριστεράς. Χα!
Κι όμως το πρόβλημα δεν είναι η πολυδιάσπαση, η ύπαρξη δηλαδή διαφορετικών απόψεων, ακόμα κι όταν εκφράζονται βίαια μερικές φορές.
Δυστυχώς για όλους μας το πρόβλημα είναι ότι οι όποιες διαφωνίες δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα αλλά με ποικίλα «δόγματα» και ιδεοληψίες ιδιομαρξίζουσας απόχρωσης. Δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι σε ότι έχει σχέση με την τρέχουσα πραγματικότητα και τα προβλήματα που απασχολούν τον κόσμο η Αριστερά (με κάθε επίσημη πολιτική έκφανσή της) μιλάει μια άλλη, ακατάληπτη γλώσσα και παραπέμπει τα πάντα σε ένα αύριο που κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει και πως θα μοιάζει. Δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι η αριστερά με την εξουσία έχει τη σχέση που έχει ο «καληνυχτάκιας» με τη γυναίκα που συνοδεύει ευγενέστατος το βράδυ στο σπίτι και όταν εκείνη του ζητάει με νόημα να ανέβει για κάνα ποτό, αυτός τη φιλάει απαλά και λέει «καληνύχτα» και πάει μόνος για το σπίτι με τους διαλογισμούς του.
Η αριστερά δεν έχει στόχο την εξουσία διότι δεν ξέρει τι να την κάνει.
Και οι ελάχιστοι ακτιβιστές και πολιτικά ενεργοί πολίτες (που αισθάνονται πως ανήκουν κάπου στην αριστερά κι έτσι τους ξέρουν οι κοινότητες τους, κι θεωρούν πως έχουν μιαν αποστολή) δρούν για να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους –και καλά κάνουν- και όχι με επίγνωση πολιτικού στόχου και με σαφή στόχευση των ενεργειών τους. Εξάλλου εδώ που έχουμε φτάσει κάθε ενέργεια «αντι-» στην κάθε εξουσία είναι για καλό και μπορεί να γεννήσει και εκείνο που όλοι ψάχνουν αλλά δεν μπορούν να περιγράψουν.
Καληνύχτα.
Όχι, δεν παραπέμπουμε μόνο σ΄ ένα αόριστο, ευτυχισμένο και μακρινό "αύριο". Η απαίτησή μας για κατάργηση όλων των δανειακών συμβάσεων, παύση αποπληρωμής τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, κοινωνικοποίηση βασικών τραπεζών, φορολόγηση του μεγάλου ιδιωτικού πλούτου, κατάργηση των φορο-χαριστικών και αντεργατικών ρυθμίσεων και -κυρίως- για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του Λαού, για κοινή δράση και αντιμετώπιση της κρίσης με άλλες προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις και λαούς πληττόμενων χωρών, όλα αυτά και άλλα, αναφέρονται στο "εδώ και τώρα". Εδώ και τώρα με έναν προοδευτικό, αριστερό συνασπισμό εξουσίας στην κυβέρνηση, με πυρήνα την Αριστερά αλλά και με τη συμμετοχή άλλων -η ζωή θα δείξει ποιών- προοδευτικών δυνάμεων.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι το άπαν για την Αριστερά. Είναι το άνοιγμα του δρόμου για μια κοινωνία χωρίς ανισότητα και εκμετάλλευση. Αυτό το ευτυχισμένο "αύριο" οφείλουμε να το επιθυμούμε και να το προωθούμε. Αλλιώς, αν μείνουμε εγκλωβισμένοι εντός της καπιταλιστικής ζούγκλας, ουαί και αλίμονό μας.
Με ξύπνησες φίλε κι σ’ ευχαριστώ.
Αν αφήσω κατά μέρος τα «αντι-» τα οποία μπορούμε να συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής της όποιας πολίτικης σε κυβερνητικό επίπεδο το «. . . και -κυρίως- για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του Λαού, για κοινή δράση και αντιμετώπιση της κρίσης με άλλες προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις και λαούς πληττόμενων χωρών…», είναι ακριβώς φίλε Μιχαηλίδη το ζητούμενο.
Στην «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας» ακριβώς υπάρχει και η άμυνα μας για τα «αντι-» που αναφέρεις και με τα οποία κανείς εθνικώς και λογικώς σκεπτόμενος δεν μπορεί να έχει αντίρρηση. Χωρίς παραγωγή αξίας σε κάθε τομέα της οικονομίας μας, όλες οι αντιστάσεις μας θα καταρρεύσουν ως χάρτινοι πύργοι στο φύσημα είτε της «αντίδρασης των μονοπωλίων» είτε της αγανάκτησης ενός αδημονούντος να γευθεί «τα καλά του σοσιαλισμού» κοινού.
Όμως για την πρακτική πλευρά των πραγμάτων, την παραγωγή, τις εξαγωγές, την αναδιανομή του πλούτου, του ποιος και πως θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, για όλα αυτά, η Αριστερά «βγαίνει στα κεραμίδια» που λέει και ο Ψαριανός και προτιμάει το «στρίβειν δια του πεζοδρομίου».
Η περίοδος αυτή ενώ θα έπρεπε να είναι η καλύτερη για την Αριστερά, όπως διαπιστώνεις κι εσύ στην αρχή του κειμένου σου, είναι μια από τα ίδια: μια διακριτική συμπάθεια από τον κόσμο για τις κραυγές μας και ο κόσμος στο σπίτι ή για ψώνια ενώ εμείς, οι πρωτοπόροι αγωνιστές, στους δρόμους.
Κανονικά θα έπρεπε να αλλάζουν τώρα συνειδήσεις αφού κι οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος παραδέχονται ότι έχουν ξεπεραστεί.
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει, όχι γιατί είμαστε διασπασμένοι, αλλά διότι επί της πολύ πρακτικής ουσίας, της καθημερινής βιοπάλης, δεν λέμε τίποτα. Δεν ξέρουμε τι να πούμε –κι αυτό είναι δικαιολογημένο ως ένα βαθμό- αλλά και δεν προσπαθούμε να μάθουμε. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε συγκεκριμένοι και προτιμάμε να αντιγράφουμε το πάλαι ποτέ πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ με το «ναι σε κάθε διεκδίκηση» και τα πιο φάνσυ «δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη». Κι ο εργάτης που τα ακούει, κουνάει το κεφάλι και χαμογελάει με κατανόηση και μπαίνει στο εργοστάσιο κι εμείς μένουμε με την απορία γιατί ο μαλάκας δεν εξεγείρεται. Κι αρκεί μια Χαλυβουργία για να εκστασιάσει όλους μας και να μας μαγέψει με την εικόνα μιας εργατικής τάξης που είναι χωμένη σε μια παράγραφο από την «Κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» που έγραφε και ο Έγκελς αλλά δεν. Διότι η δική μας εργατική τάξη είναι αλλού, σε μια Ελλάδα -Βαλκάνια λαϊκοδημοκρατικά τράνζιτ κι Ευρώπη μαζί- κι εμείς μη κατανοώντας τίποτα από τα δύο, μένουμε μετέωροι με τον «Μαρξισμό να μας πληγώνει».
Αντί να μιλάμε με συγκίνηση για ένα φωτεινό μέλλον όπου όλοι θα ζούμε αδελφωμένοι κι ευτυχείς, ας ασχοληθούμε με την σημερινή πολύ κοντινή μας πραγματικότητα των χωριών μας με τους συνεταιρισμούς υποχείρια μιας μίζερης διαχείρισης, με την υπερκατανάλωση φυτοφαρμάκων και την σπατάλη του νερού απο εμάς τους αγρότες, με τους οικισμούς να μαραζώνουν και να βρωμίζουν από την αδιαφορία των κατοίκων, με την αντίφαση ανάμεσα στο «θέλουμε δουλειά» αλλά όχι ό,τι κι ό,τι αλλά με επιλεγμένες, από εμάς (από ποιους;), επιχειρήσεις.
Στην βράση κολλάει το σίδερο φίλε μου, αλλά εμείς αφήσαμε το σίδερο κι είμαστε κολλημένοι στις ενδοαριστερές μεσαιωνικού τύπου λασποφαγωμάρες περί στρατηγικής και τακτικής για το «μοναστήρι της Αριστεράς». Και να δεις που θα απορούμε και θα βρίζουμε τους πολίτες «φασίστες» (όπως ο Πάγκαλος) αν μαζί με τα «χλωρά» του δικομματισμού πετάξουν στις φλόγες της αντίδρασης τους και τα «χλωρά» της Αριστεράς τις επόμενες προεκλογικές μέρες.
Φίλτατε Καστριώτη, πρέπει να προσεχτεί ότι εμείς δεν κλαίμε για μια "παντοτινή" μας ήττα! Δεν αφήνουμε τον κεντρικό πολιτικό στίβο για ν΄ ασχοληθούμε κύρια με "τις ευθύνες των εργαζομένων", που "υπερκαταναλώνουν" το νερό ή πετάνε τα πλαστικά μπουκάλια όπου νά ΄ναι. Όχι, χτυπάμε την καμπάνα για να κινητοποιήσουμε, να συγκροτηθούμε (ΣΥΡΙΖΑ), ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Να καταπιαστούμε με το επίπονο έργο της πολλαπλής συνειδητοποίησης των εργαζομένων σε μια σειρά από ζητήματα ΑΦΟΥ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ και όποια άλλη συναφή, αφού πάρουμε πρώτα μέτρα σωτηρίας με κίνημα και κυβέρνηση. Όχι "να δούμε τον εαυτό μας πρώτα" και μετά να πάμε στα γενικότερα. Πολύ ηττοπάθεια και απόσυρση μου μυρίζει - αυτό, όχι, δεν είναι αριστερό, είναι ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ. Είναι "Ψαριανός"...
Δημοσίευση σχολίου