Χαλυβουργία

Palacio de Bellas Artes - Mural: El Hombre in cruce de caminos, Diego Rivera

Του  Θανάση Σκαμνάκη από ΠαραλληλοΓράφο

Οι τηλεοράσεις, οι πολλές κουβέντες των εμμίσθων, οι φιοριτούρες και τα καμώματα του λάιφ στάιλ φέρνουν στα μάτια μας έναν κόσμο ανέμελο και ιλουστρασιόν, ακόμα και μέσα στην κρίση. Μέσα από τους φακούς αυτούς, δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τη συμβαίνει, ακόμα και να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Ξεχνάμε έτσι τον πόλεμο που βυσσοδομεί, όχι τώρα, από πολύ παλιά, ακήρυκτος, παγκόσμιος και τοπικός, καθημερινός αλλά αμείλικτος και αβυσσαλέος, ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ο οποίος παίρνει τώρα καθολικά χαρακτηριστικά που οι πρόστυχες οθόνες δεν μπορούν πλέον να σκεπάσουν. Η απεργία των εργατών της Χαλυβουργίας αποκαλύπτει  όσα δεκάδες αναλύσεις δεν μπορούν να κάνουν. Ελάχιστα μέσα ενημέρωσης μας μεταδίδουν τις πληροφορίες. Στον πόλεμο η χώρα τηρεί αυστηρή λογοκρισία για τις πληροφορίες από τα συμβαίνοντα, κυρίως δε επιτηρεί ώστε να μην διαρρεύσουν  ειδήσεις που μπορούν να πτοήσουν το ηθικό του εμπόλεμου πληθυσμού και να ωφελήσουν τον εχθρό. Όπως τώρα απέναντι στον εχθρό λαό.

Δανείζομαι δηλώσεις των εργατών της Χαλυβουργίας από την Ελευθεροτυπία και το Πριν: “Την ημέρα που μας ανακοίνωσαν τα μέτρα είχαμε το ετήσιο μνημόσυνο του εργάτη που κάηκε. Έσπασε το συρματόσχοινο που κρατούσε τον κάδο με τη λάβα και τρεις νταλίκες φορτίο λιωμένο σίδερο έσκασε στο έδαφος. Κύμα φωτιάς έκαψε ό,τι βρήκε μπροστά του. Ένας εργάτης κάηκε, άλλος με σοβαρότατα εγκαύματα στο 60% του σώματός του, άλλοι δύο μπήκαν στο νοσοκομείο”. “Τρεις μήνες είχαμε προειδοποιήσει την εταιρία και το σχετικό Κέντρο, για την ανάγκη τήρησης προστατευτικών μέτρων σε όλους τους γερανούς και τα δοκάρια του χαλυβουργείου. Κανείς δεν μας άκουσε”. “Είναι η κόλαση του Δάντη. Στη μηχανή χύτευσης η θερμοκρασία περιβάλλοντος ξεπερνά τους 110 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι και 30-40 το χειμώνα”. “Χειριστές γερανών έχουν λιποθυμήσει από έλλειψη οξυγόνου ή αφόρητη ζέστη καθώς τα κλιματιστικά υπολειτουργούν… Στα τμήματα ελάστρων και πλέγματος έχουμε ακρωτηριασμούς και θλαστικά τραύματα”. “Κάθε μέρα έχουμε εργατικά ατυχήματα, αλλά η εταιρία βγάζει τους τραυματίες με ιδιωτικά αυτοκίνητα και όχι ασθενοφόρα για να μην καταγράφονται”. “Πριν χρόνια εργαζόμενος που σε δύο μέρες έβγαινε στη σύνταξη έπεσε από γερανό 25 μέτρων. Η πρώτη αντίδραση του προϊστάμενου του ήταν να καλέσει τους σοκαρισμένους συναδέλφους του και να τους ζητήσει να μείνουν παραπάνω ώστε να καλύψουν τη δουλειά του νεκρού. Έτσι βγάζουν κέρδη”. (“Άμα δεν τους αρέσει, γιατί δεν πάνε να δουλέψουν αλλού;”  θα αναρωτιόντουσαν , σε ρόλο Μαρίας Αντουανέτας, οι Πρετεντέρηδες).

Από αυτούς τους εργάτες σήμερα η εργοδοσία ζητάει να δεχτούν μείωση των μεροκάματων, να δουλεύουν εκ περιτροπής ή μερικές ημέρες, να δεχτούν την απόλυση συναδέλφων τους. Παρότι η εταιρία έχει μεγάλα κέρδη και συνεχείς παραγγελίες από το εξωτερικό με αποτέλεσμα να αυξήσει κατά πολύ την παραγωγή.

Αυτό δεν είναι πόλεμος;