Ας ακούσουμε επιτέλους τους φοιτητές!

Tου Παναγιώτη Σωτήρη
Η φασίζουσας νοοτροπίας απόφαση της κυβέρνησης να μην μεταδοθεί μήνυμα εκπροσώπων των φοιτητικών καταλήψεων από τη δημόσια τηλεόραση δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Τις τελευταίες εβδομάδες ζούμε μια πρωτοφανή παραπληροφόρηση σε σχέση με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Ενώ έχουμε ένα μεγάλο κύμα φοιτητικών καταλήψεων, που δείχνει την καθολική απόρριψη του νέου νόμου, εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια αρνούνται να δώσουν το λόγο στους φοιτητές και επιμένουν ότι πρόκειται για μειοψηφίες που αυθαίρετα παρεμποδίζουν τη λειτουργία των πανεπιστημίων.

Οι ίδιες εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί πρωτοστάτησαν και στην προσπάθεια τεχνητής δημιουργίας κινήματος «αγανακτισμένων φοιτητών». Και όχι μόνο αυτό, αλλά συνεχίζουν σήμερα στον ίδιο δρόμο της παραπληροφόρησης, πανηγυρίζοντας για τις όποιες αποφάσεις αναστολής των καταλήψεων, παραβλέποντας βέβαια ότι κατεξοχήν αυτές ήταν που στηρίχτηκαν σε εκτεταμένη παραταξιακή κινητοποίηση.Έτσι αποσιωπάται αυτό ακριβώς που συμβαίνει σήμερα στα Πανεπιστήμια. Αποσιωπάται ότι είναι σε εξέλιξη μια επιχείρηση κατεδάφισης της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης που ακυρώνει ένα κοινωνικό αγαθό και παραδίδει την παιδεία στις δυνάμεις της αγοράς. Αποσιωπάται ακόμη ότι σήμερα οι φοιτητές εκρήγνυνται απέναντι σε μια πραγματικότητα που τους αντιμετωπίζει ως αναλώσιμο υλικό, απέναντι σε μια πολιτική που τους θεωρεί ήδη μια «χαμένη γενιά» που θα πρέπει να υποστεί διαρκή συνθήκη εργασιακού και κοινωνικού αποκλεισμού.

Μιλούν πολλοί για τις «κλειστές σχολές», παραβλέποντας ότι αυτός που κλείνει σήμερα τα πανεπιστήμια είναι η ίδια η κυβερνητική πολιτική, όχι μόνο με το νόμο, αλλά και με το τεράστιο κύμα περικοπών και απολύσεων προσωπικού που σήμερα μεθοδεύει, την ίδια στιγμή που οι ίδιες οι καταλήψεις ως αγωνιστική διαδικασία συνιστούν άνοιγμα στην κοινωνία.

Μιλούν ακόμη για το εξάμηνο και την εξεταστική, με προεξάρχουσα την κ. Υπουργό που διαρκώς μηρυκάζει την τρομοκρατική αναφορά στις αναγκαίες 13 εβδομάδες μαθημάτων, αυτή την καινοφανή αντίληψη ότι υπάρχουν απόλυτα ποσοτικά κριτήρια που ορίζουν την επαρκή διδασκαλία. Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι το αυτοδιοίκητο πανεπιστήμιο έχει δείξει πολλές φορές ότι υπάρχουν τρόποι συνεννόησης για να ξεπερνιούνται πρακτικά προβλήματα σε σχέση με την ολοκλήρωση των μαθημάτων, εντυπωσιάζει το γεγονός ότι κανείς δεν κάθεται να σχολιάσει το ίδιο το ηθικό σθένος που επιδεικνύουν οι φοιτητές. Την ώρα που η Υπουργός συμπεριφέρεται σαν καρικατούρα γυμνασιάρχη του μεσοπολέμου, οι φοιτητές καταδεικνύουν επίγνωση των πραγματικών διακυβευμάτων και ικανότητα ιεράρχησης σκοπών, όταν λένε ότι δεν μπορούν να συζητούν για χαμένα εξάμηνα όταν αυτό που κρίνεται είναι το χαμένο μέλλον τους.

Είτε το θέλουν είτε όχι ,οι κυβερνώντες και οι απολογητές τους, είναι αντιμέτωποι με μια ακόμη στιγμή μιας διαρκούς κοινωνικής έκρηξης. Η οργή των φοιτητών είναι βαθιά, ακριβώς γιατί σήμερα μια ολόκληρη κοινωνία αντιμετωπίζεται ως ένα πειραματόζωο ως προς την ικανότητά της να ανέχεται τη διαρκή καταβαράθρωση κάθε ελπίδας, κάθε προσδοκίας για ένα καλύτερο αύριο. Οι σημερινοί νέοι, είτε φοιτητές, είτε απόφοιτοι, είτε εργαζόμενοι, είτε άνεργοι, αποτελούν τη γενιά με τις περισσότερες δεξιότητες, τις καλύτερες γνώσεις, την μεγαλύτερη επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα σε σχέση με τις προηγούμενες. Την ίδια στιγμή μονότονα οι κυρίαρχες δυνάμεις τους επαναλαμβάνουν ότι θα ζήσουν πολύ χειρότερα από τις προηγούμενες γενιές. Αυτή η εκρηκτική αντίφαση είναι που γεννά τους μεγάλους αγώνες της νεολαίας.

Το μήνυμα των φοιτητών είναι μήνυμα αγώνα, ελπίδας και αξιοπρέπειας. Δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά όλους μας. Γι’ αυτό και πρέπει να ακουστεί όσο πιο δυνατά γίνεται.