Του Θανάση Καρτερού
Ζει ακόμα το Πολυτεχνείο; Με τόση αιμορραγία, τόσες αποσκιρτήσεις, τόση προπαγάνδα των δειλών, τόσο θόρυβο για τη γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα, αυτό επιμένει;
Ή απλώς χρησιμοποιούμε, όπως έκανε η χούντα με τις στολές των αρχαίων πολεμιστών και τις φουστανέλες των κλεφτών, το αδειανό του πουκάμισο για να ντύσουμε μ’ αυτό νέες επιδιώξεις και να τους προσδώσουμε μια κάποια ιστορική συνέχεια και μια κάποια αγωνιστική αίγλη;
Αν ζει, λέει! Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται κάθε φορά που τα πράγματα σφίγγουν στην κοινωνία και στη χώρα. Τι γίνεται κάθε φορά που οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις παίρνουν χαρακτήρα μετωπικής σύγκρουσης. Τι γίνεται όταν διακυβεύονται μεγάλα ζητήματα δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής δικαιοσύνης. Και τι θα γίνει σήμερα, που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη η ίδια η επιβίωση των ανθρώπων και της χώρας.
Μπορεί, όταν τα πράγματα δείχνουν ομαλά, όταν οι άνθρωποι πορεύονται κουτσά στραβά στην καθημερινότητά τους και η χώρα ζει την αυταπάτη της αειφόρου ανάπτυξης και της δημοκρατικής κανονικότητας, να ευδοκιμεί η γκρίνια για την εξέγερση του Νοέμβρη, η αμφισβήτηση των πρωταγωνιστών και των προθέσεων. Και να εμφανίζεται η έφοδος στον ουρανό -γιατί περί αυτού επρόκειτο, ό,τι κι αν λένε- ως μια έφοδος περίπου στα αξιώματα και τις εξουσίες.
Όταν όμως οι άνθρωποι χρειάζονται ιδανικά, πεποίθηση, πάθος, έξαρση, όταν χρειάζονται φτερά, τότε το Πολυτεχνείο επανέρχεται με όλη τη δύναμη των ιδεών και των οραμάτων του, με όλο το πάθος για ελευθερία και την περιφρόνηση των ισχυρών, με όλη την ορμή της εξέγερσης που αδιαφορεί για τους συσχετισμούς και γράφει γι’ αυτό ιστορία.
Ό,τι κι αν έκαναν κάποιοι από τους επώνυμους πρωταγωνιστές, ό,τι κι αν απέγιναν, το Πολυτεχνείο εκδικείται τους επίδοξους νεκροθάφτες του. Γιατί παράγει ακόμα δύναμη, πάθος, έμπνευση, δίνει φτερά σε κείνους που θέλουν και ξέρουν να τα χρησιμοποιούν.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για αγρίους των αγορών και για επαγγελματίες επενδυτές της απογοήτευσης. Και όποιος ακόμα αμφιβάλλει για την παρούσα δύναμη της εξέγερσης εκείνης, θα δει σήμερα πώς το χτες, με τους νεκρούς, τους ανώνυμους, τους εραστές του ανέφικτου, μπορεί να διαδηλώνει με τα συνθήματα του σήμερα. Είναι απλό: ό,τι κι αν κάνουν, το Πολυτεχνείο θα ζει όσο οι άνθρωποι αντιστέκονται...
Ζει ακόμα το Πολυτεχνείο; Με τόση αιμορραγία, τόσες αποσκιρτήσεις, τόση προπαγάνδα των δειλών, τόσο θόρυβο για τη γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα, αυτό επιμένει;
Ή απλώς χρησιμοποιούμε, όπως έκανε η χούντα με τις στολές των αρχαίων πολεμιστών και τις φουστανέλες των κλεφτών, το αδειανό του πουκάμισο για να ντύσουμε μ’ αυτό νέες επιδιώξεις και να τους προσδώσουμε μια κάποια ιστορική συνέχεια και μια κάποια αγωνιστική αίγλη;
Αν ζει, λέει! Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται κάθε φορά που τα πράγματα σφίγγουν στην κοινωνία και στη χώρα. Τι γίνεται κάθε φορά που οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις παίρνουν χαρακτήρα μετωπικής σύγκρουσης. Τι γίνεται όταν διακυβεύονται μεγάλα ζητήματα δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής δικαιοσύνης. Και τι θα γίνει σήμερα, που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη η ίδια η επιβίωση των ανθρώπων και της χώρας.
Μπορεί, όταν τα πράγματα δείχνουν ομαλά, όταν οι άνθρωποι πορεύονται κουτσά στραβά στην καθημερινότητά τους και η χώρα ζει την αυταπάτη της αειφόρου ανάπτυξης και της δημοκρατικής κανονικότητας, να ευδοκιμεί η γκρίνια για την εξέγερση του Νοέμβρη, η αμφισβήτηση των πρωταγωνιστών και των προθέσεων. Και να εμφανίζεται η έφοδος στον ουρανό -γιατί περί αυτού επρόκειτο, ό,τι κι αν λένε- ως μια έφοδος περίπου στα αξιώματα και τις εξουσίες.
Όταν όμως οι άνθρωποι χρειάζονται ιδανικά, πεποίθηση, πάθος, έξαρση, όταν χρειάζονται φτερά, τότε το Πολυτεχνείο επανέρχεται με όλη τη δύναμη των ιδεών και των οραμάτων του, με όλο το πάθος για ελευθερία και την περιφρόνηση των ισχυρών, με όλη την ορμή της εξέγερσης που αδιαφορεί για τους συσχετισμούς και γράφει γι’ αυτό ιστορία.
Ό,τι κι αν έκαναν κάποιοι από τους επώνυμους πρωταγωνιστές, ό,τι κι αν απέγιναν, το Πολυτεχνείο εκδικείται τους επίδοξους νεκροθάφτες του. Γιατί παράγει ακόμα δύναμη, πάθος, έμπνευση, δίνει φτερά σε κείνους που θέλουν και ξέρουν να τα χρησιμοποιούν.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για αγρίους των αγορών και για επαγγελματίες επενδυτές της απογοήτευσης. Και όποιος ακόμα αμφιβάλλει για την παρούσα δύναμη της εξέγερσης εκείνης, θα δει σήμερα πώς το χτες, με τους νεκρούς, τους ανώνυμους, τους εραστές του ανέφικτου, μπορεί να διαδηλώνει με τα συνθήματα του σήμερα. Είναι απλό: ό,τι κι αν κάνουν, το Πολυτεχνείο θα ζει όσο οι άνθρωποι αντιστέκονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου