Το ΄Άσυλο" είναι κατάκτηση. Ο αρχικός του σκοπός ήτανε να εμποδίσει την εισβολή των αστυνομικών γκλομπς και των στρατιωτικών τανκς στους χώρους όπου η έρευνα γεννάει καινούργιες Ιδέες, κι αυτές, με τη σειρά ους, γεννούν τον καινούργιο Κόσμο. Ήρθε, όμως, ο καιρός και τα γκλομπς ξαναγύρισαν στις θήκες τους (έστω και δομικαστικά) και τα τανκς πάρκαραν οριστικά(;) στους στρατώνες. Το "Άσυλο", όμως, παρέμεινε. Ως Σύμβολο όμως και όχι ως συρματόπλεγμα του Έβρου.
Κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί κανείς να το κεριζώσει εκεί όπου το εγκατέστησαν, εμπνευσμένοι από τον έμφυτο Πολιτισμό τους, οι αγώνες ενός λαού που εδώ και καιρό μπορεί να κουράστηκε, μπορεί και να φοβάται. Και ίσως έπαψε να υποψιάζεται πως τα γκλομπς είναι εύκολο να βγουν από τις θήκες τους και τα τανκς να βγουν από τους στρατώνες. Ίσως ξέχασε πως τα σύμβολα που γεννούν οι Πολιτισμοί δεν ξεριζώνονται με τίποτε. Και όποτε χρειαστεί κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο. Γίνονται γροθιές, κραυγές, φωτιά και καπνός.
Βέβαια, το κράτος της παραδοσιακής και της μεταμοντέρνας Δεξιάς έψαξε να βρει τρόπους να τελειώνει με το "Άσυλο". Να ξεχάσει Πολιτισμούς, Έρευνα, Ιδέες, Σύμβολα. Έφτιαξε νόμους, προμηθεύτηκε καινούργια γκλομπς, ξαναλάδωσε τις ερπύστριες των τανκς, ξανατάισε τα τηλεοπτικά της παπαγαλάκια, δρομολόγησε και τα κατάφερε νέους συμβιβασμούς.
Δεν μπόρεσε να νικήσει, όμως. Γιατί, το είπαμε, τα σύμβολα δεν νικιούνται. Έρχονται και γίνονται ένα με την Ιστορία. Γράφονται στους τοίχους και στοιχειώνουν εκεί. Σπέρνονται στα χωράφια και ξαναφυτρώνουν. Γίνονται τραγούδια, ζωγραφιές. Εμπνέουν κινήματα. Τουφεκίζονται την αυγή και μόλις ανατείλει ο ήλιος και ξεραθούν τα αίματα ξαναγίνονται γαρύφαλλα και μοσκοβολάνε. Το κράτος της παραδοσιακής και της μεταμοντέρνας Δεξιάς δεν ησυχάζει, όμως. Οι Πολιτισμοί και τα Σύμβολα δεν τη βολεύουν. Της κλείνουν το δρόμο. Νοσταλγεί τα γκλομπς, νοσταλγεί τα τανκς, κι ας μην το ομολογεί, γιατί φοβάται την Ιστορία, τα Τραγούδια, τους γραμμένους Τοίχους, τα ξαναγεννημένα Γαρύφαλλα, τα ξαναφυτρωμένα Χωράφια.
Όλα τα φοβάται ένα τέτοιο κράτος που μας το έχουν φορέσει σαν το "Σιδηρούν προσωπείο" του παραμυθιού και μεις δεν λέμε να το διώξουμε από πάνω μας.
Και τώρα τελευταία άρχισε να φοβάται και τους μετανάστες. Αυτούς που, τελικά, δεν πνίγονται στο δρόμο της απελπισμένης φυγής τους. Που δεν μπλέκουν στα συρματοπλέγματα του Έβρου. Που πληρώνουν ακριβά για μια φέτα λασπωμένο ψωμί.
Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί ένας τρόπος να μπούνε δίπλα στο "Άσυλο" και οι Μετανάστες. Να προβληθεί το πρώτο ως αιτία της κοινωνικής ανησυχίας και οι δεύτεροι ως αιτία της ανεργίας και του "αφελληνισμού". Και να η κατάληψη της Νομικής.
Έτσι, πρώτα ο Θεός, ήρθαν όλα και "έδεσαν". Μη μου πείτε πως είναι τυχαίο
Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου