Σκασμός οι ρήτορες!

 του Θ. Καρτερού

Οι νεκροί ως γνωστό δεν μιλούν. Και οι τρεις της Marfin δεν αποτελούν εξαίρεση. Με τη σιωπή τους μόνο σχολιάζουν, αναρωτιούνται και κατηγορούν. Κι αν κάτι απαιτεί η σιωπή τους αυτή, είναι η δική μας σιωπή. Και πιο πολύ η σιωπή, η περισυλλογή, η σεμνότητα εκείνων που στέκονται τόσο ψηλά, ώστε όλοι να τους βλέπουμε, όλοι να τους ακούμε και όλοι να περιμένουμε απ’ αυτούς τουλάχιτον μια ένδειξη ότι συμπάσχουν…

Κι όμως… Σκασμός οι ρήτορες! Αυτά τα λόγια του ποιητή έρχονταν στο μυαλό, ακούγοντας τον πρωθυπουργό στην απευθείας σύνδεση με τη θλιβερή -όχι πένθιμη, όπως θα έπρεπε - κοινοβουλευτική τελετή για τους νεκρούς της Marfin. Τους οποίους στρατολόγησε στην εθνική του υπόθεση! Τους έχτισε στο μονόδρομό του, στα συναινετικά τείχη της δημοκρατίας, που δήθεν κινδυνεύει, και στο γεφύρι της εθνικής ενότητας που μαστορεύει με τους γνωστούς βοηθούς…
Διότι να εκφράζεις τέτοιες στιγμές την οδύνη σου είναι απολύτως ανθρώπινο. Να υπόσχεσαι ότι θα λογοδοτήσουν οι ένοχοι είναι υποχρέωσή σου. Αλλά να φτάνεις από το άδικο αίμα στην ανάγκη μιας κοινωνικής συνοχής στα μέτρα σου, να κινδυνολογείς για το δημοκρατικό πολίτευμα, να απλώνεις τη ρητορεία σου από τους νεκρούς-θύματα δολοφονίας, στους ζωντανούς-θύματα της πολιτικής σου, αυτό είναι απρέπεια. Και απόπειρα μετατροπής της οδύνης σε πολιτικό εμπόρευμα.
Ακόμα περισσότερο. Να ανακαλύπτεις πίσω από το έγκλημα πολιτική ανευθυνότητα, να αφήνεις να αιωρείται πάνω από την αριστερά ο γνωστός δάκτυλος, ότι με κάποιες δηλώσεις, κάποιων στελεχών νομιμοποιεί τη βία -καλά οργανωμένη, κι όχι ανεξέλεγκτη, κύριε Παπανδρέου- που η κυβέρνησή σου είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει, αυτό είναι πολιτικά απαράδεκτο και ηθικά θολό. Τόσο θολό μάλιστα, ώστε να καταντάει προσχώρηση στη λογική Καρατζαφέρη. Κι αυτός είναι όντως κίνδυνος για τη δημοκρατία.
Κατά τα άλλα, ο κ. Παπανδρέου σχεδόν δάκρυσε, γιατί συμμερίζεται τα αισθήματα των συγγενών. Σχεδόν δάκρυσε, επίσης, γιατί συμμερίζεται και τα αισθήματα των πολιτών, συμπάσχει με κάθε συνταξιούχο που βλέπει να περικόπτεται η σύνταξή του και με κάθε εργαζόμενο να περικόπτεται ο μισθός του. Κατάφερε έτσι, από αυτή τη στημένη γρήγορα-γρήγορα πολιτική παράσταση να πολλαπλασιαστούν οι αμφιβολίες στους θεατές και για τα δάκρυα του πρωταγωνιστή, αλλά και για την ικανότητα του να συμπάσχει…