Καθαρές κουβέντες…

του Μάριου Μιχαηλίδη

«Τι τα θες τώρα αυτά»; Λένε κάποιοι, αποφεύγοντας μια σοβαρή συζήτηση για τα γεγονότα της Πέμπτης. «Ας τ΄ αφήσουμε πίσω μας και ας δούμε τι θα κάνουμε από ΄δω και πέρα».

Χμ! Το «από δω και πέρα» χρειάζεται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ μια καθαρή κουβέντα για το «μέχρι εδώ». Τα «γεγονότα» της Πέμπτης, δηλαδή, η στρατιωτικού τύπου, πρωτοφανής και θανατηφόρα επίθεση ενάντια στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ, πιέζουν στο να ξεκαθαριστούν (ίσως ξανά) ορισμένα ζητήματα στα μυαλά των αγωνιστριών και αγωνιστών.

Πρώτο: ο καθένας που κατεβαίνει στο δρόμο πρέπει να σκεφτεί και να αποφασίσει για το τι θα γίνει επιτέλους με τους «λιθοβόλους», «μπουκαλοβόλους», «βιτρινοθραύστες» και άτομα «συναφών επαγγελμάτων», οι οποίοι επιτίθενται μέσα από το σώμα της διαδήλωσης ενάντια στα ΜΑΤ ή τα ΑΤΜ ή τις βιτρίνες, χρησιμοποιώντας τους διαδηλωτές για προκάλυψη. Για να επέμβουν, κατόπιν, τα ΜΑΤ, δυσανάλογα προς την έκταση της ζημιάς και να διαλύσουν (συνήθως αιματηρά) τη διαδήλωση! Πόσο θα συνεχιστεί αυτό το «παιχνιδάκι» των μηχανισμών; Θα περιφρουρηθούν οι διαδηλώσεις, ναι ή όχι; Και άμα περιφρουρηθούν, με ποιο «διαφορετικό τρόπο» από εκείνον του ΠΑΜΕ; Θα συντηρηθούν αντιλήψεις του τύπου «εμείς δεν είμαστε αστυνομία» ή «ο καθένας έχει την ελευθερία επιλογής των μορφών πάλης»; Θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ;

Σε σχέση με τα παραπάνω: εν τέλει, κακώς ή καλώς περιφρούρησε το ΠΑΜΕ τη συγκέντρωσή του, ελέγχοντας τις προσβάσεις στην πλατεία Συντάγματος; Μα από εκεί εξαπολύθηκε η επίθεση! Μέσα από τη μάζα των εκτός ΠΑΜΕ διαδηλωτών, οι οποίοι, ανέτοιμοι πολιτικά και οργανωτικά, δεν μπόρεσαν να παρεμποδίσουν τους επιτιθέμενους. Τι θα γινόταν άμα το ΠΑΜΕ άνοιγε το δρόμο στους «αντιεξουσιαστές», για να διαδηλώσουν μπροστά στη Βουλή; Όχι η επανάληψη του ίδιου έργου;
Βέβαια, στη βάση μιας πολιτικής συμφωνίας για την περιφρούρηση της τεράστιας συγκέντρωσης, θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να διαδηλώνουν μπροστά στη Βουλή οργανωμένα τμήματα όχι μόνο του ΠΑΜΕ, αλλά και άλλων συνδικαλιστικών ή πολιτικών οργανώσεων, που διέθεταν κόσμο μυαλωμένο και έμπειρο. Τότε, χωρίς ψυχολογικά ρήγματα μεταξύ των διαδηλωτών, μάλλον θα ήταν πολύ πιο δύσκολη η υλοποίηση της προβοκάτσιας…

Δεύτερο: για πόσο ακόμη θα πιστεύουν κάποιοι ότι αρκεί ένα μεγάλο πλήθος στο Σύνταγμα, για να ανατραπεί η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την Ε.Ε., το «σύστημα»; Για πόσο ακόμη θα νομίζουν ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν μόνο (ή κύρια) η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα; Μα δεν μελέτησαν την τεράστια, συστηματική ανάπτυξη του Κόμματος των Μπολσεβίκων, την επίμονη προσπάθειά τους για να κερδίσουν τα Σοβιέτ, την ευέλικτη τακτική του Λένιν, που υποχωρούσε όταν έπρεπε και εφορμούσε όταν ήταν η ώρα; Μια και καλή: οι κοινωνικοπολιτικές ανατροπές δεν έχουν καμία σχέση με τη «ζούρλα», με το «γεγονός» και, πολύ περισσότερο, είναι παντελώς εχθρικές προς την προβοκάτσια.

Τρίτο: μήπως κάποιοι έχουν ως πρότυπο την πλατεία Ταχρίρ και την ανατροπή του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο; Τότε, όμως, ας μην τους ξεφεύγει η ανάληψη της διακυβέρνησης απ΄ ευθείας από το στρατό(!), η συνέχιση της ίδιας εξωτερικής πολιτικής (Ισραήλ, ΗΠΑ), της ασύλληπτης φτώχειας και ταξικής ανισότητας… Το αυτόν επιθυμούμε και δι ημάς;

Τώρα, βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι, που «ποντάρουν» στις διαδηλώσεις, για να προωθήσουν «κεντροαριστερές» λύσεις, «προοδευτικές» κυβερνήσεις, πάντα μέσα στην Ε.Ε. και με το Ευρώ καμάρι! «Για να σωθεί ο λαός», λένε, ενώ, αντικειμενικά, πάνε να σώσουν το σύστημα!

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Απαιτείται ΜΕΓΑΛΗ κινηματική, πολιτική και οργανωτική δουλειά, με στόχο την ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τη μορφή που αυτή μπορεί να πάρει. Και αυτό σημαίνει ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ, όλων των φανερών και κρυφών μηχανισμών επιβολής που διαθέτει. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στις απαραίτητες, βαθιές, ριζικές ανατροπές, που απαιτούνται: να απαλλαγούμε από τη θανατερή αγκαλιά των λήσταρχων «πιστωτών» και του Ιμπεριαλισμού, για να αναπτύξουμε τον τόπο μας ΑΛΛΙΩΣ, προς όφελος του Λαού και μόνο του Λαού. Επομένως, ο πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος πρέπει να «δείχνει» προς μια ΑΛΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΡΓΑΤΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, ΑΛΛΟΥ ΤΥΠΟΥ από αυτή που έχουμε γνωρίσει.

Οι πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν σε αυτή τη βάση, ας δράσουν από κοινού. Πολύ περισσότερο, οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές στη βάση, στο εργατικό, στο λαϊκό κίνημα. Κυρίως εκεί θα κριθούν οι πολιτικές εξελίξεις.

Είδα πολλούς φίλους στους παραλήπτες οπότε επιτρέψτε μου μια σύντομη κατάχρηση του μέσου.

Μάριε, τόσα χρόνια ζούσαμε τις συνέπειες της απουσίας περιφρούρησης στις πορείες, προχθές ζήσαμε ακριβώς το αντίθετο. Είδαμε τα όρια που μπορεί να έχει η περιφρούρηση σε μια από τις μέρες που θα καταγραφούν ανάμεσα στις πιο μαύρες σελίδες του κινήματος. Όσο και να αποστρέφομαι τη λογική εκείνη που οπλίζει το χέρι κάποιων με μια πέτρα, όσο και να αντιλαμβάνομαι τη ζημιά και την προβοκάτσια που αποτελεί αυτό αντικειμενικά για το κίνημα δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω τη φαιδρότητα των αναλύσεων που μιλούν για κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς. Αυτά είναι για μαζική κατανάλωση και ειδικά μετά τον Δεκέμβρη του 2008 που ο «αναρχικός χώρος» γιγαντώθηκε το να επιμένει κανείς σε αυτές τις ερμηνείες σημαίνει απλά ότι έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα. Η περιφρούρηση, λοιπόν, έχει όρια. Σημαίνει να απομακρύνεις από τις γραμμές σου αυτούς που έρχονται οπλισμένοι στη διαδήλωση με όρεξη για μάχη και για αίμα, όμως μέχρι εκεί. Δεν υπάρχουν πιο θλιβερές εικόνες από αυτό που είδαμε προχθές: τους αναρχικούς να επιτίθενται στο ΠΑΜΕ, αλλά και μέλη του ΠΑΜΕ να ανοίγουν κεφάλια αναρχικών στη βάση της αντίληψης ότι οι αναρχικοί αποτελούν παρακράτος και αντικειμενικά προβοκάτορες. Δεν «συμψηφίζω τις ευθύνες», ωστόσο νομίζω ότι πέρα από αλλαγές οργανωτικού τύπου στις πορείες, και μια συνεννόηση πριν από τις κινητοποιήσεις που η εμπειρία δείχνει ότι έχουν κάποια όρια απαιτούνται σημαντικότατες αλλαγές στο πώς κατανοούμε το κίνημα, την πολιτική και την ανατροπή της εξουσίας. Η μελέτη της πρόσφατης ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης θα οδηγούσε σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα, ωστόσο, η ανατροπή της εξουσίας δεν θα είναι μια επανάληψη της εφόδου στα «χειμερινά ανάκτορα». Αυτό μέχρι και η Παπαρήγα το αντιλαμβάνεται και το επαναλαμβάνει κάθε τόσο. Επίσης η μελέτη του σύγχρονου σταδίου της κεφαλαιοκρατίας, αλλά και η μετατροπή της πολιτικής σε επιστήμη θα προωθούσαν ιδιαίτερα την υπόθεση όσων οραματίζονται την υπέρβαση του καπιταλισμού. Αν δεν δώσουμε ρεαλιστική προοπτική στον κόσμο της εργασίας και της υποτέλειας τέτοιες εικόνες θα βλέπουμε ξανά και ξανά ακόμα και αν την περιφρούρηση αναλάβουν και οι πιο ευσυνείδητοι άνθρωποι όπως ο Μάριος.

Χαιρετισμούς και ζητώ συγγνώμη και πάλι για την κατάχρηση.

***********************************************************

Antonis D. Politis, 155 61 Cholargos, Attiki, Ellada. (Tel) +30 213 0050 332.