Έχει πει ο Νίτσε: "Αυτός που αγοράζεται είναι μικρής αξίας". Είναι η μεγάλη και οδυνηρότατη αλήθεια την οποία βιώνουμε όλοι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι. Ας θυμηθούμε και τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και τη μεγαλειώδη διαφορά που έθεσε μεταξύ τιμής και χρήματος. Αν, λοιπόν, σήμερα η Ελλάδα αγοράζεται από οποιονδήποτε μουστερή το θελήσει, από οποιονδήποτε τοκογλύφο το θελήσει, είναι επειδή η Ελλάδα είναι μικρής αξίας. Είναι επειδή δεν κατάφερε ποτέ να αυξήσει το εσωτερικό, το ζωτικό της κεφάλαιο, επειδή το σπαταλούσε προκειμένου να αυξήσει το εξωτερικό της χρέος. Η Ελλάδα είναι μικρής αξίας γιατί ανασκολόπησε κάθε τρυφερότητα και κάθε περηφάνεια που πήγε να δημιουργηθεί σ' αυτόν τον τόπο. Σπατάλησε ακόμα και τα ζωτικά της ψεύδη μετατρέποντάς τα σε αναντίρρητες αλήθειες.
Η Ελλάδα είναι μικρής αξίας γιατί φοβήθηκε το ίδιο της το έθνος και, αντί να το αφήσει να δημιουργηθεί και να υπάρξει γι' αυτό που ήταν, το προσπέρασε και το κατασκεύασε σα να ήταν ντροπή η ίδια του η υπόσταση, η ίδια του η ιστορική αξία. Έτσι το έθνος προσπέρασε τον λαό, τον καταπλάκωσε και δεν τον άφησε ποτέ να προβιβασθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πάντοτε βεβαίως με το βαρύ χέρι της εξουσίας και πάντοτε με την αδίστακτη και αγελαία συμπεριφορά των επιτήδειων που οργίασαν και οργιάζουν διαρκώς και αδιαλείπτως χωρίς να ταράσσεται η συνέχεια της συμπεριφοράς τους ούτε από τραγωδίες, ούτε από ήττες, ούτε από υποδουλώσεις, ούτε από φασισμούς, ούτε από ναζισμούς, ούτε από εμφυλίους, ούτε από τίποτα. Και αντί να μας απασχολεί αυτή η κατάντια της μικρής αξίας του τόπου μας, του τόπου όπου ζούμε και όπου μιλούμε τη γλώσσα μας, αλλά και του τόπου τον οποίο θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, δηλαδή τη γλώσσα πρωτίστως την οποία θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, εμείς διυλίζουμε τα φληναφήματα (δεξιά κι αριστερά) περί της συνέχειας ή της ασυνέχειας του ελληνικού γλωσσικού φαινομένου και του ελληνικού ιστορικού υποκειμένου. Και στο μεταξύ, ή μάλλον μεταξύ ιστορικής και γλωσσικής συνέχειας ή ασυνέχειας, ο τόπος κατάντησε να αγοράζεται, κατάντησε δηλαδή μικρής αξίας, επειδή με χίλιους δύο τρόπους έχασε την αξιοπρέπειά του. Επειδή δεν κατάφερε ποτέ να συγκροτηθεί ως οντότητα. Δεν κατάφερε να συνταχθεί. Κι έτσι κατάντησε το Σύνταγμα μπαίγνιο στα χείλη του Μητσοτάκη και του κάθε Μητσοτάκη επιτήδειου, που την κάθε ιστορική εποχή και την ερμηνεία της την αντιλαμβάνεται ως ευκαιρία νέας αρπαγής, νέας σπατάλης, πάντοτε με νέους κώδικες ερμηνείας της ιστορίας που την ταπεινώνει σε χυδαιότητα εξυπηρέτησης της τρέχουσας ιστορικής στιγμής, με σκοπό το ίδιον κέρδος. Οι ωραιότεροι στον αγώνα εναντίον αυτής της κατάστασης χάθηκαν. Και χάθηκαν με τέτοιο τρόπο, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Κάπως έτσι φτάσαμε στους νεώτερους Καραμανλήδες (που προέκυψαν από τους προηγούμενους), στους νεώτερους Παπανδρέου (που προέκυψαν από τους προηγούμενους) και σ' αυτόν τον βόρβορο από τσογλανοπαρέες αμέριμνων τσογλανιών που αγοράζονται μπιρ παρά όντας μικρής αξίας και μας παίρνουν όλους στον λαιμό τους υπακούοντας στο ίδιον όφελος (όχι αναγκαστικά το χρηματικό) και εκτελώντας χωρίς συνείδηση την ύψιστη αποστολή της πολιτικής (και της οποιασδήποτε άλλης) εξουσίας, υποβιβάζοντάς την σε τιμωρητικό λόγο. Χυδαία υποκείμενα, μικρής αξίας ώστε να αγοράζονται, οδηγώντας χαρούμενα τον τόπο στην εξαφάνιση, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σαν να πρόκειται για μια υπόθεση λογιστικής εγγραφής. Την οποία μάλιστα χειρίζονται ύποπτα πρόσωπα από τον αρπακτικότατο μεγαλοδικηγόρο σκοτεινών συμφερόντων υπό την λεοντή υπουργού Επικρατείας Χάρη Παμπούκη, μέχρι τον αλλοπαρμένο συγγραφέα (ήμαρτον, Κύριε) Νίκο Παπανδρέου πρωθυπουργικό αδελφό, σε ρόλο εξωθεσμικού ντίλερ που διαπραγματεύεται την πώληση τμημάτων του ελληνικού εδάφους.
Και στη μέση ο γλείφτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη, μικρής αξίας άνθρωπος ώστε να πουλιέται πότε σκυλοπνίγοντας το "Σαμίνα" και πότε θεοποιώντας το Παπανδρέικο. Και στη μέση κι αυτός ο καημένος ο Βούρος, ο ηθοποιός ντε, που ως κυβερνητικός βουλευτής τα μπέρδεψε και δεν μπορεί να νοιάζεται πού γεννάει ο πελεκάνος και να χάνεται τέτοια ευκαιρία ανάπτυξης με το να αγοράζεσαι. Ε, ρε γαμώτο, άμα δεν ξεχωρίζεις το ξεπούλημα από την ανάπτυξη, είσαι και μαλάκας μικρής αξίας. Διότι, άμα είσαι μαλάκας ογκώδους ολκής και μικρής αξίας, είναι άλλο πράμα: για γέλια και για κλάματα. Κάτι σαν Πάγκαλος, ας πούμε. Και στη μέση, επίσης, αυτό το υποπόδιο το αγορασμένο από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, ο Κώστας Καρτάλης. Που δεν φτάνει το ότι αγοράστηκε και καταστροφικά έδρασε εναντίον της πατρίδας του με το (και οικολογικά) όνειδος των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, που γέμισε μπετόν... το μπετόν, βγήκε κι από πάνω να πει ότι "σε καιρούς κρίσης η οικολογία είναι πολυτέλεια". Λες και δεν έγινε τίποτα. Λες και έπεσε από τον ουρανό ο κυρ-Καρτάλης. Από 'κεί όπου πέφτουν δικαιωματικώς (λόγω γραβάτας) μονάχα Δρούτσες και Γερουλάνοι. Α, ναι, και κάτι Παπακωνσταντίνου λόγω καλών σπουδών.
Ώστε... αυτά. Και μην τολμήσει κανείς να πει όχι. Διότι το όχι κοστίζει ακριβά. Μπορεί να σε καταβάλει εις όλην την ζωή σου, που λέει και ο Καβάφης. Άσε που δεν βρίσκει εύκολα αγοραστή. Ενώ το ναι!! Επειδή είναι φτηνό, εύκολα αγοράζεται. Και βγαίνεις και από την κρίση. Συνείδησης προπαντός.
Πηγή : Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου