Με ποιον είσαι;

του Γ.Χ.Παπασωτηρίου

Το θέμα είναι τι θέση παίρνεις, με ποιον είσαι σήμερα: Με τα ελλείμματα και τους αριθμούς ή με τους ανθρώπους που δυστυχούν(ένας στους πέντε); Με την Ακρόπολη ως κενοτάφιο της μνήμης ενός μεγάλου πολιτισμού και της υψηλής αισθητικής του ή με τους σύγχρονους εργαζόμενους που κλείστηκαν εκεί, δίκην αρχαίων δούλων σ’ έναν ιδιότυπο Κούγκι, διεκδικώντας ψωμί κι αξιοπρέπεια; Ε, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να μιλάει από το ύψος της βόλεψής του και από την ασφάλεια των πολλών δουλειών του, ψέγοντας εργαζόμενους που διεκδικούν τα χρήματα της δούλεψής τους. Γι’ αυτό, αγαπητέ αρθρογράφε, πάρε τη θέση του άνεργου, λάβε τη θέση του συμβασιούχου, που έχει να πληρωθεί 22 μήνες. Και να έχεις το ρεύμα, το νερό και το νοίκι να τρέχουν και τα παιδιά να ζητούν τα αναγκαία για την ανύπαρκτη δωρεάν παιδεία. Έλα, κύριε κήνσορα, που αγανακτείς και ωρύεσαι για την προσβολή της ιερότητας του χώρου, έλα να αλλάξουμε ρόλους. Έτσι, όπως συνέβαινε παλαιότερα, τότε που ο διαφωτισμός διέδιδε ένα τρόπο σκέψης που βασιζόταν στη «συν-πάθεια», στο συμπάσχειν και κατ’ επέκταση στην αλληλεγγύη. Μέσα από αυτή τη διαδικασία δημιουργήθηκαν τα κοινά συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων και των τάξεων. Όμως, σήμερα, οι κυνικοί όχι της ατομικότητας αλλά του φιλοτομαρισμού, τα λευκά κολάρα και οι υψηλόμισθοι χαρτογιακάδες της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και του συνδικαλισμού(μετά από 2 μήνες απεργεί η ΓΣΕΕ!) αντιλαμβάνονται τον κόσμο να προχωράει σε «μονόδρομο» μέσα από τα ποτάμια του αίματος των αδυνάτων.
Ώσπου να έρθει και η δική τους σειρά. Γιατί αυτό το οικονομικό και πολιτισμικό μοντέλο είναι αυτοχειριαστικό και αυτοκανιβαλιστικό, και αφού κατασπαράξει πρώτα τα πιο αδύνατα μέλη του, θα φθάσει και στους παραπάνω. Γιατί ο «Μανιακός καπιταλισμός»(Γουίλλιαμ Γκρέιντερ), οι «άπληστες αγορές» όπως λέει, σήμερα, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός δεν τρώει μόνο τους εργαζόμενους, αλλά τρώει σαν τον Κρόνο και τα παιδιά του. Γι’ αυτό το πρότυπο αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτισμό, που συμβολίζει η Ακρόπολη. Αντιθέτως, είναι ίδιο των απαρχών του ανθρώπινου είδους και δη των ανθρωπειδών. Κι εκεί οδηγεί, στο νόμο της ζούγκλας και στην κοινωνία της ζούγκλας, αδυνατώντας να λύσει αντιφάσεις, όπως αυτές της κ. Μέρκελ που δεν θέλει πια τους μετανάστες εργαζόμενους, αλλά μόνο μετανάστες που είναι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι. Οι άλλοι στον Καιάδα. Όσο για την παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμική κοινωνία, αυτές είναι παρελθόν. Ζήτω, ξανά, το έθνος! Αλλά να, ξυπνά και πάλι ο Παλαμάς με τα «γιούχα» του. Και δεν ξέρεις που να πας. Τελικά, διαλέγεις τον άνθρωπο, τον αδύνατο, τον αναγκεμένο.