Για τον Χρήστο Παλαιολόγο

του Γιάννη Ξηρογιάννη

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Λήθη χωρίον διαφυγής

Μνημοσύνη εδάφιον ζήσης…

Αφορμή η διαρκής κοινωνική μου στάση για τη ζώσα ή καθ’ έξιν επαφή με το χώρο μα και το χρόνο , στοιχείο εκδήλωσης μέσω του λόγου σκέψεων και βιωμάτων , μα πιότερο , ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ με το ιδεόγραμμα της λεγόμενης εγκεφαλικής λειτουργίας του ανωέρου είδους της φύσης.

Πορεία κινήσαμε αντάμα πριν χρόνους είκοσι και βάλε - . σημάδι της πρόβλημα ευρύτερα κοινωνικό – θελησή μας η αγκαλιά των οφθαλμών.

Αγαπητοί συμπολίτες, τούτο το μοίρασμα της σκέψης μου μαζί σας για τη συνεπή στάση ζωής του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ και το πέταγμά του από τη χώρα των περιπατητών, δεν μπορεί να αποτελεί τίποτα πιότερο μα και τίποτα λιγότερο από την ανάγκη των ‘’πουλιών’’ για αναζήτηση ‘’τροφής‘’ , καθοριστικού συστατικού ‘’ βιωσιμότητας ‘’.

Γιατί, αν δεν αποτελεί ‘’αναζήτηση‘’ , πώς θα δικαιολογούσατε την αμηχανία μπρος στην αδιέξοδη μορφή δομής και λειτουργίας της πολιτείας μας ;;;

Γιατί , τι άλλο από ‘’ αναζήτηση ‘’ θα χαρακτηρίζατε την αγωνία μπροστά σε επιλογές και λειτουργίες του χθες μα και του σήμερα που φέρουν μορφές ‘’ τεράτων ‘’ ανάμεσα σε κήπους του χάους τις ώρες της αλήθειας;;;

Αν δεν είναι ‘’αναζήτηση’’ η ελαχιστότητα θετικής σκέψης απέναντι στο ‘’μεγαλείο’’ της διαρκούς κριτικής των πάντων με γνώμονα τη δική μας‘’Απόλυτη Αλήθεια’’, δώστε μου τότε , σας παρακαλώ, τον αγέρα μου !!!

Πώς αλλιώς από ‘’αναζήτηση’’ θα χαρακτηρίζατε τη βάσανο της επόμενης μέρας που τάξαμε

σε μας και στις καταβολάδες μας έχοντας επίγνωση της έκπτωσης οιασδήποτε αξίας;

Νανούρισμα κάμνω , αγαπητοί μου , την απορία της ζήσης συνομιλώντας με τον συνοδοιπόρο που πίστεψε , αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για το ευγενές και για τη διάρκεια της σχέσης των βαδιστών με το ποίημα που ευνουχίζουμε θεωρώντας το ουτοπικό.

Το καρτέρι, αγαπημένοι μου συμπολίτες , ουδέποτε ημπορεί να στήσει ο χάροντας,

μονάχοι μας βγαίνουμε παγανιά για την καθοριστική συνομιλία των έργων και των σκέψεων που τα ακολουθούν.

Τη χώρα του ποτέ , αγαπητοί μου, υποχρεωτικά θα τη διαβούμε μια και δαύτο είναι το κόστος της χώρας του κάποτε , της χώρας που διαβήκαμε κυρίως μονάχοι , με τη συμπαράσταση όμως ενός κορμιού που τα βόλια δεν εσκιάχτη ή ενός άλλου, πού’καμε τη σάρκα του υφασμάτινο τόπι στα χέρια ‘’ιδιοφυούς’’ δουλείας.

Υπάρχει , είτε το θέλουμε είτε δεν το αποζητούμε , η ανιδιοτέλεια.

Υπάρχει , είτε το γυρεύουμε είτε το στραγγαλίζουμε , το μεγαλείο ‘’του ηττημένου ‘’.

Υπάρχει , είτε έχει ευωδία είτε δυσοσμία , το όνειρο των πολλών….

Υπάρχει , είτε το γράφετε είτε το παραδίδετε στην πυρά , το πάθος για τον αγώνα μιας λεύτερης και αποδηγέτευτης χορωδίας χαμένων οραμάτων .

Ήχος βραδινός , μελωδικός και θηρευτής της θύμησης των παιδιών με τις ατέλειωτες ελπίδες , μα και των στρατιωτών της αγάπης που τα κορμιά τους είχαν ματωμένα - μα το δάκρυ τους κυλούσε στων οριζόντων το χαμόγελο….

Ναι , αγαπητοί μου , σήμερα – ένα χρόνο μετά – σας μεταφέρω κουβέντες ενός βραδινού γεμάτου με το φίλο και αδελφό Χρήστο….

- Γιάννη , οφείλουμε όλοι μας ζωή , απ’ αυτήν που μας χάρισαν σ’ εκείνους που χαρίσαμε…..


‘’Μια πόλη μαγική….. ‘’ τραγουδά ο ποιητής

‘’ Είσαι ένα περιστέρι ….‘’ η απάντησή του



Σαν ο συνοδοιπόρος γένει αστέρι

το θάμα του θε να γροικάς

το βήμα του να στοχάζεσαι

και το χαμόγελό του

χορό τρανό να κάμνεις.


Καλή σου ώρα, σύντροφε

Γιάννης Ξηρογιάννης