Νά μια αυθαίρετη πρόσθεση: Παφίλης 14,43, συν Μητρόπουλος 6,23, συν Ψαριανός 3,81, συν Χάγιος 2,29, συν Αλαβάνος 2,16, ίσον 28,92. Νά και ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, βασισμένο στην παραπάνω αυθαίρετη πρόσθεση: Εάν και εφόσον οι αριστεροί συνδυασμοί στην Αττική άθροιζαν τις δυνάμεις τους με κάποιο είδος συσπείρωσης, συμπαράταξης, μετώπου, η αριστερά θα ήταν η μεγαλύτερη δύναμη στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας. Με διαφορά πέντε μονάδες από τον δεύτερο και καταϊδρωμένο εκλεκτό του ΠΑΣΟΚ. Και με σχεδόν βέβαιη τη νίκη στον δεύτερο γύρο. Ενώ ίδια περίπου εικόνα θα διαμορφωνόταν σε ουκ ολίγες περιφέρειες και δήμους.
Τι θα συνέβαινε στην περίπτωση αυτή; Το πολιτικό σκηνικό θα έβλεπε επιτέλους τον χάρο με τα μάτια του. Η πολιτική του Μνημονίου, των διλημμάτων, των εκβιασμών και της ολικής επαναφοράς θα γνώριζε την πιο δραστική αμφισβήτηση. Ο λαός που δοκιμάζεται θα έκανε ένα μεγάλο βήμα μπρος, οι ελπίδες ότι ο αγώνας αποδίδει θα άνθιζαν και η αριστερά θα πρόβαλλε μετά από πολλά χρόνια ως δύναμη αποτελέσματος, ικανή να διεκδικήσει την εξουσία και να επιβάλει πολιτικές. Εν ολίγοις, τίποτε δεν θα ήταν πια το ίδιο μετά από αυτή την εκλογική μάχη. Για να μην συνυπολογίσουμε την επίπτωση του εκλογικού αποτελέσματος στον αγώνα των εργαζομένων στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς.Εσείς, αλήθεια, δεν τον κάνατε αυτό τον λογαριασμό; Και δεν φτερούγισε κάτι μέσα στην καρδούλα σας όταν είδατε το άθροισμα; Δεν μπήκατε σε σκέψεις μήπως, ρε παιδί μου, κάποιο μήνυμα στέλνει κι ο κόσμος με την ψήφο του και προς τα δω; Μήπως κάτι ζητάει; Μήπως κάτι δείχνουν προς όλους, προς όλους, προς όλους, τα έρμα τα ποσοστά; Ή μήπως δεν μπορείτε να φανταστείτε τα επιτελεία των αντιπάλων, που βλέποντας αυτούς τους σκόρπιους αριστερούς αριθμούς αναστενάζουν με ανακούφιση; Γιατί; Μα γιατί η αριστερά ξέχασε την πρόσθεση που επί δεκαετίες δίδασκε και τώρα επιδίδεται στη διαίρεση, στην αφαίρεση και στην πολιτική των κλασμάτων.
Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν πολιτικές διαφορές, θα μας πουν, και τέτοια αθροίσματα βλέπει μόνο ο πεινασμένος που ονειρεύεται καρβέλια. Σωστό, αλλά σωστό είναι επίσης ότι το όνειρο για το καρβέλι γκρέμισε αυτοκρατορίες. Μπορεί, αν πολλοί το ονειρευτούν και το ζυμώσουν, κι εδώ να γκρεμίσει κάποια τείχη…
1 σχόλιο:
Οι έλληνες πολίτες που θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό είναι πολλοί.
Είναι όσοι θέλουν να είναι ευαίσθητοι, φιλότεχνοι, διαβαστεροί, ευγενικοί, αντίθετοι με την κοινωνική αδικία, πολέμιοι της φτώχιας, συμπαραστάτες του κάθε πικραμένου -δίκην χριστιανών της πολιτικής- θαυμαστές των λαϊκών αγώνων και των ηρώων του λαού.
Όλα αυτά είναι συμπεριφορές καλών ανθρώπων αλλά δεν έχουν σχέση με την πολιτική.
Το μόνο που συντηρεί την αριστερή ταυτότητα του καθενός είναι η ανάμνηση από νεανικό πολιτικό ακτιβισμό και μια ρομαντική ημιμαθής θεώρηση της ελληνικής ιστορίας που οδηγεί σε κληρονομικώ δικαίω -για τον καημένο τον μπαμπά που ήταν στην Μακρόνησο!- ψήφιση των λογής λογής αριστερών μορφωμάτων. Προφανώς εδώ το μοναστήρι-ΚΚΕ δεν παίζεται και γι αυτό κυριαρχεί.
Η μαζική ψευδαίσθηση των αυτοπροσδιορισμένων ως αριστερών σήμερα συντηρείται μέσα στην φορμόλη της Εθνική Αντίσταση, των μεταπολεμικών εξοριών και των δημοκρατικών αγώνων έως την Μεταπολίτευση. Α, και στο παράπονο για το ΠΑΣΟΚ που λήστεψε τα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Αυτή η Αριστερά πηγαίνει προς το μέλλον κοιτώντας στο καθρεφτάκι του οχήματος προς τα πίσω.
Εξ ου και η ουσιαστική αδυναμία της Αριστεράς να καταλάβει την πραγματικότητα και να αξιοποίηση υπέρ της τις δυσαρέσκειες των πολιτών αλλάζοντας την πολιτική τους βούληση και όχι χρησιμεύοντας ως κάδος συλλογής παραπόνων προς το σύστημα.
Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι άλλο πράγμα η Ιστορία και άλλο η Πολιτική, τόσο πιο καλά για όλους μας, τους "αριστερούς".
Η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα τρέχει πολύ πιο γρήγορα από τις αναμνήσεις και το ευχολόγιο για την "ενότητα της Αριστεράς".
Το να νοσταλγείς το καρβέλι που ίσως κάποτε ετοιμάστηκες να φας, δεν σε κάνει ικανό να κόψεις ούτε μια φέτα σήμερα. Άλλοι πιο ηλίθιοι, πιο χυδαίοι, πιο "της πιάτσας" από όλους τους αριστερούς μαζί, έχουν το μαχαίρι και τρώνε το καρβέλι κι εμείς, οι αριστεροί, μένουμε με το παράπονο και την νοσταλγία για την νίκη που δεν ήρθε και με το δούλεμα: "οι αριστεροί είναι καλοί για αγώνες αλλά όχι και για εξουσία! Φτου φτου, θεός φυλάξοι! Που θα ψηφίσουμε τέτοιο περιφερειάρχη!" Και η ζωή συνεχίζεται . . .
Δημοσίευση σχολίου