Αν στις εκλογές του Νοεμβρίου, η Αριστερά κατέβαινε ενωμένη, έστω και με τη μορφή της συμπαράταξης, θα κέρδιζε τρεις περιφέρειες και εκατόν πενήντα δήμους.
Αυτό θα ήταν ένα θανάσιμο πλήγμα στο δικομματισμό και το πολιτικό τοπίο θα άλλαζε. Ευσεβείς πόθοι ή επιστημονικά συμπεράσματα; Ο καθηγητής πανεπιστημίου και εγκυρότατος πολιτικός αναλυτής Χρ. Βερναρδάκης έχει καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα («Εποχή» 10/10/10). Ας υποθέσουμε πως αυτό θα γινόταν πραγματικότητα. Τι θα άλλαζε στη χώρα μας; Στις περιφέρειες και στους δήμους θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τοπικό «κράτος πρόνοιας», που κατ' αρχήν θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας και θα σταματούσε αμέσως την περιβαλλοντική καταστροφή που απειλεί θανάσιμα την Ελλάδα.
Ακόμα, θα είχαμε προγράμματα για τους άστεγους, τους άνεργους, τους περιφερόμενους μετανάστες, αντιμετώπιση της μάστιγας των ναρκωτικών με θεραπευτικά μέσα. Και η ζωή θα ξανάβρισκε το ρυθμό της, χωρίς να περιθωριοποιεί κανέναν. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία δεν περισσεύει κανένας. Να μη μιλήσουμε τώρα για βασικά έργα υποδομής που θα μπορούσε να αξιοποιήσουν την πλουτοπαραγωγική πηγή των εργατικών χεριών, που τώρα είναι ανενεργά και κρέμονται από τους ώμους των ανέργων.
Και το ερώτημα του κάθε εχέφρονος ανθρώπου είναι γιατί η Αριστερά στο σύνολό της δεν εκμεταλλεύτηκε αυτή τη μοναδική συγκυρία για να διεμβολίσει το σαθρό δικομματικό πολιτικό σύστημα και προτίμησε να το διατηρήσει με την πολυδιάσπασή της; Νομίζω πως ο πολιτικός αναλυτής κ. Βερναρδάκης ονομάζει Αριστερά μια φαντασιακή Αριστερά. Γιατί η «υπαρκτή» Αριστερά έχει πεθάνει προ πολλού. Και τα πτώματα όταν συνενώνονται δεν δημιουργούν ενότητα, αλλά έναν τερατώδη Φρανκενστάιν.
Οι δύο βασικές αποκρυσταλλώσεις της ιστορικής Αριστεράς είναι άθαφτα κουφάρια. Το ΚΚΕ έχει πολιτική σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι ανανεωτικοί του σύντροφοι στον ΣΥΝ παρουσιάζουν ραγδαία εκφυλιστικά συμπτώματα που εκφράζονται με μεγάλη σαφήνεια από την ηγεσία του. Ολα χαμένα λοιπόν; Ακριβώς το αντίθετο. Ηδη από αυτές τις εκλογές υπάρχουν συνδυασμοί-διαμάντια, που έχουν προκύψει από μακρόχρονους κοινωνικούς αγώνες. Δεν θα μπορέσουμε να αναφερθούμε σε όλους, γιατί θα τους αδικούσαμε, ελλείψει χώρου. Ετσι, θα σταθούμε μόνο σε δύο γυναικείες προσωπικότητες που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με μακρόχρονους κοινωνικούς αγώνες. Την πανεπιστημιακό κ. Ελένη Πορτάλιου, υποψήφια για το δήμο της Αθήνας, και τη χημικό-μηχανικό κ. Δέσποινα Σπανούδη, υποψήφια περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας. Και οι δύο αυτές γυναίκες δεν ανήκουν σε καμία γραφειοκρατία και δεν έχουν καμιά σχέση με το σταρ-σίστεμ της πολιτικής, που σημαίνει διάσημα κορόιδα της πολιτικής, που οι γραφειοκράτες τους χρησιμοποιούν σαν «άδεια πουκάμισα» για όσο καιρό τούς χρειάζονται. Αν διαμορφώσουν μια δικιά τους γνώμη, τότε εξωπετιούνται αυτομάτως. Το είδαμε αυτό στην περίπτωση του κ. Π. Φασούλα. Η Ελένη Πορτάλιου έχει βαθιά επιστημονική κατάρτιση και ξέρει πολύ καλά τα προβλήματα της πόλης. Και για αυτά αγωνίστηκε από τα φοιτητικά της χρόνια, χωρίς καμία πολιτική φιλοδοξία. Το δήμο της Αθήνας τον βλέπει σαν έναν ακόμα ακτιβισμό για να αλλάξει η Αθήνα και να γίνει αυτή η αβίωτη πόλη βιώσιμη.
Η Δέσποινα Σπανούδη είναι η ψυχή του «Αυτοδιοικητικού Κινήματος Στερεάς», ενός αμεσοδημοκρατικού κινήματος που έχει συνενώσει ανθρώπους με τελείως διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, με κύριο στόχο τη διάσωση του Κορινθιακού, που ήδη σε ένα μεγάλο μέρος του είναι νεκρός, όπως απέδειξαν οι μελέτες του Πανεπιστημίου Πατρών.
Η «κόκκινη λάσπη» της Ουγγαρίας, που θεωρήθηκε η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή μετά το Τσερνομπίλ, προκλήθηκε από την κατάρρευση ενός φράγματος όπου αποθήκευαν τα κατάλοιπα της επεξεργασίας της αλουμίνας. Ακριβώς τα ίδια κατάλοιπα της αλουμίνας του κ. Μυτιληναίου διοχετεύονται κατευθείαν στον Κορινθιακό, εδώ και σαράντα πέντε χρόνια και ανέρχονται στους 800.000 τόνους ετησίως. Και ο Κορινθιακός γίνεται η δεξαμενή αποβλήτων του κ. Μυτιληναίου, που έχει στην αυλή του όλους τους τοπικούς παράγοντες με αντάλλαγμα τη σιωπή τους. Και η ψήφος εδώ έχει νόημα.
enet .gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου