Στο εγκατελλειμένο ποτάμι της Λιβαδειάς, που αντί για κέντρο είναι απόκεντρο, η βόλτα στις όχθες ακριβώς κάτω απο την Κρύα, σε γεμίζει θλίψη: η ομορφιά παρέα με την υποβάθμιση, το γάργαρο νερό μαζί με τα σκουπίδια. Η πόλη γυρίζει την πλάτη, το ποτάμι είναι η "πίσω" μεριά και όχι η πρόσοψη. Η καθημερινότητα θα μπορούσε να είναι πιο δροσερή, πιο κελλαριστή, πιο ξεκούραστη. Οι ήχοι της Έρκυνας, μέρος της βόλτας και της χαλάρωσης. Μοιάζει σαν να εξορίζουμε απο τη ζωή μας, τις διαφυγές: σε μια τσιμεντούπολη τι δουλειά έχει ένα ποτάμι;
alzheimer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου