Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι»

Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι»
Ήρθαν ντυμένοι φίλοι, ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη.
Το αφιερώνω στην Θίσβη και τους κατοίκους της.
Μιλάει με τη δική μου συνδρομή για τους «επενδυτές»
που προσφέρουν ανάπτυξη και απαξίωση στο ίδιο πακέτο,
στην πολύπαθη Θίσβη.
 
Ήρθαν/ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν/το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα Υποταγή και Δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι.
Ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν/και θεμέλιωσαν στις κορφές,
στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταίους κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε.
Ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν/Ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

Απευθύνομαι σε σας με αφορμή το έκτακτο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θηβών,
της 10ης Νοεμβρίου. Αποφασίστηκε η μη προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας,
έναντι της απόφασης του Υπουργού Πολιτισμού, σχετικά με την νομιμοποίηση,
παράνομων λιμενικών εγκαταστάσεων στον Όρμο της Νούσας, στην Θίσβη
Βοιωτίας. Υπουργική απόφαση που έρχεται να αναιρέσει προηγούμενες αποφάσεις
τεσσάρων Υπουργών, οι οποίες φυσικά ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Η τελευταία, από
τις αποφάσεις, μιλούσε για αποκατάσταση του φυσικού και αρχαιολογικού τοπίου,
δηλαδή γκρέμισμα των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων, ενώ η πρώτη απαγόρευε
οποιαδήποτε εγκατάσταση στον συγκεκριμένο χώρο. Ποιος αποφασίζει σε αυτή
τη χώρα και ποιος υλοποιεί τις αποφάσεις ακόμα δεν έχω καταλάβει.
Σαν πολίτης που ασχολείται με το θέμα από 1999 και με την ιδιότητα του ανθρώπου
που σχεδίασε και κατέθεσε στο Πολιτιστικό τμήμα της ΕΤΒΑ την περίοδο 96 - 98,
τρία εναλλακτικά σενάρια για την προοπτική των εγκαταστάσεων, μετά την
ματαίωση του σχεδίου «Αλουμίνα» με την τότε Σοβιετική Ένωση, θέλω να εκφράσω
την ανησυχία μου, για τα όσα ακούστηκαν στην αίθουσα του Δημοτικού
Συμβουλίου, για τις αλήθειες και τα ψέματα, αλλά και για τις πρακτικές που
ακολουθούν, όλα αυτά τα χρόνια οι φερόμενοι ως «επενδυτές».
Δεν θα ήθελα να σταθώ άλλο στο τι έγινε και πώς. Πριν προχωρήσω στις σκέψεις
μου θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι θα προχωρήσουμε στις προσφυγές όπως έχουμε
υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και στον τόπο, παρά την απόφαση του Δήμου,
να μην προστατέψει την φυσική και πολιτιστική κληρονομιά, μάλλον, για να μην
έρθει σε ρήξη με τους «επενδυτές - Όμιλο Στασινόπουλου».
Χρόνια τώρα αναλωνόμαστε σε άγονες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις,
μικροπολιτικού και καιροσκοπικού χαρακτήρα, που έχουν τραγικές συνέπειες
για τη ζωή του τόπου. Ενώ στο βάθος και πίσω από όλα αυτά αποδομείται ο εθνικός
μας πολιτισμός και νομιμοποιείται η καταστροφή μνημείων και φυσικού
περιβάλλοντος. Η τραγική πορεία του νεώτερου βίου με την διαφθορά,
έχει γίνει αντικείμενο διαβούλευσης των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων,
αντί της διαμόρφωσης σχεδίου ανάπτυξης του τόπου.
Αναρωτιέμαι εύλογα, όπως και ο καθένας σας υποθέτω,
αν μπορούμε όντως να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες, έτσι ώστε
να αναπτυχθεί ένας γόνιμος δημόσιος διάλογος εφ’ όλης της ύλης, με στόχο
τη κατανόηση, αλλά και αναμόρφωση των τραγικών λαθών της πολιτικής
και κοινωνικής ζωής σε σχέση με ότι ορίζεται ως ανάπτυξη.
Εάν εμείς, έχουμε σαν κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο την ιδιοτέλεια και τη
διαπλοκή, δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική για την κοινωνία και για τον τόπο μας.
Είναι λυπηρό όταν ο τόπος δεν έχει ανθρώπους να τον στηρίξουν, όπως η Θίσβη,
είναι οδυνηρό όταν οι άνθρωποι δεν έχουν στις προτεραιότητές τους τον τόπο,
είναι εγκληματικό όταν το ατομικό συμφέρον είναι προτεραιότητα έναντι του
συνολικού, είναι τραγικό όταν βάζουμε ενέχυρο την συνείδηση μας για εφήμερα
ανταλλάγματα και τέλος είναι αδιαπραγμάτευτος ο ρόλος του Δήμου και της
πολιτείας στην προστασία και να διαφύλαξη, της Φυσικής και Πολιτιστικής μας
κληρονομιάς.
Χρειάζεται βούληση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο για να συνδέσουμε
με γνώση και έμπνευση αυτό που ήμασταν κάποτε, αυτό που είμαστε σήμερα
και αυτό που οραματιζόμαστε να γίνουμε στο μέλλον.
Η κοινή δράση, Δήμων, Φορέων, Πολιτών, είναι το εφαλτήριο,
ώστε ο πολιτισμός να γίνει, δίχως χρώμα πολιτική πρόταση για την προοπτική
του τόπου μας. Ας πούμε όχι στην απαξίωση της φυσικής και πολιτιστικής μας
κληρονομιάς. Μοναδικά συστατικά για ανάπτυξη, η οποία δεν προσβάλει τον
άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Ας διεκδικήσουμε τους επενδυτές που θέλουμε για τον τόπο μας,
σχεδιάζοντας την αναπτυξιακή του προοπτική…
Η μόνη μας κληρονομιά
είναι η μνήμη και θα την διατηρήσουμε ζωντανή με όποιες θυσίες…
Κωνσταντίνος Ι. Μπαμπούλας