του Κώστα Καναβούρη
Ένα είναι το γεγονός το διαρκές της φρίκης: λιγοστεύουμε. Και δεν εννοώ αριθμητικά. Λιγοστεύουμε μέσα μας και γινόμαστε διαρκώς ολιγότεροι, διαρκώς και πιο επικίνδυνα πλησιάζοντας την έννοια του ολίγιστου. Αλλά έτσι σημαίνει πως έχουμε ήδη κατακτηθεί και μπορεί ο κάθε αυθέντης, ο κάθε φασίστας, το κάθε χυδαιοποιημένο κτήνος, και προ παντός η αυτού εξοχότης, ο χειρώνακτας της εξουσίας, το υποπόδιο που πληρώνεται για να δέρνει, να μας συμπεριφέρεται όπως θέλει κι εμείς, αντί να εξοργισθούμε, κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε επειδή τάχα μου τα προβλήματα είναι άλλα, επειδή τα προβλήματα είναι πολλά και πάει λέγοντας. Όχι και πάλι όχι. Αποτελεί πράξη ντροπής το ότι δεν έχουμε ξεσηκωθεί για τη φασιστική σύλληψη και προφυλάκιση ενός νέου άνδρα μόλις 28 ετών, του Μάριου Ζ. Η τερατώδης σύλληψη, η τερατώδης κατασκευή κατηγορίας και η τερατώδης προφυλάκιση, δηλαδή η πιο μαρτυρική μορφή κολασμού, αποτελούν όνειδος για όλους μας, αφού αποδεχόμαστε τη βαρβαρότητα της κλοπής όχι απλώς στοιχειωδών δικαιωμάτων, αλλά κυριολεκτικώς της φυσικής ανάγκης της αναπνοής... συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου