Απ' όλους τους λαούς οι Ελληνες ονειρεύτηκαν πιο όμορφα τ' όνειρο της ζωής.
Γκαίτε
«Maximen und Reflexionen»
Αναρωτιέσαι ύστερα ή όχι, σε ποιους Ελληνες αναφέρεται ο ποιητής που πέθανε έντεκα χρόνια μετά το 1821. Και τι αυτοκριτική θα έκανε αν ζούσε σήμερα, που το «όνειρο» και μάλιστα της ζωής είναι λιανεμπόριο και χονδρεμπόριο, παζάρι και ύποπτη πολιτική συναλλαγή στην Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί, στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να ψήνονται σε σβηστό φούρνο «Ζήμενς»...
Μ' αυτές τις υποθέσεις κι εξελίξεις των σκανδάλων, τις εξεταστικές και τις αυτοκαθαρτήριες φανφάρες μιας παρακμιακής αστικής τάξης, έχεις την εντύπωση πως πλήρωσες πανάκριβο εισιτήριο, την ψήφο σου, για να βλέπεις τα παρασκήνια, τους υποβολείς, τα καμαρίνια του θιάσου ως παράσταση. Είναι υπερφωτισμένη η σκηνή της εξαπάτησης, γιατί σε μετατρέπει σε θεατή - πρωταγωνιστή μιας θλιβερής φτυσιάς που την κρύβεις στην παλάμη σου κι αμέσως νίβεσαι μ' αυτήν και ...καθάρισες.
Ετσι, το έργο με τίτλο «η μίζα» παίζεται επί δεκαετίες τώρα με επιτυχία από τους εμπνευστές του και συγκεντρώνει μια αφόρητη πλειοψηφία θεατών - ψηφοφόρων. Οι οποίοι αδυνατούν να διακρίνουν πίσω απ' τη μαρκίζα, την πολιτική τραγωδία που γεννάει τη μίζα ως μέσο ηθικό και νόμιμο, όσο παραμένει, ατομικώς κι όχι πολιτικώς, αδιαφανές.
Οσο η ανηλεής προπαγάνδα μετατοπίζει τον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής σκέψης των μαζών στον προμηθευτή - ενδιάμεσο και κρύβει έτσι την ουσιαστική συναλλαγή, τόσο θα πτωχεύει η πλειονότητα των εργαζομένων και θα γίνεται εφιάλτης το «όνειρο της ζωής».
Οι συμβάσεις τύπου «Ζήμενς» έχουν δύο αντισυμβαλλόμενους. Την πολυεθνική από τη μια, γιγάντια σε δύναμη κεφαλαίου, και την ντόπια αστική μεταπρατική πολιτική ηγεσία, που αγοράζει αγαθά, τεχνογνωσία και υπηρεσίες πουλώντας τον κλεμμένο από τους εργαζόμενους πλούτο και ενεχυριάζοντας δικαιώματα, υποθηκεύοντας γη και παραχωρώντας εθνική κυριαρχία. Ολα με την option της διατήρησής της στην εξουσία.
Αυτή η πολιτική ταξική σύμβαση δεν αλλάζει ως προς τους πωλούμενους μπιρ παρά, όλους εμάς, αν η μίζα είναι μικρή ή μεγάλη, φανερή ή κρυφή. Γιατί μας μετατρέπει όλους σε μια μίζα, ένα συνολικό πολιτικό αντίτιμο. Καταβαλλόμαστε ερήμην μας και χωρίς αντάλλαγμα άλλο απ' τη ...χαρά να κυβερνιόμαστε από ταξική μειοψηφία αγεληδόν.
Είναι σαφές πως το όνειρο της ζωής για να το δεις, όπως λέει κι ο ποιητής, πρέπει να είσαι ελεύθερος να διαλέξεις πώς θα ζήσεις και γιατί θα πεθάνεις. Δεν αναφέρεται σε λαούς που καταντούν να ονειρεύονται μια βολική επιβιωτική σκλαβιά επιβεβλημένη από τους δύσοσμους «καθαρούς» επιβήτορες των ονείρων μας.
Οι ποιητές κράτησαν όρθιους βασανισμένους και φυλακισμένους, αιχμαλώτους και πολιορκημένους, τα θύματα των άδικων πολέμων. Στην εποχή μας τείνουν να θεωρούνται άχρηστα μπαγιάτικα κατεψυγμένα κουλούρια, ανίκανα να χορτάσουν πεινασμένα μυαλά όταν βγαίνουν αχνιστά διαστρεβλωμένα απ' τους φούρνους μικροκυμάτων της ιδεολογικής κουζίνας του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Δεν αποδίδουν κέρδη κι ίσως εγκυμονούν και κινδύνους. Είναι σαν τις πέτρες.
Μ' αυτές θα πάρουμε τους δυνάστες παραμάζωμα. Γιατί όπως λέει κι ο Γκαίτε: «Οι πέτρες είναι σιωπηλοί δάσκαλοι. Αφήνουν άφωνο εκείνον που τις παρατηρεί. Κι ό,τι καλύτερο διδάσκουν δεν ανακοινώνεται».
Πηγή:Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου