του Θ.Καρτερού
Ο Ομπάμα πιάνει πατρικά από τον ώμο και συγχαίρει τον δικό μας: keep walking George. Ο Στρος Καν δεν διστάζει να πει δημοσίως πώς πρέπει να φέρεται η αντιπολίτευση στην Αθήνα, αλλά και πώς οι Έλληνες είναι απατεώνες και κλέφτες και συνεπώς δικαίως τους έριξαν στα σκατά -αλλιώς θα έπεφταν στην άβυσσο. Η κυρία Μέρκελ δοκιμάζει (ένα-δύο, ένα-δύο…) στο εξαντλημένο ελληνικό ακροατήριο τα κηρύγματα της αυστηρής κόρης του πάστορα, που προορίζονται για όλους τους Ευρωπαίους. Ο Σαρκοζί ξαποστέλνει τον δικό μας με άδεια χέρια, πάντα όμως με γαλατική ευγένεια που θυμίζει το γνωστό: Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά… Και η τρόικα της Αθήνας συμπεριφέρεται στους ιθαγενείς χειρότερα από τον Άγγλο ύπατο αρμοστή των Ινδιών.
ΤΟ ΥΦΟΣ, φίλε μου, το ύφος αποκαλύπτει πολλά… Το ήθος τους το ξέρουν οι πάντες. Το ύφος τους, όμως, το θράσος, το φτύσιμο, οι ταπεινωτικές εκφράσεις, οι ρατσιστικές διαπιστώσεις από τη μια, και από την άλλη τα υποκριτικά χειροκροτήματα, τα βραβεία - καθρεφτάκια για τον πρόθυμο φύλαρχο, δείχνουν πού μας έχουν καταντήσει.
Γιατί μπορεί το ήθος τους να επιτάσσει να μην σέβονται τίποτε εκτός από τα συμφέροντα των «δικών τους», αλλά όλα γίνονται με ένα ύφος, ένα τακτ, μια διπλωματικότητα, μια επίφαση ευγένειας, βρε αδελφέ. Η κυριαρχία και το κέρδος τούς ενδιαφέρουν, δεν χρειάζονται οι περιττές προσβολές και μάλιστα απέναντι σε λαούς ολόκληρους. Δεν βρίζουν πατόκορφα τους Ιρλανδούς ούτε κανακεύουν σαν ανήλικο τον Θαπατέρο ούτε διατάζουν -ακόμα- τους Πορτογάλους. Με μας όμως…
ΜΕ ΜΑΣ δεν χρησιμοποιούν καμιά διπλωματική μάσκα. Επειδή τους έχουμε ανάγκη, θα πεις. Μα κι αυτοί μας έχουν ανάγκη. Επειδή δεν πάει η οικονομία μας καλά. Μα υπάρχουν κι άλλες οικονομίες που αντικρίζουν την άβυσσο. Γιατί τότε; Μα γιατί, όπως και στην καθημερινή ζωή, για να σου μιλάει κανείς άσχημα, να σε προσβάλλει, να σε βρίζει σε κάθε ευκαιρία, δεν αρκεί το δικό του ήθος και ύφος. Χρειάζεται να συμπράξει και το δικό σου. Πρέπει να το σηκώνεις κι εσύ, πώς το λένε. Να σκύβεις το κεφάλι, να το βουλώνεις, να σε φτύνουν και να λες ότι ψιχαλίζει. Ακόμα χειρότερα: να συμφωνείς και να επαυξάνεις στις προσβλητικές διαπιστώσεις, να τους δίνεις επιχειρήματα, να τους παρέχεις εκ των ένδον την επιβεβαίωση όχι απλώς ότι σηκώνεις τους τσαμπουκάδες και την περιφρόνησή τους, αλλά κι ότι τα αξίζεις.
ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙΣ για παράδειγμα ότι κυβερνάς μια διεφθαρμένη χώρα, για να τους κάνεις το χατίρι. Να κουνάς το κεφάλι σαν βλάκας όταν σου δίνουν προσβλητικά μαθήματα. Να κουνάς σαν φύλαρχος τα φτερά σου όταν σου χαρίζουν καθρεφτάκια γιατί εφαρμόζεις πιστά τη δική τους πολιτική. Να τηλεφωνείς κρυφά και να ζητάς να στείλουν τον στρατό τους για να βάλει σε τάξη τον λαό σου, την ίδια στιγμή που στη χώρα σου διακηρύσσεις ότι θα αμυνθείς μέχρις εσχάτων. Να κορυβαντιάς ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και ότι όλοι είμαστε βουτηγμένοι στις κομπίνες. Να διατυπώνεις μόνος σου θεωρίες μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Και να υμνείς σε κάθε ευκαιρία ως ήθος και ύφος αλληλεγγύης τις αποικιακού τύπου καρπαζιές.
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Το συστηματικό καρπάζωμα δεν χρειάζεται μόνο πρόθυμους να το διαπράξουν. Χρειάζεται και πρόθυμους να το δεχτούν. Μπορεί ο Στρος Καν να δηλώνει ότι στην Ελλάδα η απάτη πάει σύννεφο -ενώ στη Γαλλία του όλα είναι σε πλήρη αρμονία με το δίκαιο και την ηθική...- αλλά η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό πάει σύννεφο η καρπαζιά. Κι αυτό το ύφος της φάπας που επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία διάφοροι εις βάρος μας δεν είναι άσχετο με το ύφος της φάπας όσων μας κυβερνούν και μας εκπροσωπούν. Μια ματιά στο ύφος των διαφόρων υπεροπτικών Στρος Καν και των διαφόρων ταπεινών Παπανδρέου και Υπο-Παπανδρέου αρκεί για να καταλάβει κανείς σε ποια σκατά έχει όντως πέσει η Ελλάδα -για να μιλήσουμε τη γλώσσα του Μεγάλου Αφεντικού. Και να αναρωτηθεί μήπως θα ήταν καλύτερη η άβυσσος από τέτοιου είδους σωτηρία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου