Μετά τον σάλο που προκάλεσαν οι δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου για το θέμα των μεταναστών σε κοινή εκπομπή που συνδιοργάνωσαν τα αθηναϊκά ραδιόφωνα εναντίον της εγκληματικότητας, ο ίδιος έστειλε στην «Ε» την παρακάτω επιστολή.
Την παραθέτουμε ως έχει:
«Για να προλάβω περαιτέρω παρεξηγήσεις, επαναλαμβάνω ό,τι είπα στον ραδιοφωνικό μαραθώνιο της Τετάρτης, κάπως πιο συμπυκνωμένα εδώ.
Να κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, διότι το εφιαλτικό πρόβλημά μας τώρα, χειρότερο απ' την οικονομική κρίση και την αβεβαιότητα, είναι ο τρόμος των πολιτών. Οπου και να διαμένουμε, διασχίζουμε την Αθήνα δύο φορές τη μέρα για δουλειές, μετά φόβου Θεού και με κλειστά τα τζάμια. Προχθές μαχαίρωσαν τον βοηθό μου.
Μία λύση θα ήταν να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε. Κι όταν επιτέλους δεήσει η Ευρώπη να σχεδιάσει κοινή πολιτική για τους μετανάστες και φύγουν οι άνθρωποι, τότε οι ιδιοκτήτες των εγκαταλελειμμένων σπιτιών σε χωριά και νησιά μας, θα 'χουν το σπιτάκι τους συντηρημένο κι απ' έξω κανένα αμπέλι ή χωράφι καλλιεργημένο.
Τα εξαρτημένα άτομα είναι άλλο. Πρέπει να φύγουν απ' το κέντρο και να φιλοξενηθούν σε κέντρα απεξάρτησης -χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερα- μακριά απ' τις πιάτσες, όπου να μην είναι τόσο εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων ναρκωτικών. Διότι πρέπει να αστυνομεύονται οι έμποροι και όχι οι εξαρτημένοι, για τους οποίους πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι είναι δικά μας παιδιά.
Να καθαριστεί το Ιστορικό Κέντρο, που δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά όλης της Ευρώπης. Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, το Θέατρο, η Φιλοσοφία και η ίδια η Ευρώπη. Και τώρα είναι ανθρώπινη χωματερή, κρανίου τόπος, έτσι θα το αφήσουμε; Περιμένοντας την Ευρώπη; Να καθαριστεί λοιπόν και τότε πια να κατοικηθεί με χαμηλό επιδοτούμενο ενοίκιο από νέα ζευγάρια, να ζωντανέψουμε.
Πιθανόν υπάρχουν κι άλλες, καλύτερες λύσεις απ' αυτές που ανέφερα. Θα μ' ενδιέφερε πολύ να τις ακούσω.
Αντ' αυτού, ακούω έναν αντίλογο από τα blogs και από μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο για μια λύση, να γίνει ένας διάλογος, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αλλά ενδιαφέρεται μάλλον να στήσει ένα θέαμα καβγατζίδικο, με ειρωνείες, εξυπνάδες και διαστρεβλώσεις. Πότε είπα εγώ για ξερονήσια και εξορίες; Ξερονήσι είναι τώρα το κέντρο της Αθήνας. Σε άθλια γκέτο, στοιβαγμένοι ζουν αυτοί οι δυστυχείς.
Το σχέδιο της κυβέρνησης να τους πάει σε περιφραγμένα στρατόπεδα τούς φαίνεται καλύτερο;
Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της διαστρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη απ' αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς.
Κι ύστερα πάλι αυτοί οι ίδιοι αναρωτιούνται: "Μα γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;"».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
«Για να προλάβω περαιτέρω παρεξηγήσεις, επαναλαμβάνω ό,τι είπα στον ραδιοφωνικό μαραθώνιο της Τετάρτης, κάπως πιο συμπυκνωμένα εδώ.
Να κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, διότι το εφιαλτικό πρόβλημά μας τώρα, χειρότερο απ' την οικονομική κρίση και την αβεβαιότητα, είναι ο τρόμος των πολιτών. Οπου και να διαμένουμε, διασχίζουμε την Αθήνα δύο φορές τη μέρα για δουλειές, μετά φόβου Θεού και με κλειστά τα τζάμια. Προχθές μαχαίρωσαν τον βοηθό μου.
Μία λύση θα ήταν να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε. Κι όταν επιτέλους δεήσει η Ευρώπη να σχεδιάσει κοινή πολιτική για τους μετανάστες και φύγουν οι άνθρωποι, τότε οι ιδιοκτήτες των εγκαταλελειμμένων σπιτιών σε χωριά και νησιά μας, θα 'χουν το σπιτάκι τους συντηρημένο κι απ' έξω κανένα αμπέλι ή χωράφι καλλιεργημένο.
Τα εξαρτημένα άτομα είναι άλλο. Πρέπει να φύγουν απ' το κέντρο και να φιλοξενηθούν σε κέντρα απεξάρτησης -χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερα- μακριά απ' τις πιάτσες, όπου να μην είναι τόσο εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων ναρκωτικών. Διότι πρέπει να αστυνομεύονται οι έμποροι και όχι οι εξαρτημένοι, για τους οποίους πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι είναι δικά μας παιδιά.
Να καθαριστεί το Ιστορικό Κέντρο, που δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά όλης της Ευρώπης. Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, το Θέατρο, η Φιλοσοφία και η ίδια η Ευρώπη. Και τώρα είναι ανθρώπινη χωματερή, κρανίου τόπος, έτσι θα το αφήσουμε; Περιμένοντας την Ευρώπη; Να καθαριστεί λοιπόν και τότε πια να κατοικηθεί με χαμηλό επιδοτούμενο ενοίκιο από νέα ζευγάρια, να ζωντανέψουμε.
Πιθανόν υπάρχουν κι άλλες, καλύτερες λύσεις απ' αυτές που ανέφερα. Θα μ' ενδιέφερε πολύ να τις ακούσω.
Αντ' αυτού, ακούω έναν αντίλογο από τα blogs και από μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο για μια λύση, να γίνει ένας διάλογος, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αλλά ενδιαφέρεται μάλλον να στήσει ένα θέαμα καβγατζίδικο, με ειρωνείες, εξυπνάδες και διαστρεβλώσεις. Πότε είπα εγώ για ξερονήσια και εξορίες; Ξερονήσι είναι τώρα το κέντρο της Αθήνας. Σε άθλια γκέτο, στοιβαγμένοι ζουν αυτοί οι δυστυχείς.
Το σχέδιο της κυβέρνησης να τους πάει σε περιφραγμένα στρατόπεδα τούς φαίνεται καλύτερο;
Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της διαστρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη απ' αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς.
Κι ύστερα πάλι αυτοί οι ίδιοι αναρωτιούνται: "Μα γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;"».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
4 σχόλια:
Θλίψη και απογοήτευση για το κατάντημα του Δ. Σαββόπουλου http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/05/mega.html
Ανοιχτή επιστολή στο Διονύση Σαββόπουλο ή μάλλον σε αυτούς που κατά δήλωσή του, τον έχουν δωροδοκήσει, και εξακολουθούν (υποθέτω εγώ) να τον δωροδοκούν.
Είναι αλήθεια ότι ο Διονύσης Σαββόπουλους βρήκε την ταυτότητά του στο ρόλο του παραμυθά. Παλιότερα κρατούσε για τον εαυτό του το ρόλο του κεντρικού ήρωα, τώρα όμως κύλησε ο τέντζερης και βρήκε αυτόν για καπάκι στο ρόλο του αφηγητή. Για να γίνει ο χρόνος καινούριος, για να γίνουμε, δηλαδή, εργατικά χρυσόψαρα. Στο πλαίσιο προώθησης των παραστάσεών που θα κάνει στο Ακροπόλ, μετά τη μεγάλη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής, εμφανίστηκε ως άλλος Πάγκαλος σε πιο φιλική για το χρήστη συσκευασία για να μας πει ότι δωροδοκηθήκαμε από του πολιτικούς, και το πρόβλημα είναι ότι τα χρήματα με τα οποία όλοι δωροδοκηθήκαμε ήταν δυστυχώς δανεικά και τώρα πρέπει να τα βρούμε και να τα δώσουμε πίσω.
Ωραία. Επειδή, λοιπόν, ο κύριος Σαββόπουλος γνωρίζει ότι η έννοια της συλλογικής ευθύνης ήταν ένα από τα καλύτερα εργαλεία των ναζί και δεν μπορεί να μπαίνει στο στόμα ενός καλλιτέχνη, ας ξεκινήσει το θεάρεστο και πατριωτικό του έργο βρίσκοντας και επιστρέφοντας όσα χρήματα πήρε από το Υπουργείο Αμύνης για να κάνει περιοδεία στα στρατόπεδα και γενικά όσα χρήματα χρειάστηκε η καθεστηκυία τάξη για να τον εξαγοράσει (για να πάψει, δηλαδή, να κάνει αυτό για το οποίο ο κόσμος τον έβαλε στα σπίτια του και στην καρδιά του) και ας τα επιστρέψει στο κράτος. Επίσης, αν γνωρίζει συναδέλφους του ή άλλους που έλαβαν τέτοιου είδους πεσκέσια να τους καταγγείλει δημόσια και να τους παροτρύνει να κάνουν το ίδιο. Γιατί ως γνήσιοι Έλληνες, οι πέντε νταβατζήδες που – κατά δήλωση του Κ. Καραμανλή junior – κυβερνάνε την Ελλάδα, συνηθίζουν να χορηγούν καλλιτεχνικά δρώμενα, είναι κάτι που ενδείκνυται ως μέθοδος ξεπλύματος χρημάτων και συνειδήσεων.
Κατά τα άλλα, όταν μιλάμε για τον ανώνυμο κόσμο, η λέξη δωροδοκία είναι ευφημισμός και εν τέλει ανακριβής για να περιγράψει τον τρόπο που διοίκησε το σύστημα του ΠαΣοΚ. Η λέξη εκβιασμός ταιριάζει καλύτερα. Κοιτάζοντας τα πράγματα από την απόσταση της επόμενης μέρας που πρέπει να παραδεχτούμε ότι ξημέρωσε, η πράσινη κάρτα του κόμματος από πολύ νωρίς κατέληξε να αποτελεί δήλωση πίστης ότι ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός – στα καθ’ ημάς ότι ο βασιλιάς εξακολουθεί να σοσιαλίζεται – υπό την απειλή μιας πανταχού παρούσας λερναίας γραφειοκρατίας ικανής και πρόθυμης να σου κόψει τα πόδια και να σε κρατήσει για κατοικίδιο.
Η ιστορία αυτού του τόπου είναι ακόμα νωπή και δεν υπάρχει εμπεριστατωμένη καταγραφή. Ερίζουμε ακόμα για το 1821, τι να πούμε για τα πιο πρόσφατα. Κυκλοφορεί, όμως, προφορικά, και στην Ελλάδα, ευτυχώς, όλοι μιλάνε. Έχω συγκινηθεί και έχω διδαχτεί από τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου. Την επιστολή αυτή όμως, θα την κλείσω με έναν στίχο του Γιάννη Νεγρεπόντη. Δε θα περάσει ο φασισμός.
Δανάη Παναγιωτοπούλου
20/02/2011
Δημοσίευση σχολίου