Προς πράσινους κανίβαλους

του Γ.Χ Παπασωτηρίου

Δείχνουν πρώτα το «κοινωνικό τιμολόγιο» της ΔΕΗ, που ουσιαστικά θα λάβουν ελάχιστοι, χωρίς να δείχνουν την επερχόμενη τεράστια αύξηση των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος. Δείχνουν τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών ότι τον επόμενο χρόνο θα βοηθήσει τους χαμηλοσυνταξιούχους, υποβαθμίζοντας το νέο ψαλίδι στα επιδόματα και, συγχρόνως, αποκρύπτοντας το ύψος της ανεργίας καθώς και το νέο εργασιακό μεσαίωνα. Τον επικοινωνιακό αυτό εμπαιγμό τον κατασκευάζει η κυβέρνηση, για την ακρίβεια οι επικοινωνιολόγοι της, και τον σερβίρουν τα φιλικά προς το ΠΑΣΟΚ μίντια και ασφαλώς οι δημοσιογράφοι. Οι τελευταίοι, τηλεοπτικοί και… έντυποι, λειτουργούν δίκην «πεταλωτήδων», προκαλώντας κυριολεκτικά το δημόσιο αίσθημα. Το μάτι τους στάζει αίμα καθώς απευθύνονται στον έμφοβο μισθωτό και συνταξιούχο τηλεθεατή. Η αγωνία τους είναι να κρατούν τρομοκρατημένο και μαρμαρωμένο σαν τη νάγια την ορχούμενη το πλήθος. Γιατί αλίμονο αν διαφύγει από τον έλεγχο της «έγχρωμης τηλεοπτικής μαγείας» τους η οργή του λαού. Αυτό φοβούνται. Κι αυτό είναι εμφανές στο βλέμμα τους. Περιμένουν το Δεκέμβρη. Τρομοκρατούν τον κόσμο με πρόφαση το Δεκέμβρη. Ακριβώς, όπως έκαναν στις αρχές του Μάη με τους νεκρούς της Marfin. Γι’ αυτό απαιτείται να αντισταθούμε στο φόβο και τον τρόμο που ενσπείρουν αφειδώς.
 Η κρατική τρομοκρατία δεν πρέπει να παγώσει τα κύτταρα των εργαζομένων, ακυρώνοντας αξίες-πληροφορίες όπως η αξιοπρέπεια και η ελευθερία. Δεν μπορεί να μας τσακίζουν και να μην κουνιέται φύλλο. Δεν μπορεί να μας επιβάλλουν τη σκλαβιά ως δήθεν ελευθερία και ως τάχα δημοκρατία το νέο ολοκληρωτισμό στον οποίο οι εργαζόμενοι δεν είναι απλώς άχρηστοι αλλά περιττοί, και κανείς να μην αντιδρά. Το οφείλουμε στον εαυτό μας, είναι χρέος απέναντι στα παιδιά μας να αρνηθούμε αποτελεσματικά τους καιάδες της ανεργίας και της ημι-ανεργίας(κατ’ ευφημισμό «ημι-απασχόλησης»), συνώνυμα και τα δύο της εξαθλίωσης, της απώλειας του προσώπου, του νοήματος της ζωής. Γιατί, πρέπει να το ξαναπούμε, η εργασία δεν είναι μόνο μόχθος και ανάγκη για τη βιοτή είναι και δημιουργία, είναι η προσωπική μας ιστορία, ο ίδιος μας ο βίος. Να, όμως, στη Γαλλία εκατομμύρια εργαζόμενοι βγαίνουν στους δρόμους, το ίδιο και στην Ισπανία. Οι εν υπνώσει έννοιες της αντίδρασης, του αυτοσεβασμού και της ανθρωπιάς ξυπνούν και οι δρόμοι ξεχειλίζουν από τη συσσωρευμένη οργή. Κι εδώ, στην Ελλάδα, ο «δρόμος» θα καταλύσει τα επικοινωνιακά παιγνίδια χειραγώγησης και τις δοκησισοφίες σου επηρμένε, πράσινε κανίβαλε.