Ηρόστρατοι

Tου Γ.Χ.Παπασωτηρίου

Υστερικές, ανερωτικές φωνές που σπάζουν τα τύμπανα των αγωνιώντων Ελλήνων καθώς ο ήχος και η ηχώ τους πολλαπλασιάζεται από τα τηλεοπτικά κύμβαλα. 

Βλέπεις τους πιο πολλούς αδειανούς από κάθε χρώμα, στερημένους από την όποια απόχρωση, χωρίς θάλπος, δίχως διάκριση καμιά, να μας ωθούν πίσω στην ακραία αγανάκτηση που ταυτίζεται πλέον με την απελπισία. Και αντιλαμβάνεσαι πως δεν φοβούνται για την Ελλάδα αλλά μόνο για τον εαυτό τους. Γιατί ο κόσμος όλος είναι ο εαυτός τους, όπως οι her omnes του Κάφκα. Μόνο που οι άνθρωποι που ακούμε και βλέπουμε δεν ξέρεις αν είναι βλάκες ή κυνικοί, αν είναι νάρκισσοι ή εγωπαθείς. Το βέβαιο είναι ότι βάζουν φωτιά στην Ελλάδα, πυρπολούν τις ζωές μας με την πλήρη αναισθησία παχύδερμων αλλά και τη συναίσθηση εκείνων που κάνουν το καθήκον τους απέναντι στην ιδιοτέλειά τους!
Ακριβώς, όπως ο Ηρόστρατος! Ο τελευταίος θυμίζουμε ότι κατέκαψε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο.

Η ενέργεια αυτή του προσέδωσε τη φήμη που τόσο ποθούσε, παρά την απαγόρευση που είχαν επιβάλλει οι αρχές στους Εφέσιους να μη μνημονεύουν το όνομά του, επί ποινή θανάτου. Μέχρι σήμερα το όνομα του Ηρόστρατου ήταν συνυφασμένο με ένα είδος αρνητικής υστεροφημίας.

Σήμερα, στην κοινωνία του θεάματος, η πράξη του Ηρόστρατου έπαψε να έχει αρνητικό πρόσημο. Γιατί κάθε θεαματικό κατέστη θετικό. Ο εμπρησμός, συνεπώς, έγινε μία πράξη που συγκαταλέγει τον αρχαίο εμπρηστή ανάμεσα σ’ εκείνους που δοξάστηκαν λόγω της δύναμης της ατομικότητάς τους. Άρα, οι ολετήρες της ανθρώπινης ιστορίας δικαιώνονται διιστορικά. 

Ο Πεσσόα, μάλιστα, συγκρίνει την πράξη του εμπρηστή Ηρόστρατου μ’ εκείνη της μύησης των Ναϊτών Ιπποτών, οι οποίοι αφού πρώτα αποδείκνυαν ότι είναι απόλυτα πιστοί στον Χριστό, έπρεπε στη συνέχεια να φτύσουν τον Εσταυρωμένο. 

Παραδόξως, ο Θεός που έφτυναν οι Ναϊτες ήταν γι’ αυτούς η ιερή ουσία της Σωτηρίας. Έτσι ακριβώς και ο λαός που φτύνουν οι επαγγελματίες της πολιτικής, οι σύγχρονοι Ηρόστρατοι, –πλην εξαιρέσεων- είναι η πηγή της εξουσίας τους, είναι η βάση της υποτιθέμενης σύγχρονης αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. 

Και είναι αλήθεια πως μαζί με τον μεταφορικό εμπρησμό της ελληνικής κοινωνίας, μαζί με την πυρπόληση των εργαζομένων καίγεται και ένα μέρος από τους ίδιους τους πολιτικούς εκπροσώπους μας. Μόνο που η αλαζονική ατομικότητά τους, αποκομμένη από το ελληνικό συλλογικό πρόσωπο, είναι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της σημερινής πολιτισμικής και ανθρωπιστικής κρίσης μας.

Γι’ αυτό η δόξα, η υστεροφημία πρέπει να αποκτήσει ξανά τα πρόσημά της και το αρνητικό να καταδικάζεται.