Τα ένστολα παιδιά του λαού, που χτυπάνε ανελέητα ανυπεράσπιστους διαδηλωτές, κάνουν, απλώς, τη δουλειά τους.
Είναι αλήθεια ότι υπερβαίνουν το μέτρο, φέρονται σαν κτήνη, αλλά τι να κάνουν; Πώς να αντεπεξέλθουν στη βία της πολιτικής του Μνημονίου; Ισως τα έχουμε παρεξηγήσει τα ένστολα παιδιά. Ποιος ξέρει (οι ψυχαναλυτές έχουν λουφάξει), ίσως στα πρόσωπα των ανυπεράσπιστων γυναικών και αντρών να βλέπουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους και να βγάζουν επάνω τους το δικό τους μίσος, γιατί τους έφεραν σ' αυτόν τον κόσμο, σ' αυτήν τη γ.... κοινωνία.
Μια κοινωνία, που καθημερινά τους φτύνει και τους χλευάζει, τους αποκαλεί μπάτσους-γουρούνια-δολοφόνους, τους προσάπτει ότι αυτοί (οι μπάτσοι) πουλάνε την ηρωίνη και λοιπά. Ε, τι να κάνουν τα καημένα τα ένστολα παιδιά, πρέπει κάπου να ξεσπάσουν. Και όταν βρίσκουν ευκαιρία, χτυπάνε και γελάνε· ανοίγουν κεφάλια διαδηλωτών και τους ειρωνεύονται λέγοντάς τους «καλό ράψιμο».
Ή, όταν κάποιος γιατρός (λέει το ρεπορτάζ) προσπαθεί να βοηθήσει κάποιον ωτορραγούντα, ο επικεφαλής της διμοιρίας τον αποπέμπει με την ευγενικότατη ρήση «Φύγε, ρε μαλάκα, από δω». Και τι θα γινόταν αν ο γιατρός ανταπέδιδε τον χαρακτηρισμό; Αν του 'λεγε, δ.χ., «μαλάκα να πεις τον γιο σου, (ή τον αδελφό σου ή τον συνάδελφό σου) και όχι εμένα που προσπαθώ να σώσω μια ζωή»; Αλλά ας μη φτάσουμε στο τέλος της υποθετικής ερώτησης.
Κι ενώ οι γιατροί που εξέτασαν τους τραυματίες μίλησαν για πρόθεση ανθρωποκτονίας εκ μέρους των ένστολων παιδιών (του λαού, μην ξεχνιόμαστε), ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θύμωσε (!) γιατί οι υφιστάμενοί του παρήκουσαν τις εντολές του (ρητές -λέει- εντολές για αποφυγή παρεκβάσεων και προκλήσεων εκ μέρους της αστυνομίας). Αντε τώρα να μαζέψεις τους νεαρούς διαδηλωτές που το αίμα τους βράζει και το μυαλό τους είναι άπηχτο... Πολλοί λένε και φαίνεται να έχουν δίκιο ότι είναι πολιτική στάση η βία της αστυνομίας, ότι έχουν εντολές άνωθεν για να πολωθεί το κλίμα και να τρομοκρατηθούν όσοι επιμένουν, ειρηνικά και δημοκρατικά, να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, τη βελτίωση και όχι χειροτέρευση της ζωής τους.
Υπάρχουν, βεβαίως, και υπερασπιστές των ένστολων παιδιών του λαού, στα media κυρίως. Κάποιοι φιλελεύθεροι που έχουν μπερδέψει την επίφαση Δημοκρατίας που ζούμε με την όντως Δημοκρατία. Αλλά και κάποιοι αριστεροί που θεωρούν ότι αν γίνει μια ΕΔΕ και τιμωρηθούν τα 5-6 τσογλάνια της αστυνομίας θα βελτιωθεί η εικόνα της τελευταίας, θα αποδοθεί δίκαιο και λοιπά φληναφήματα (παρότι το φαινόμενο της αστυνομικής βίας είναι παλιό, σύμφυτο με τη βία του πολιτικού συστήματος που έχουμε επιλέξει και το υπερασπιζόμαστε, οι ανόητοι...). Αλλά φιλελεύθεροι και αριστεροί έχουν τις ίδιες (διαφωτιστικές) καταβολές. Υλοφροσύνη και το συναίσθημα να πάει στα κομμάτια.
Αλλά δεν οικοδομούνται μόνο χρησιμοθηρικά οι κοινωνίες, ούτε με βάση τον κοινό νου, γιατί αυτά τα οδηγούν όπου και όπως θέλουν οι ελίτ. Σ' αυτό το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας τα φασιστοειδή παίρνουν τον λόγο, εγκληματούν ασύστολα, διαστρέφουν κι εκμεταλλεύονται αυτό το έλλειμμα, κάνουν κολληγιά με τα ένστολα παιδιά του λαού και μεις οι αθώοι πολίτες τρέμουμε να βγούμε στον δρόμο ή ακόμη και να πάμε στη δουλειά μας. Αλλά πόσο αθώοι είμαστε; Εχουν δίκιο όσοι περιμένουν τα χειρότερα, γι' αυτό ανάγκη πάσα να εμφανιστεί στο προσκήνιο η Δημοκρατία: η παρέα, η γειτονιά, το σωματείο, ο πολιτισμός, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στον διπλανό. Διαφορετικά θα μας κλαίν' οι ρέγγες και θα μας σκοτώνουν εν ψυχρώ τα ένστολα παιδιά (είπαμε, του λαού...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου