Χοντρό δούλεμα

αναδημοσίευση μέρους άρθρου της Αυγής στις 25-7-2010
«Όταν η Τράπεζα Πειραιώς έκανε προσφορά στην κυβέρνηση για την εξαγορά του 33% του Τ.Τ. και του 77% της Αγροτικής έναντι 700εκ ευρώ πριν από 10 μέρες, ακόμα και ο μπακάλης της γειτονιάς με το τεφτέρι του δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί και πως. Κι ας είχε αλλάξει τον ΦΠΑ της ταμειακής για μια ακόμα φορά αυτό το μήνα.
Βλέπετε η Τράπεζα Πειραιώς δεν είναι και η πιο σταθερή τράπεζα του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Κι αυτό παρά τα χαριστικά 3,4 δις ευρώ που πήρε από την κυβέρνηση από το γνωστό πακέτο των 28δις, εκ των οποίων, τα 2,2 δις δόθηκαν μόλις τον Απρίλη. Και μην ακούτε τα παπαγαλάκια που λένε πως τα περισσότερα από αυτά είναι σε εγγυήσεις. Οι εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, όταν πηγαίνουν στην ΕΚΤ, μεταφράζονται σε ζεστό χρήμα, κι αν καταπέσουν το δημόσιο είναι υπεύθυνο για την αποπληρωμή τους.
Παγκοσμίως σε αυτές τις περιπτώσεις μια μεγάλη και σταθερή τράπεζα απορροφά την λιγότερο σταθερή, έτσι ώστε τα προβλήματά της να κρυφτούν και να διασκορπιστούν μέσα στο χαρτοφυλάκιο του σταθερού ιδρύματος. Στη χειρότερη περίπτωση, όταν καμία τράπεζα δεν είναι αρκετά σταθερή για να αναλάβει μια τέτοια αποστολή, το κράτος και η κεντρική τράπεζα παρεμβαίνουν αναλαμβάνοντας ολό-κληρο το χαρτοφυλάκιο και τη λειτουργία των προβληματικών τραπεζών, όπως συνέβη στη Σουηδία το 1992.
Στην Ελλάδα όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Η λιγότερο σταθερή τράπεζα θέλει να εξαγοράσει τις άλλες και μάλιστα με εξ’ ολοκλήρου κρατική χρηματοδότηση καθώς το ποσό που προσφέρει σε μετρητά είναι το ¼ αυτού που έχει λάβει ως κρα-τική βοήθεια. Είναι σαν ο μπακάλης της πρώτης παραγράφου να παίρνει ένα δάνειο από το σουπερμάρκετ και μετά -με τα χρήματα του δανείου- να θέλει να εξαγοράσει ολόκληρο του σούπερμάρκετ...

Η διοίκηση κάνει φυσικά την πάπια διότι έχει έρθει σε συνεννόηση με τον μπακάλη. Και πιθανότατα με τους άλλους μπακάληδες της γειτονιάς. Βλέπετε το φιλετάκι ζεστού χρήματος που ονομάζεται Τ.Τ. αποτελεί μήλον της έριδος για όλο το ελληνικό τραπεζική σύστη-μα. Ήδη Εθνική και Eurobank διαθέτουν έκαστη από 6% και όλοι περιμένουν να απαντήσουν. Μήπως λοιπόν ο πρώτος μπακάλης έσκα-σε τη βόμβα για να κάνει το λαγό? Μήπως η κρατική διοίκηση έθεσε τη βάση στα 700εκ για να έρθει ένας άλλος μπακάλης να τα αγο-ράσει στη διπλή τιμή και έτσι να φανεί πως εξυπηρετήθηκε το δημόσιο συμφέρον? Πολύ πιθανό αν και αδιάφορο για τους μετόχους του σούπερμάρκετ.
Διότι η αλήθεια είναι πως όσο και να προσπαθήσουν τα παντελώς αστεία ΜΜΕ να δώσουν μια θετική χροιά στο παραμύθι, οποιαδήποτε ελληνική τράπεζα αγοράσει το ΤΤ και την Αγροτική, θα το κάνει εξ’ ολοκλήρου με κρατικά χρήματα. Διότι η Eurobank έχει πάρει από το κράτος σε δάνεια, ρευστό και εγγυήσεις, 5,5 δις ευρώ, η Εθνική 4,3 δις ευρώ και η Alphabank 4,8 δις ευρώ. Κι όλα αυτά χωρίς να μετρήσουμε μέσα τα επιπλέον 15δις σε εγγυήσεις που υποσχέθηκε σε 2 γραμμές του μνημονίου η κυβέρνηση (άρθρο 4, παράγραφος και τα οποία επιμελώς κρύβονται στην ειδησεογραφία πίσω από 15 δις του παλιού πακέτου των 28 δις. Ή τα 10 δις σε δά-νεια που θα λάβει η κυβέρνηση για τη συγκρότηση ταμείου υπέρ των τραπεζών πάλι σύμφωνα με το μνημόνιο. Πώς μπορούμε να μιλά-με για ιδιωτικοποιήσεις σ’ έναν κλάδο όπου το κράτος έχει επενδύσει ήδη 53 δις ευρώ, πάνω από 3 φορές δηλαδή της σημερινής αξίας ολόκληρου του κλάδου?
Άρα -με όποιους όρους κι αν γίνει αυτή η πώληση- θα συντελεστεί μπρος στα μάτια μας, μια ξεδιάντροπη μεταφορά πλού-του, από το κρατικά ταμεία, στα ιδιωτικά. Κι αυτό δεν εξωραΐζεται, ακόμα κι αν βάλεις όλα τα μπαλέτα του LSE να χορεύουν γύρω του. Πόσο μάλλον με τους συνήθεις περιφερόμενους υπαλλήλους των τηλεπαραθύρων. Μονίμους ή συμβασιούχους.»