Πρωθυπουργείο συντονισμού

Tου Παντελη Μπουκαλα

Το πρόβλημα λέει της κυβέρνησης, που κατά τα λοιπά ευτυχεί, είναι ο συντονισμός. Ποιος το λέει; Οι δημοσκοπήσεις, όσες γίνονται με τον μισό δήμο στας εξοχάς και με τον υπόλοιπο να έχει άλλες έγνοιες να τον τρώνε. Βέβαια, πριν το πουν, όπως το λένε, οι δημοσκοπήσεις το έλεγαν οι τηλεοπτικοί αναλυτές, όσοι έμειναν καλοκαιριάτικα να φυλάττουν τας Θερμοπύλας του Μνημονίου κατακεραυνώνοντας, με τα ίδια πάντοτε σοφίσματα, οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα ενέδιδε στην αντεθνική ιδέα της διαμαρτυρίας. Εντάξει, με τους αθλητικογράφους που είναι φανατικότεροι και από τον ιδιοκτήτη της ομάδας της οποίας το ρεπορτάζ καλύπτουν «αντικειμενικά», έχουμε συνηθίσει, δυστυχώς. Αλλά τους αστέρες και αστερίσκους της πολιτικής δημοσιογραφίας που μιλούν σαν αυθεντίες με την κομματική ταυτότητα κολλημένη στο μέτωπο, γιατί οφείλουμε να τους συνηθίσουμε;
 Ενας πρώτος τρόπος, λοιπόν, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του κυβερνητικού συντονισμού είναι να τον αναλάβει κάποιος από τους βλοσυρούς τηλεκαθοδηγητές της κοινής γνώμης, ο κ. Μανόλης Καψής, η κ. Κάτια Μακρή ή όποιος άλλος, τουλάχιστον ώσπου να επιστρέψουν στο τηλεμετερίζι τους οι «μείζονες». Ενας δεύτερος τρόπος είναι να φορτωθεί τον ρόλο ο αντιπρόεδρος, ο βαρύσκιος (όπως αυτοπροσωπογραφήθηκε) κ. Πάγκαλος. Γι’ αυτό δεν ανέλαβε την αντιπροεδρία, με βαριά καρδιά είναι η αλήθεια, αφού ελάχιστα χρόνια πριν ορκιζόταν ότι θα φύγει από το ΠΑΣΟΚ αν αρχηγέψει ο κ. Γ. Παπανδρέου; Αλλά πώς να συντονίσει τόσους υπουργούς ένας πολιτικός που αδυνατεί να πετύχει έναν κάποιο συντονισμό ανάμεσα στις δηλώσεις του της προτεραίας και της υστεραίας;

Ωστε το χρέος του συντονισμού πέφτει στον θεσμικώς αρμόδιο και υπόχρεο: στον πρωθυπουργό. Σ’ αυτή την περίπτωση ο κ. Παπανδρέου, προσωπικότης οικουμενικού γοήτρου κατά τους αγιογράφους του, θα έπρεπε να βρει τον χρόνο να ασχοληθεί με τα πεζά και τα γήινα. Και τα ταξίδια του θα όφειλε να λιγοστέψει, οπότε η διεθνής εικόνα της χώρας θα έμενε ανυποστήρικτη, αλλά και τη συγγραφική του όρεξη να τισαθέψει, κι αυτό θα ήταν πλήγμα για τον στοχασμό εν γένει και ειδικότερα τον σοσιαλιστικού περιεχομένου. Τόσα ρηξικέλευθα πράγματα για την «επανάσταση του αυτονοήτου» και για τον τέταρτο δρόμο που διασταυρώνεται με τον τρίτο για να ξαναβρεί τον πρώτο περίπου εκεί που βρισκόταν η Σχιστή Οδός των αρχαίων, ποιος άλλος θα τα τολμήσει;
Οπότε; Οπότε, αντί να κοπεί το κυβερνητικό σχήμα σε τρεις κύκλους με ισάριθμους επόπτες επικεφαλής και διπλάσιους υποεπόπτες προς επικουρία, ώστε να αλληλοεποπτεύονται οι αλληλοϋποπτευόμενοι, ας γίνει μια μετεγγραφή· τι, μόνο οι ομάδες θα ψάχνουν στο εξωτερικό για οργανωτή του παιχνιδιού τους; Λίγος θα μας έπεφτε ένας Μπιλ Κλίντον ή ένας Τόνι Μπλερ (φίλοι ως γνωστόν του πρωθυπουργού) σαν συντονιστές εισαγωγής; Εντάξει, τίποτα δεν θα συντόνιζαν. Αλλά τουλάχιστον θα ’χαμε να το λέμε και να καμαρώνουμε.

απο Καθημερινή