Η φαιδρή σκουριά. Φαίνεται ότι η Αριστερά συγκολλήθηκε μ' έναν «Καλλικράτη». Ενα προικοσύμφωνο γραφειοκρατικής συνύπαρξης και δύσκολης υπομονής, που ανανεωνόταν είτε από άμυνες και ιδρυματικές αβεβαιότητες των κομματικών είτε από εκλογικές υπερπροσδοκίες. Τώρα στάχτη και μπούρμπερη.
Το χειρότερο δεν είναι ότι τώρα που η Αριστερά είναι απαραίτητη, αυτή προσφέρει τη μεγίστη υπηρεσία εξαφανιζόμενη, αλλά ότι καταστρέφεται, ότι διαλύεται στη γνωστή αριστερή καχυποψία και η παραμικρή προϋπόθεση ανάταξης. Μέσα στην πολυδιάσπαση ο καθένας μπορεί να είναι πράκτορας του «άλλου». Ή ο καθένας «δεν είναι δικός μας». Και ο καθένας πρέπει υποχρεωτικά να μπει στη στρούγκα, στην περίφρακτη ομαδική αυλή. Οι ανασφάλειες σε περιόδους κρίσης οδήγησαν την κομματική Αριστερά πάντα στο έγκλημα. Στον αφανισμό τού μη «καθαρού» συντρόφου, στον εξανδραποδισμό του ανένταχτου ενωτικού, στην απομόνωση του απείθαρχου.
Τέτοιες χαμένες πρακτικές κανέναν δεν αφορούν παρά μόνο τους αυτοαναπαραγόμενους κομματικούς νάρκισσους, τους εκτός πραγματικότητας σωλήνες. Η Ιστορία συχνά είναι ιστορία των ηγεμόνων αλλά γράφεται από τους αυλικούς. Αυτό το νόθο παιχνίδι μικροηγεμόνων, φυλάρχων και αυλικών πλέχτηκε εξόχως στην κομματική Αριστερά.
Ο γραφειοκράτης που χρησιμοποιεί την πολιτική σκηνή για να «φάει» τον εσωκομματικό αντίπαλο, η αγωνία μη χάσει το «μαγαζί», ή, ακόμα χειρότερα, η τραγωδία του απολύτως προσωπικού μίσους που μεταχειρίζεται πολιτικές προφάσεις για να αποκρυβεί, να πλασαριστεί, δεν δηλώνουν μόνο την εκτροπή και την ψευδαίσθηση ότι η Ιστορία πάντα θα συγχωρεί, αλλά δηλώνουν τη φτώχεια. Δεν εκφράζουν μόνο τον εγωισμό, αλλά αποκαλύπτουν ότι μόνο αυτός υπάρχει.
Στη θέση των μεγάλων αιτημάτων, έστω των οραματικών ψευδαισθήσεων, που απογείωναν σε μια καταπληκτική ιστορική πειθαρχία και προσδοκία, ποτίστηκαν μικρές και φαρμακερές ασημαντολογίες, μικρές κόντρες, μικρές παγίδες. Κινήσεις αόρατες στο γυμνό μάτι του άσχετου αριστερού, του αμέτοχου του μοναστηριού, ύφαιναν αυτό το τρισάθλιο τέλος, αυτήν τη μεγάλη πριμοδότηση και πίστωση του Συστήματος.
Νεοφιλελεύθερη Αριστερά: μια Αριστερά της αυτορρύθμισης των μηχανισμών, η Αριστερά του διαδρόμου και του κινητού. Η Αριστερά της κρυψίνοιας στη θέση της αιρετικής αφέλειας. Γιατί η ιστορική δυνατότητα της Αριστεράς είναι αυτή η ουμανιστική αφέλεια, είναι το ανεφάρμοστο και ποιητικό, είναι το όνειρο των ανθρώπων που δεν ενδίδουν κι όχι αυτών που επαγγέλλονται ή εξαγγέλλουν. Αφελή πράγματα για τους περπατημένους κομματικούς.
Το έχω ξαναγράψει: Γεια σας. Είναι το μόνο εύκολο.Αλλά πώς θα γίνει; Πού θα σκορπίσουμε χιλιάδες άνθρωποι, ψηφοφόροι, αριστεροί της αγωνίας και της σκέψης; Θα πάμε στον Ραγκούση; Θα ξαναμπούμε σε ένα νέο «Καλλικράτη», ακόμα πιο συγκολλητικό, γραφειοκρατικό και αναίσθητο; Το δράμα του αριστερού είναι η ίδια η Αριστερά: σπρώχνει να ψηφίσουμε με «αυτοδιοικητικά» κριτήρια, έναν μνημόνιο-πολιτικό χάρτη, που αντιπολίτευση θα είναι ο Σαμαράς και συμπολίτευση ο Καρατζαφέρης! Η μετάσταση κλείνει τραγικά την εποποιία της Μεταπολίτευσης. Ολόκληρη η πολιτική και πολιτιστική ανακαίνιση κατέληξε στο τρισάθλιο πολιτικό αυθαίρετο με τα «ελενίτ» της κομματικής Αριστεράς. Οι φήμες λένε ότι η κυβέρνηση, μετά τη νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων, θα φέρει τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων...
*Ζωγράφος, επ. καθηγητής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ
enet.gr
5 σχόλια:
Ναι, άντε γεια σας! Γιατί όχι;
Είναι και αυτός ένας άλλος δρόμος για τους αριστερούς που αντιλαμβάνονται πρωτίστως ως πολίτη τον εαυτό τους.
Το ότι οι ιστορικά διαμορφωμένοι και σχεδόν μόνιμοι εκπρόσωποι της κομματικής Αριστεράς αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και ξεκατινιάζονται ίσως είναι ευκαιρία και αφού βυθιστούμε κι άλλο προς τα κάτω, να κτυπήσουμε με δύναμη στον πάτο του βαρελιού και ίσως να ξαναβγούμε στην επιφάνεια.
Καλύτερα αυτό από την εσωτερική βύθιση στην κατάθλιψη για ένα . . . ‘πουκάμισο αδειανό’
Το ότι η μη ψήφος στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία μπορεί να ενισχύει τον έναν ή τον άλλον διαχειριστή έχει πολύ μικρή σημασία σε σύγκριση με το υπαρξιακό αδιέξοδο πολλών ευαίσθητων πολιτών (ας τους πούμε αριστερούς) που έδωσαν μέρος της ζωής τους για να δημιουργήσουν τον εαυτό τους αυτή την καλή εικόνα στις κοινωνίες που ζουν: να είναι πολίτες που δρουν ποικιλοτρόπως και συνεχώς στις κοινωνίες τους.
Και το κατάφεραν και είναι επιτυχημένοι χωρίς να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές.
Αυτός ο εαυτός τώρα θέλει να συνεχίζει να μάχεται κι αν δεν έχει πολιτική στέγη προς το παρόν θα την δημιουργήσει.
Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι τούτη που δεν θα μας εκπροσωπεί κάποιος στην πολιτική σκηνή.
Και λοιπόν; Η πολιτική δράση δεν είναι μόνο η διεκδίκηση κάποιας θέσης έστω και δι’ εκπροσώπου σε θεσμούς.
Όσο για τα διάφορα στελέχη και παράγοντες με σχεδόν εργολαβική συνείδηση στην εκπροσώπηση των αριστερών πολιτών, ήρθε η ώρα να . . . ξεκουραστούν από το βάρος της μεταφοράς του πακέτου της ιστορίας.
Είναι καιρός τα κομματικά επιτελεία να μας αφήσουν εν ηρεμία ενδοαριστερή αλλά σε πολιτική εγρήγορση να φτιάξουμε το νέο σκηνικό του δράματός μας και να δώσουμε το δικό μας περιεχόμενο όχι ως αριστεροί κληρονομικώ δικαίω αλλά ως ενεργοί πολίτες σκεπτόμενοι και μαχητές ενάντια στις μεθοδεύσεις της κάθε εξουσίας.
Καλήνύχτα και . . . Καλή τύχη!
Μπραβο ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ για το αρθρο!!!!//Η Ιστορία συχνά είναι ιστορία των ηγεμόνων αλλά γράφεται από τους αυλικούς. Αυτό το νόθο παιχνίδι μικροηγεμόνων, φυλάρχων και αυλικών πλέχτηκε εξόχως στην κομματική Αριστερά.//Αυτο το βλεπουμε στη Λιβαδεια καθημερινα!!!
Διαβαστε την Αυγη σημερα εχει ανακοινωσεις που ενδιαφερουν και την περιοχη!!!!
Πολύ ωραίο το σλόγκαν που άκουσα από τον Φώτη Κουβέλη. “Την κρίση δεν την έφερε το Μνημόνιο, η κρίση έφερε το Μνημόνιο.”Γεια σου βρε Φωτη αηδονι της βουλης.
Τελικά μπορεί να παμε σε διπλή καθοδο από τον χώρο του Συνασπισμού στην περιφέρεια Στερεάς. Απο την μία πλευρά η υποψήφια βουλευτης στην Βοιωτια και ευρωβουλευτης με τόν Συριζα Δ. Σπανουδη και από την αλλη σύμφωνα με αποφαση τη ΚΠΕ του ΣΥΝ χθες αυτη του Ν.Στουπη.Μαλιστα η κινηση με επικεφαλης τον Ν.Στουπη απευθυνει ενωτικο καλεσμα στο Αυτοδιοικητικο Κινημα με επικεφαλης την Δ. Σπανουδη. Οι εξελιξεις τρεχουν για να δουμε!
Δημοσίευση σχολίου