Του Παντελή Μπουκάλα
«Αγωνιώ για τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Αγωνιώ και για τους γείτονές μου». Με αυτά τα λόγια μια μεσόκοπη Αμερικανίδα εξήγησε μπροστά στην κάμερα ποιοι λόγοι την οδήγησαν διαμαρτυρόμενη στους δρόμους της Νέας Υόρκης, σαν μια ψηφίδα του κινήματος εναντίον της Γουόλ Στριτ και όσων ανακαλεί αυτό το βαρύ όνομα. Δεν χρειάζονται άλλωστε πολλές λέξεις για να ιστορηθεί το δράμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν, από τη θέση του κομπάρσου μάλιστα, εκατομμύρια άνθρωποι σε διάφορες χώρες: το δράμα της ανεργίας, της βίαιης περικοπής των εισοδημάτων και της περιστολής των δικαιωμάτων, το δράμα της ροκανισμένης δημοκρατίας και μιας ανέχειας που τίποτα δεν την προανήγγελλε μέχρι χθες· ούτε καν η Λίμαν Μπρόδερς...
Και δεν την προανήγγελλε τίποτα γιατί όσοι πλήττονται τώρα είναι πολίτες κρατών με ισχύ και πλούτο, του Πρώτου Κόσμου και όχι του Τρίτου. Επιπλέον, οι περισσότεροί τους πίστευαν ότι με τη δουλειά τους είχαν εξασφαλίσει ένα ανεκτό μέλλον και είχαν ανοίξει καλό δρόμο για τα παιδιά τους. Τώρα, και ενόσω η απειλή της φτώχειας παγκοσμιοποιείται, σαν πανδημία που δεν την αναχαιτίζουν τα γιατροσόφια των «ειδικών», καταρρέουν όσα θεωρούνταν στέρεα, όσα έδιναν στους ........Δυτικούς ένα αίσθημα υπεροχής. Και με την κατάρρευση αυτή ο Πρώτος Κόσμος αποκτά τριτοκοσμικές αποικίες ακόμα και στο κέντρο του, απαρτισμένες όχι από ταλαίπωρους μετανάστες αλλά από δικούς του νεόπτωχους.
Είναι νωρίς να ειπωθεί ότι σχηματίστηκε ήδη μια Διεθνής των Αγανακτισμένων, και μάλιστα με πολιτικό λόγο ισχυρότερο από τα αισθήματα που κινητοποιούν Ελληνες, Ισπανούς, Ιταλούς, Γάλλους, Πορτογάλους... Ο αλληλοεπηρεασμός πάντως είναι ευδιάκριτος, όπως και το πνεύμα αλληλεγγύης. Αυτό ακριβώς το πνεύμα οδήγησε την Αμερικανίδα να πει ότι αγωνιά όχι μόνο για τα παιδιά της αλλά και για τους γείτονές της. Δίχως την έγνοια για τον πλησίον, οι διαλυόμενες κοινωνίες θα παραδοθούν στην αλληλοφαγία, όπως συνέβη αρκετές φορές στο παρελθόν σε στρατεύματα που βρέθηκαν απομονωμένα σε κάποια έρημο: όταν εξάντλησαν τα εφόδιά τους, επιτέθηκαν πρώτα στους ξένους (τους μισθοφόρους), σφάζοντάς τους προς βρώσιν, έπειτα στους πιο αδύναμους, τέλος στους ιεραρχικά κατώτερους. Η Ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές σαν τραγωδία.
Πηγή:kathimerini.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου