"O εχθρός όχι μόνο είναι εντός των τειχών, αλλά έχει κάνει ήδη και την κατάληψη των ανακτόρων, χειμερινών και θερινών. Και η κυβέρνηση, η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας όχι μόνο δεν του πρόβαλαν αντίσταση, αλλά επέλεξαν να χαράξουν τη γραμμή του πολεμικού μετώπου εντός της ελληνικής κοινωνίας. Ο πόλεμος, αντί να διεξάγεται με τον εχθρό, εξελίσσεται σε εμφύλιο. Στη χειρότερη οικονομική συγκυρία των τελευταίων δεκαετιών, τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα υποβάλλονται σ’ ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ, που είναι απορίας άξιο πώς δεν έχει ακόμη προκαλέσει έκρηξη. Ίσως, όταν τα κυβερνητικά μέτρα βγουν από τον προστατευτικό κέλυφος της δημοσιοϋπαλληλικής ενοχής, όταν αφήσουν το αναπόφευκτο αποτύπωμά τους στον ιδιωτικό τομέα, όταν διαψεύσουν τα πρόχειρα σχέδια επιβίωσης των νοικοκυριών, όταν δηλαδή κάνουν ταμείο, ίσως τότε τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Πιο εκρηκτικά. Ίσως τότε ο πόλεμος -αυτός ο πόλεμος, ο εσωτερικός, ο κοινωνικός εμφύλιος- από μεταφορικός γίνει κυριολεκτικός. Κάτι ήξερε ο επίτιμος Μητσοτάκης που, αφού χειροκρότησε τη διάβαση του Ρουβίκωνα, εστίασε την ανησυχία και την αγωνία του στην κοινωνική αναταραχή. Κάτι ξέρει -ως άνθρωπος με βαθύ ταξικό ένστικτο- όταν κάνει έκκληση όχι στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στον πατριωτισμό της πολιτικής ελίτ, την οποία καλεί σε καθεστωτική συστράτευση. Αλλά με ποιο κύρος, ποια αξιοπιστία, πιο ηθικό έρεισμα να σταθεί απέναντι στον κοινωνικό θυμό η πολιτική ηγεσία, όταν μαζί με τη συνθηκολόγηση με τους πιστωτές έχει υπογράψει και την παράδοση των λειψάνων της εξουσίας της; "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου