Μια φορά κι ένα καιρό...

Μια φορά κι ένα καιρό σ΄ένα μικρό χωριό της Βοιωτίας, με μεγάλη όμως ιστορία, τη Χαιρώνεια οι κάτοικοι αποφάσισαν να πάρουν τη τύχη στα χέρια τους. Έβλεπαν την πολιτεία να σφυρίζει αδιάφορα (πράγμα συνηθισμένο στην εποχή αυτή), αλλά μετά από πάρα πολλές και κοπιαστικές προσπάθειες ,που συνεχίζονται ακόμη και σήμερα, ανέδειξαν τις αρχαιότητες με τη συντήρηση και διαμόρφωση των χώρων γύρω από το περίφημο λιοντάρι τους, έκαναν το κάστρο του Πανοπέα επισκέψιμο στο κοινό, δημιούργησαν το Πλουτάρχειο Κέντρο Εικονικής Πραγματικότητας, το μοναδικό εκτός του κράτους των Αθηνών και έφτιαξαν ξανά το πανέμορφο Μουσείο τους. Παράλληλα με άλλα έργα υποδομής ,όπως αρδευτικά (γιατί οι άνθρωποι εκεί καλλιεργούν τα κτήματά τους και ζουν απ΄ αυτά), καινούργια κτήρια ,δρόμους και πλατείες οι κάτοικοι προσπαθούσαν να κάνουν τη ζωή τους πιο ευχάριστη για αυτούς και τους επισκέπτες τους.

Τα πολύχρωμα όνειρά τους έγιναν γκρίζα ,γιατί κάποιος κύριος εργοστασιάρχης αποφάσισε ,ότι εκεί έπρεπε να χτίσει το εργοστάσιό του χωρίς καν να τους ρωτήσει. Οι κάτοικοι αντέδρασαν δυναμικά και προσπάθησαν να ματαιώσουν τα σχέδιά του. Κέρδισαν την πρώτη μάχη, που έδωσαν, όταν το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο τους δικαίωσε. Ο κύριος εργοστασιάρχης όμως επέμενε και παραμονές Χριστουγέννων έδειξε στους άμοιρους ιθαγενείς με ποιόν τα έβαλαν.

Εν τω μεταξύ στο Μουσείο οι εργασίες τελείωσαν και επειδή εκλογές έρχονται και εγκαίνια γίνονται, αποφάσισαν ότι έπρεπε να το ανοίξουν ξαφνικά. Δεν γνωρίζουμε τι εύχονται σ΄αυτές τις περιπτώσεις αλλά αυτό το παραμύθι μου αφήνει μια πικρή γεύση. Όσο είναι καιρός κύριε εργοστασιάρχη στήσε αλλού τα παιχνιδάκια σου και μην παίζεις με την υγεία και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.