Να τι σημαίνει βαρβαρότητα

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

Να τι σημαίνει βαρβαρότητα

Το είδαμε στις τηλεοράσεις, το διαβάσαμε στις εφημερίδες….

Ενας γέροντας 90 χρόνων, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ήταν υποχρεωμένος να περιθάλπει τη σύζυγό του 84 χρόνων που είχε υποστεί εγκεφαλικό και ήταν κατάκοιτη. Στο σπίτι που ζούσαν ο 90χρονος και η παράλυτη γυναίκα του, που βγήκε από το νοσοκομείο πριν λίγες μέρες, ζούσαν μια τραγική ιστορία απόγνωσης και εγκατάλειψης. Χτες, ο γέροντας την έπνιξε με ένα μαξιλάρι και στη συνέχεια έστρεψε ένα μαχαίρι στον εαυτό του και την «ακολούθησε»...

Είναι σίγουρο ότι σε όλα τα αστικά ΜΜΕ το θέμα θα διερευνηθεί εξαντλητικά από την αστυνομική, ψυχολογική ή οποιαδήποτε άλλη σκοπιά βολεύει την τηλεθέαση, το σασπένς και το μυστήριο. Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει ξανά στο προσκήνιο πολλά και βασανιστικά ερωτήματα για το πού μπορεί να καταντήσει τον άνθρωπο το σύστημα εκμετάλλευσης, που σκοτώνει ανθρώπους, διαλύει μυαλά, ακρωτηριάζει συναισθήματα...

Τι δουλειά είχε, άραγε, ένα 90χρονος να είναι υπεύθυνος να παρέχει υπηρεσίες που θα έπρεπε να παρέχει το κράτος; Τι δουλειά είχε μια γυναίκα 84 χρόνων μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο να είναι στο σπίτι της, όταν θα έπρεπε να βρίσκεται σε κρατική μονάδα παροχής φροντίδας που να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες της κατάκοιτης; Γιατί η ζωή ενός ανθρώπου φτάνει σε αυτό το σημείο; Πόσες, άραγε, αντίστοιχες περιπτώσεις δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας;

Πολύ απλά, στην καπιταλιστική κοινωνία, η Υγεία, η Πρόνοια και οι όποιες δομές υπάρχουν έχουν μετατραπεί μέσα από τη διαδικασία της εμπορευματοποίησης σε ατομική υπόθεση και μόνο για όσους μπορούν να πληρώσουν μπόλικο χρήμα... Πολύ απλά, έχουν κάνει τη βαρβαρότητα, πραγματικότητα. Μέσα σε αυτήν τη βαρβαρότητα, είναι που ο εργάτης χάνει τη ζωή του στο γιαπί, στην οικοδομή, στο βαπόρι, για ένα κομμάτι ψωμί. Μέσα σε αυτήν τη βαρβαρότητα θέλουν να μαθαίνουν το νέο και τη νέα να ζει με τις αξίες της αρπαχτής, του ατομισμού, του χαφιεδισμού, δηλαδή τις αξίες της τάξης των αστών.

Απέναντι σε αυτήν τη βαρβαρότητα υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης για ολόκληρη την κοινωνία και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Εκεί, όπου η ζωή του κάθε 90χρονου και της κάθε κατάκοιτης 84χρονης θα είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας. Και θα αντιμετωπίζονται με σεβασμό σαν πραγματικοί άνθρωποι και όχι σαν τα αποφάγια από το φαγοπότι μιας χούφτας παράσιτων που πίνουν το αίμα όλης της κοινωνίας.