Χοροδιδασκαλείο

 Του Κ.Καναβούρη
Βουίζει ο σκεπτικισμός μ' αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα. Εξίσου βουίζει ο έπαινος, άλλοτε έναρθρος και άλλοτε ασπόνδυλος. Εξίσου βουίζει (και μυρίζει στον αέρα) η ένταση μιας υπόγειας προσπάθειας οικειοποίησης. Εξίσου βουίζει μια προσπάθεια κατανόησης, άλλοτε βασισμένη σε μισοφωτισμένα στερεότυπα και άλλοτε αμήχανη μπροστά στις νέες ονομασίες νέων πράξεων και νέων σκέψεων.

Αυτό ακριβώς γίνεται στο Σύνταγμα. Και στις άλλες πλατείες: Μια προσπάθεια να συνταχθεί ο ήχος της σιωπής μας. Η ύλη εκείνη του απρόοπτου που κάνει το όνειρο, μέθοδο

Τι γίνεται εδώ; Τι υπάρχει εδώ που δημιουργεί αυτό το γίγνεσθαι; Πριν όμως απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα το πρώτο που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως εδώ πρόκειται για ένα "Γίγνεσθαι". Ποιητικό και φιλοσοφικό στο πυρήνα του φανερώματός του. Η συστημική σκέψη είναι η πρώτη που το κατενόησε. Είναι η πρώτη που -όπως κάθε φορά, στην παραμικρή υποψία αληθινής εξωσυστημικής πιθανότητας- αντιλήφθηκε όχι το ασύντακτο του πράγματος, περί του οποίου πολλοί αναφέρονται λυγμικώς προτάσσοντας την επάρκεια των σχολικών επαναστατικών εγχειριδίων τους.

Το ασύντακτο αυτό λοιπόν είναι ένας πραγματικός κίνδυνος. Διότι δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Γίγνεσθαι. Είναι Γίγνεσθαι. Και είναι το Γίγνεσθαι ενός καινούργιου ταξιδιού πάνω σε νέους χάρτες που εν τω γίγνεσθαι σχεδιάζονται, διότι εν τω γίγνεσθαι αναφαίνονται ήπειροι, αναβλύζουν θάλασσες, εξελίσσονται ή καταργούνται εν ακαρεί ολόκληρα είδη πρόσληψης της ηθικής, της λογικής, της αισθητικής.
Η συστημική σκέψη, με την αυτοματική εμπειρία εξουσίας που διαθέτει, αυτό το κατανοεί και αντιδρά αναλόγως. Όσο άμεσο είναι αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα -και παρηγορητικά μορφώνεται στις πλατείες της γενέθλιας ελπίδας- άλλο τόσο άμεσα είναι και τα αντανακλαστικά της συστημικής σκέψης. Ένστικτο επιβίωσης: εδώ κινδυνεύουμε. Και φυσικά, όταν λέμε για συστημική σκέψη, εννοούμε και τη συστημική σκέψη της αριστεράς υπό την οιαδήποτε εκδοχή της, κοινοβουλευτική, εξωκοινοβουλευτική, αναρχική (αχ, αυτή η έπαρση του επιχειρήματος "μολότοφ") και δεν συμμαζεύεται.
Είναι σίγουρο ότι όλη αυτή η εμπράγματη σκέψη ήδη πέφτει ως λαίλαπα με όλη την πολυπλοκότητα των τρόπων και των μεθόδων που γνωρίζει στο γίγνεσθαι της κάθε πλατείας Συντάγματος. Διότι η κατάσταση που γίνεται στο Σύνταγμα, ακροθιγώς ίσως προς το παρόν, δείχνει ότι η πραγματικότητα που ζούμε δεν είναι και τόσο πραγματικότητα. Ή τουλάχιστον ότι η πραγματικότητα δεν είναι αυτό το υποκυπτικό περιβάλλον, στο οποίο μοιραία ζούμε "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι". Είτε αυτοί είναι οι τραπεζίτες, είτε αυτοί είναι οι προσκυνημένοι, αλλά και οι απροσκύνητοι (και αυτή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σκέψη αν εξετασθεί έξω από την αστική επικράτεια του φοβικού φασισμού) πολιτικοί, είτε αυτοί είναι οι οδηγητικοί μηχανισμοί όλων των καλών προθέσεων.
Ίσως αυτό που λέει η κατάσταση, η οποία συμβαίνει στο Σύνταγμα να είναι ένα και μόνον κι αυτό όχι ως πρόθεση ή πρόταγμα πράξεως, αλλά ως ασύνειδα περίπλαμπρη συνείδηση του κόσμου: ίσως αυτό που λέει λοιπόν η συνταγματική συνθήκη των ημερών είναι πως η ζωή, η κοινή μας ζωή, είναι απείρως πολυτιμότερη απ' όσο είχαμε φαντασθεί μέχρι τώρα.
Αυτό και μόνο, αν γίνει κοινή συνείδηση, είναι ικανό να συμπαρασύρει όχι κυβερνήσεις και Μνημόνια, όχι να φυγαδεύσει βουλευτές (αυτές τις -στη συντριπτικότατη πλειοψηφία τους- ογκωδέστατες καταστρεπτικά ασημαντότητες) από την πίσω πόρτα της αισχύνης, όχι να καταλύσει τον δανεισμένο χρόνο μιας ειδωλοποιημένης ζωής, αλλά κυρίως είναι ικανό να αποκαταστήσει την κάθε φορά καινούργια έννοια και ιδέα της δημιουργίας.
Αυτή τη χοάνη, όπου ο καθένας χρειάζεται να βαπτίσει το ύψος του προς τα μέσα και το μέγεθός του προς τα ακόμα πιο μέσα. Κι ύστερα; Εδώ σε θέλω. Η απάντηση είναι, όπως δείχνει η πλατεία Συντάγματος, στα καινούργια νοήματα που προκύπτουν από τους καινούργιους τρόπους ερωτήσεων του Ενός προς τον Άλλον, από τους καινούργιους τρόπους ταξιδιού του Ενός προς τον Άλλον.
Και η απάντηση είναι πως εμείς οι ίδιοι είμαστε το ερώτημα, άρα εμείς οι ίδιοι πρέπει να γίνουμε η απάντηση. Εμείς. Εδώ. Με εγερτικό "εμείς". Με άπλετο "εδώ". Όχι φυσικά το επαίσχυντο παπανδρεϊκό "Σοσιαλισμός εδώ και τώρα", όχι φυσικά το προδοτικό "εδώ" (των συνειδήσεων προδοτικό) του αδιάντροπου φιλελευθερισμού του υιού κλεπτών του δημοσίου χρήματος, Καραμανλή, όχι φυσικά το "εδώ" του κάθε Προκρούστη και του κάθε Πιτυοκάμπτη που ασέλγησε και ανασκολόπισε Γη γενεσιουργό φωνή και κυρίως τη γενεσιουργό σιωπή. Την πηγή της μουσικής. Δηλαδή τη σύνταξη των ήχων της ζωής μας.
Αυτό ακριβώς γίνεται στο Σύνταγμα. Και στις άλλες πλατείες: Μια προσπάθεια να συνταχθεί ο ήχος της σιωπής μας. Η ύλη εκείνη του απρόοπτου που κάνει το όνειρο μέθοδο. Ασταθής μέθοδος. Σταθερή μπορεί να γίνει μόνο διά της ανακαλύψεως νέων βημάτων χορού. Διότι ο χορός είναι αυτό ακριβώς: η ανακάλυψη διαρκώς των βημάτων του σε μια αέναη και ατελεύτητη πορεία γεωμέτρησης του κόσμου. Δηλαδή του ανθρώπου μέσα στους ανθρώπους και τους ανθρώπους μέσα στον άνθρωπο.
Ώστε ελπίδα χορού είναι αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα. Ένα χοροδιδασκαλείο που δεν το είχαμε φαντασθεί. Ας μάθουμε τα βήματα του χορού. Κι ας τον απολαύσουμε. Μην ξεχνάμε ότι η απόλαυση ανήκει στους τρόπους ερμηνείας του κόσμου. Και ότι η απόλαυση είναι το άλλο όνομα της κάθε επανάστασης. Αυτό φοβάται η συστημική σκέψη όλων των ειδών: Την απόλαυση.
Πηγή: Αυγή